Παρακολούθησα πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ για τη μακρόχρονη αντιπαλότητα των δύο μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων του Manchester, της City και της United, η οποία κρατάει από τις αρχές του 20ού αιώνα. Και τι μου φάνηκε πιο αξιοσημείωτο; Το ότι η μόνη περίπτωση που οι δύο ομάδες έβαλαν στην άκρη τις διαφορές τους, ήταν μετά την αεροπορική τραγωδία της 6ης Φεβρουαρίου του 1958 στο Μόναχο, η οποία στοίχισε τη ζωή σε επτά ποδοσφαιριστές της United, γράφοντας την πιο μελανή σελίδα του Αγγλικού Ποδοσφαίρου. Δεν μπορώ, λοιπόν, να μην σκεφτώ: “Και γιατί χρειάζεται να συμβεί κάτι τόσο τραγικό, για να ξαναθυμηθούν οι του ποδοσφαίρου την πραγματική ουσία του αθλήματος;”.
Προερχόμενη κι εγώ από ποδοσφαιρική οικογένεια, έχω βρεθεί πολλές φορές στο γήπεδο και αυτό που πάντα με γοήτευε –ενδεχομένως περισσότερο κι από το ίδιο το παιχνίδι– ήταν η όλη ατμόσφαιρα του αγώνα, με την κερκίδα να φωνάζει συνθήματα. Χιλιάδες άνθρωποι, σε τέλεια αρμονία… “Δεν είναι τόσο ένα συγκεκριμένο σύνθημα που κάνει τη διαφορά, όσο το σύνθημα στο οποίο συμμετέχει όλο το γήπεδο”, μου λέει ο Τάσος Μπακασέτας στη συνέντευξη αυτού του τεύχους. Και έχει δίκιο: εκείνη η έξαψη, εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι την ώρα που σείεται το γήπεδο, κάνουν τα πάντα μαγικά. Συντονισμένες φωνές, συντονισμένες καρδιές, συντονισμένα συναισθήματα… Αυτό είναι μέρος της ουσίας του ποδοσφαίρου.
Και ένα παιδάκι που πάντα βρίσκεται να κάθεται δίπλα μου ή πίσω μου, το οποίο θα ρωτήσει “Μπαμπά, να πάρουμε πατατάκια;” με μια λαχτάρα, λες και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία εκείνη τη στιγμή – γιατί, όντως, δεν έχει: Είναι με τον μπαμπά του, τον ήρωά του, δημιουργώντας πολύτιμες αναμνήσεις, μαθαίνοντας έτσι και το ίδιο πώς να φερθεί όταν κάποτε θα φέρει το δικό του παιδί στο γήπεδο. Μέρος της ουσίας του ποδοσφαίρου κι αυτό.
Και η Ελληνική Εθνική Ομάδα Αστέγων, η οποία στο σχετικό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα αναδεικνύεται πάντα η πιο συμπαθής ομάδα, παρά τα πολλά γκολ που “τρώει”, επειδή αντιμετωπίζει νίκες και ήττες με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια περηφάνια. Και ο φίλος μου ο Αλέξανδρος, πωλητής του περιοδικού δρόμου Σχεδία και μέλος του προπονητικού team της Εθνικής Αστέγων, ο οποίος μου είχε πει κάποτε “Εμείς παίζουμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, όχι καλύτεροι ποδοσφαιριστές”…
Και εκείνη η λάμψη στα μάτια του μικρού μου ανηψιού την ώρα που μπαίνει γκολ, φωνάζοντας στον μπαμπά μου που κάθεται δίπλα στην κερκίδα: “Παππού! Είδες μια γκολάρα;;;”. Αυτό είναι η ουσία του ποδοσφαίρου για μένα.
Τι; Δεν έγραψα τίποτα για το ίδιο το παιχνίδι; Και ποιος είπε ότι το ποδόσφαιρο είναι μόνο ομάδες, βαθμολογίες, πρωταθλήματα και λεφτά; Έχω σε τόσο υψηλή εκτίμηση το άθλημα, που αρνούμαι να το αδικήσω τόσο.
Μαρία Σ. Λυσάνδρου
