“Κάθε φορά που σας βλέπω, κρατάτε και διαφορετικό βιβλίο. Τόσο πολύ σας αρέσει να διαβάζετε;”, με ρώτησε πριν μέρες ο νεαρός στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μου. “Τα βιβλία μού κρατάνε συντροφιά στο μετρό. Με βοηθάνε να μην πολυ-σκέφτομαι”, του απάντησα.
Η αλήθεια είναι ότι, καμιά φορά, τα βιβλία λειτουργούν ως μέσο για να… εισχωρήσουμε στις ζωές των ηρώων, τις οποίες θεωρούμε πιο συναρπαστικές, εμπλουτισμένες με πιο ιδιαίτερους επιμέρους χαρακτήρες, που κάνουν τη δική μας –πραγματική– ζωή να φαίνεται, το λιγότερο, “άχρωμη”. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Σκεφτόμουν τις φετινές διακοπές μου στη Σκιάθο. Πόσα κωμικοτραγικά γεγονότα ζήσαμε στο –γεμάτο μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε– λεωφορείο για την παραλία ή στις βραδινές μας βόλτες στο νησί… Πόσες χαρούμενες συζητήσεις κάναμε με τα παιδιά στο μαγαζί που πηγαίναμε για φαΐ. “Είστε η χαρά της λαντζιέρας!”, μας πείραζε ο υπεύθυνος, επειδή δεν αφήναμε στο πιάτο ούτε ψίχουλο. “Να μας ξανάρθετε!”, έλεγε και γελούσαμε όλοι…
Αλλά και πόσες “φυσιογνωμίες” γνωρίσαμε… Τον Αποστόλη, τον τσαχπίνη οδηγό λεωφορείου. Την κυρία Κατερίνα, την αυστηρή εισπράκτορα που τα ’βαζε συνέχεια με τον σκανταλιάρη Αποστόλη, επειδή χαζολογούσε με τα κορίτσια και δεν της έδινε σημασία. Έναν Τζαμαϊκανό χορευτή, που ήταν ολόκληρος ένα χαμόγελο, “ψήνοντας” τους τουρίστες να πάνε για χορό. Τον ευγενικό Δημήτρη, που δούλευε “πόρτα” σε ένα ελληνάδικο κι έπιανε κουβέντα με τα παιδάκια που πουλούσαν γαρίφαλα. Δεν θα μπορούσαν όλοι να είναι συναρπαστικοί χαρακτήρες στο δικό μου, προσωπικό, μυθιστόρημα;
Από την άλλη, είναι κι αυτή η κοπέλα, την οποία πετυχαίνω κάθε Σεπτέμβριο στην Έκθεση Βιβλίου, στο Ζάππειο, στο περίπτερο μεγάλου εκδοτικού οίκου. Την εμπιστεύομαι απόλυτα σε ό,τι κι αν μου προτείνει. Για έναν και μόνο λόγο: μιλάει για τα βιβλία και τα μάτια της λάμπουν. Μου περιγράφει την υπόθεση ενός βιβλίου και βουρκώνει. Μου μιλάει για ανθρώπους που, περνώντας από το περίπτερο, χαϊδεύουν τα βιβλία που τους έχουν σημαδέψει… Δεν μπορεί η κοπέλα αυτή να μην είναι ηρωίδα ενός μυθιστορήματος – κι ας είναι “πραγματική”.
Όσο κι αν νιώθουμε ότι μας πνίγει η γκρίζα καθημερινότητα… η ζωή πάντα έχει χρώμα· φέρνει πάντα στον δρόμο μας ανθρώπους που μας κάνουν να χαμογελάμε· μας εμπλέκει σε ιστορίες που, αν κάποιος καθόταν να τις παρατηρήσει και να τις γράψει όμορφα, θα μπορούσαν να γίνουν ένα αξιοδιάβαστο απάνθισμα. Αρκεί να τους δώσουμε σημασία.
Σήμερα ξαναπέρασα από το ζαχαροπλαστείο. “Άλλο βιβλίο σήμερα;”, με ρώτησε ο νεαρός. “Ξέρεις… τελικά νομίζω ότι τα βιβλία με βοηθάνε να διακρίνω τι από όσα συμβαίνουν γύρω μου θα μπορούσαν να “γράψουν” το βιβλίο της ζωής μου”, του δήλωσα με επισημότητα. “Και τι δουλειά κάνετε ακριβώς, είπαμε;”. “Δημοσιογράφος είμαι”. “Μα φυσικά!”, είπε και χαμογέλασε.
Μαρία Λυσάνδρου
m.lysandrou@tpb.gr
