«Γιαπωνέζα συγυρίστρα» γράφω στα χαρτιά μου, εκεί που σημειώνω τα θέματα του τεύχους για τον κάθε μήνα. Του βάζω έναν αστερίσκο: Η Λίλα (Σταμπούλογλου) γράφει αυτή τη φορά για τη Marie Kondo, τη Γιαπωνεζούλα που κάνει αδιανόητη καριέρα μαθαίνοντας τους ανθρώπους πώς να συμμαζεύουν και να τακτοποιούν τα σπίτια τους, μέσα από την εκπομπή της στο Netflix. Η φιλοσοφία του λεγόμενου “Kondo-ing” είναι απλή: πετάμε ό,τι δεν χρειαζόμαστε, κρατάμε μόνο ό,τι μας δίνει χαρά.
Αν κρίνουμε από τη φοβερή επιτυχία της Marie, στο νοικοκυριό αυτό “πιάνει”. Στη ζωή, όμως;
Σκέφτομαι πόσο χρήσιμη θα μας ήταν μια “Marie Kondo” που θα μας είχε έτοιμες λύσεις για ένα τέτοιο συμμάζεμα ζωής. Γιατί οι περισσότεροι, όσο κι αν τακτοποιούμε τέλεια ντουλάπες, ράφια και αποθήκες στο σπίτι, στη ζωή μας παραμένουμε αθεράπευτα “ακατάστατοι”.
Στην πραγματικότητα, όλοι αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για αποφόρτιση. Αλλά φοβόμαστε το ξεβόλεμα – αυτό το ξεβόλεμα που είναι εκ των ων ουκ άνευ σε ένα τόσο καθοριστικό ξεσκαρτάρισμα. Σάμπως δεν χρειάζεται να γίνει και το σπίτι άνω-κάτω, να γεμίσει ο τόπος σακούλες σκουπιδιών, να σηκωθεί σκόνη, προκειμένου να ξεσκαρτάρουμε τα υπάρχοντά μας; Κανένα σπίτι δεν συμμαζεύτηκε μαγικά.
Κι αν στο συγύρισμα του σπιτιού είμαστε τυχεροί, επειδή έχουμε τη μαμά να μας βοηθάει ή μια κυρία να έρχεται να καθαρίζει μια φορά το δεκαπενθήμερο, στο συγύρισμα της ζωής μας δεν έχει ευκολίες. Εκεί είμαστε μόνοι μας.
Γιατί αυτό που εγώ θα θεωρήσω άκρως απαραίτητο, μπορεί εσύ να το πετάξεις πρώτο-πρώτο στα σκουπίδια. Για κάποιον, σημαντικό ίσως να είναι εκείνο το στυλό που του είχαν κάνει δώρο όταν πήρε προαγωγή στη δουλειά. Για κάποιον άλλον, εκείνο το –αποξηραμένο πια– λουλουδάκι που του είχε δώσει κάποτε μια μεγάλη του αγάπη, κι αυτός το κράτησε σαν θησαυρό. Για κάποιον τρίτο, ίσως εκείνο το φθαρμένο εσώρουχο που θεωρεί τυχερό και το φοράει κάθε φορά που πάει στο γήπεδο. Γι’ αυτό ακριβώς σ’ αυτό το “συμμάζεμα” δεν έχουμε καμιά βοήθεια. Γιατί μόνο εμείς έχουμε τις απαντήσεις.
Το σίγουρο, πάντως, είναι ένα: κάποια πράγματα θα τα κρατούσαμε οπωσδήποτε όλοι. Εκείνο το λευκό μακό μπλουζάκι, ας πούμε. Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα “φανταχτερό”, αλλά είναι διαχρονικό, αισθανόμαστε άνετα φορώντας το, δεν χάνει ποτέ ως ενδυματολογική επιλογή. Και, κυρίως, όταν το βάζουμε μας φωτίζει.
Αν αποφασίσουμε, λοιπόν, να γίνουμε η “Marie Kondo” της ζωής μας, ας ξεκινήσουμε το νοικοκύρεμα κρατώντας τους ανθρώπους που είναι για μας αυτό το «λευκό μακό μπλουζάκι», αυτή η παντός καιρού, ασφαλής, επιλογή.
Με την ελπίδα να είμαστε ένα «λευκό μακό μπλουζάκι» κι εμείς γι’ αυτούς.
Μαρία Λυσάνδρου
m.lysandrou@tpb.gr
