Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να υπάρχει μια Παγκόσμια Ημέρα για να γιορτάζουμε, να θυμόμαστε, να αγαπάμε, να φροντίζουμε, να σκεφτόμαστε κάτι. Παγκόσμια Ημέρα αγκαλιάς, διαβήτη, μπριζόλας, ύπνου, ξύπνιου, σκέψης, γέλιου, ανέμου, χελώνας – και ό,τι άλλο κινείται, υπάρχει ή αιωρείται έχει τη δική του ημέρα για εορτασμούς και εκδηλώσεις.
Η διεθνής Ημέρα της Γυναίκας είναι, επίσης, μια…”αχρείαστη” μέρα, αλλά και μια μέρα που έχασε το νόημά της στο πέρασμα των χρόνων. Αχρείαστη, γιατί δεν πρέπει –όπως και στις άλλες παγκόσμιες ημέρες– να περιμένουμε την 8η Μαρτίου για να σκεφτούμε και ν’ αναγνωρίσουμε την αξία και τη σημασία της γυναίκας στη ζωή μας. Στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Είτε αυτή λέγεται φίλη, αδερφή, σύζυγος, σύντροφος, μάνα, γιαγιά… Η γυναίκα είναι το σύμβολο της αρχής και του τέλους. Της ίδιας της ζωής. Και μια μέρα δεν είναι ποτέ αρκετή για να δείξει κανείς την εκτίμησή του στο πρόσωπο-σύμβολο αυτό.
Η καθιέρωση της Ημέρας της Γυναίκας έχει τις ρίζες της σε μία μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας, στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Με την πάροδο των χρόνων, ταυτίστηκε με την ημέρα των δικαιωμάτων της γυναίκας, η οποία ζητούσε ισότητα, δικαίωμα ψήφου – δικαίωμα, πολλές φορές, στην ίδια τη ζωή. Τα χρόνια πέρασαν και, στον λεγόμενο “πολιτισμένο κόσμο”, αυτά πλέον θεωρούνται δεδομένα.
Σαφώς και υπάρχουν ακόμη κοινωνίες, στις οποίες τα δικαιώματα των γυναικών καταπατούνται από απολύτως ανδροκρατούμενα, πατριαρχικά περιβάλλοντα. Όπου οι γυναίκες στερούνται το δικαίωμα της επιλογής, της σκέψης, της μόρφωσης, ακόμη και της ίδιας της ζωής. Και σαφώς, πίσω από τις βιτρίνες των πολιτισμένων κοινωνιών, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα καταπιεσμένες γυναίκες που σκύβουν το κεφάλι, δέχονται, ανέχονται, υπομένουν όλα αυτά που τους “επιβάλλει” μια ξεπερασμένη παράδοση ή ακόμη κι ένας “απλός, λιτός και απέριττος” κοινωνικός περίγυρος. Αυτές τις περιπτώσεις ή, καλύτερα, επιβεβλημένα αυτές τις περιπτώσεις οφείλουμε να τις κοιτάμε κατάματα και στις 7, και στις 9 Μαρτίου…
Αν με ρωτούσε κανείς ποια είναι η εικόνα που έχω για τη σύγχρονη γυναίκα, θα χαμογελούσα, θα άναβα ένα τσιγάρο, θα έβαζα ένα ποτάκι, θα άρχιζα να περιγράφω, θα άναβα άλλο ένα τσιγάρο, θα έβαζα άλλο ένα ποτάκι, θα συνέχιζα και, κάπως έτσι, θα περνούσαν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια…
Η σύγχρονη γυναίκα δεν μπορεί να περιγραφεί με λίγες λέξεις. Γιατί η γυναίκα δεν είναι μία εικόνα. Είναι πολλές. Ένα παζλ από μικρές και καθημερινές ιστορίες ομορφιάς και τρέλας, που όποτε νομίζεις ότι φτάνεις στην ολοκλήρωσή του, εκεί συνειδητοποιείς ότι είσαι ακόμη στην αρχή.
Η ζωή είναι γυναίκα και η γυναίκα είναι ζωή. Με τα ωραία, με τα άσχημα, τα πάνω, τα κάτω, τα πλαγίως. Αλλά, κυρίως, είναι μια αξία διαχρονική, που δεν μπορεί να περιοριστεί, δεν χωράει, σε ένα ημερολόγιο.
Θεόδουλους Παπαβασιλείου
