Θεόδουλος Παπαβασιλείου
Είναι αυτή η λατρεµένη περίοδος που οι καλοχειµωνάκηδες κοντράρουν τους “summer is still here”, µε τους πρώτους να αερίζουν τις κουβερτούλες, να προµηθεύονται ζεστά ροφήµατα και να κάνουν µία πρώτη έρευνα για τις καναπεδάτες σειρές της σεζόν, και τους δεύτερους να πλατσουρίζουν αµετανόητα τα πατουσάκια τους σε κάποια κοντινή ή µακρινή παραλία. Πσυχούλες µου ❤️.
Ο Σεπτέµβριος υπήρξε πάντα ένας πολυοργασµικός µήνας, µε τις µηχανές στο φουλ σε όλους τους τοµείς. Είναι ο µήνας της ΔΕΘ και των πολιτικών εξελίξεων και πηγαδακίων, είναι ο µήνας που κάνουν πρεµιέρα οι νέες εκποµπές και σειρές στην τηλεόραση, που ετοιµάζονται τα θέατρα, τα µουσικά στέκια και άλλες πολιτιστικές δράσεις, ο µήνας που ανοίγουν τα σχολεία, που επιστρέφει η κίνηση στους δρόµους, που παίρνεις τηλέφωνο τον ψυχοθεραπευτή σου και ρωτάς µε νόηµα: Γυρίσατεεεεε;
Πολλές εκκινήσεις, επανεκκινήσεις και επιστροφές και, αντίστοιχα, πολλές και οι ψυχολογικές διακυµάνσεις των µηχανοδηγών, που βλέπουν µεν τις µηχανές στο φουλ, σκέφτονται δε αν θα ανέβουν σε αυτές ορεξάτοι σαν τον Στάθη Ψάλτη στο “Καµικάζι αγάπη µου” ή αν θα κάνουν πρώτα ένα τσιγαράκι χαλαρά για να το σκεφτούν λίγο.
Να φορτσάρω ή να µελαγχολήσω, κι ύστερα εγώ κι ύστερα εγώ πώς να συνεχίσω; Έχω γεµίσει µπαταρίες και είµαι ανανεωµένος µετά τις διακοπές ή είµαι σε φάση “ποιες διακοπές”; Να βρίσω τον ταραµά που προσπέρασε όλη την ουρά που περιµένει στο φανάρι για να κατσικωθεί πρώτο τραπέζι πίστα ή να τον δω και να πω “Στέλιο ήρθες; Δεν σε πρόσεξα!” και να αλλάξω σταθµό;
Είµαι από αυτούς που βλέπουν τον Σεπτέµβρη ως µία ευκαιρία για νέα αρχή ή για ολοκλήρωση των έργων και σχεδίων που µπήκαν σε αναµονή λόγω διακοπών; Ή είµαι από τους άλλους που σέρνονται µετά µανίας, νιώθοντας ότι επέστρεψαν στη ρουτίνα και τίποτα δεν τους σώζει πια;
Είµαι Σαλακά, “είµαι πανεπιτυχηµένη, πανέµορφη, πανέξυπνη, πανέτοιµη, πανπλούσια και παντελώς στον κόσµο µου”, ή είµαι Μπιθικώτσης “άπονη ζωή µε πέταξες στου δρόµου την άκρη”;
Δύσκολο πράµα ο Σεπτέµβρης. Όχι ότι τους υπόλοιπους µήνες τρέχουµε ανέµελοι µε τις κοτσίδες να ανεµίζουν στη Βουλιαγµένης. Αλλά, όσο να ‘ναι, άµα δεν µπορείς να αποφασίσεις αν είσαι σε παράταση καλοκαιριού ή στα προεόρτια του χειµώνα, σκέψου τι γίνεται µε τις άλλες, τις πιο σοβαρές αποφάσεις της ζωής σου.
Ας πάρει ο καθένας τον χρόνο του και ας πράξει όπως νοµίζει. Δεν είναι όλοι ενθουσιασµένοι, αλλά ούτε και όλοι στα πρόθυρα κατάθλιψης. Το πρόβληµα ξεκινά στο σηµείο που όλοι θέλουµε να νιώθουν όπως εµείς, και γινόµαστε έξαλλοι όταν δεν πάει έτσι το εργάκι.
Χαλαρώστε, πσυχούλες µου. Σε άλλους πάει το µαύρο, σε άλλους το πορτοκαλί. Σε άλλους η πόλη, σε άλλους ένα αποµακρυσµένο νησί. Σε άλλους η αισιοδοξία, σε άλλους ο ρεαλισµός ή και η µιζέρια. Τι να κάνουµε τώρα; Να τους κάνουµε όλους µια κοψιά;
Φανταστείτε τις παραλίες άδειες, κι όλους να βρίσκονται µελαγχολικοχαρούµενοι σε καναπέδες µε κουβερτούλες. Κρίπι ε; Ή όλους να δουλεύουν µε φουλ ενέργεια και ασταµάτητα σαν στοχοπροσηλωµένα ροµποτάκια. Μονόχνωτο ε; Ή όλους να χορεύουν χαρούµενοι συρτάκι στις παραλίες και να κορνάρουν ρυθµικά το “µια θάλασσα γαλάζια τα µάτια σου απόψε” στον πηγµένο Κηφισό; Φίνος Φιλµς ε;
Ας το πάει ο καθένας όπως θέλει και µπορεί. Άλλωστε, πάντα, κάθε µέρα είναι για κάποιους µια αρχή, για άλλους ένα τέλος, για κάποιους µία µετάβαση και για άλλους µια απλή συνέχεια των προηγούµενων.
Με γέλιο, κλάµα, χαρές, λύπες, προσδοκίες, απογοητεύσεις ή κέφι, µπρίο, Χιώτης µάµπο, Σεπτέµβρης είναι, θα περάσει…
