Τους έχω πετύχει τρεις φορές μέσα σε δύο βδομάδες στο μετρό, φεύγοντας από το γραφείο. Ένας άνδρας και μια γυναίκα, 40-45 χρονών, με τους οποίους μπήκαμε και τις τρεις φορές στο ίδιο βαγόνι, και τις τρεις “στόλιζαν” κανονικά τους συναδέλφους τους, σε όλη τη διαδρομή: που μόνο οι ίδιοι δουλεύουν, αλλά τα λεφτά τα παίρνουν άλλοι· που όλοι οι υπόλοιποι (και μιλάμε για πολλούς, όχι για έναν και δύο) είναι ηλίθιοι, οι δε ελάχιστοι που δεν είναι, όλο και κάτι στραβό έχουν· που ο κάθε άσχετος –συνάδελφος πάντα– τολμά να τους αμφισβητήσει («Μα να με ειρωνευτεί Εμένα ο Μπαρμπαγιώργος; Ο Μπαρμπαγιώργος, ρε;;;»).
Η λέξη-κλειδί εδώ είναι το “εμένα”. Διότι το να σκοτώνεσαι στη δουλειά και να μη σου αναγνωρίζεται, συμβαίνει συχνά – και είναι λογικό να σε πιάνει το παράπονο. Ή το να έχεις έναν συνάδελφο με τον οποίο δεν μπορείς να συνεννοηθείς, επίσης συμβαίνει συχνά. Δεν μπορεί, όμως, οοόλοι να είναι άχρηστοι, κι Εσύ ο Υπέρτατος. Δεν γίνεται κάθε απόγευμα να “θάβεις” τον κάθε Μπαρμπαγιώργο (και τον Μπαρμπαγιάννη, και τον Μπαρμπαδήμο… μόνο ο Μπαρμπα-Μπεν έχει γλυτώσει, μέχρι στιγμής), κι Εσύ να αυτο-θεωρείσαι τέλειος.
Και σκέφτομαι πόσο αυτή η –θεμιτή, κατά τα άλλα– ανάγκη ενός ανθρώπου να ξεχωρίσει μπορεί, τελικά, να τον “καταπιεί”, ωθώντας τον στα άκρα: στον τομέα του Αθλητισμού, για παράδειγμα, να τον οδηγήσει στο ντόπινγκ που, σύμφωνα με τον Δρ. Καλλιακμάνη, γιατρό της ΠΑΕ ΑΕΚ, αποτελεί, πέρα από απαράδεκτη αθλητική πρακτική, και θέμα παιδείας και κουλτούρας μιας κοινωνίας. Της κουλτούρας που σου υπαγορεύει να γίνεις Νο1 πάση θυσία, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και την υγεία σου.
Στην περίπτωση των συν-επιβατών μου, να σε μετατρέψει σε μίζερο και κακεντρεχή άνθρωπο, αφήνοντας αυτό να επισκιάσει τις –όποιες– ικανότητές σου, για τη μη αναγνώριση των οποίων παραπονιέσαι. Γιατί, σε τελική ανάλυση, είναι ίδιον του πραγματικά ταλαντούχου και φιλότιμου ανθρώπου το δημόσιο κουτσομπολιό και η ίντριγκα; Δεν νομίζω.
Και, επιπλέον, λίγος ρεαλισμός δεν βλάπτει. «Δεν με ζήτησε κανείς», απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Κώστας Χαρδαβέλλας στην ερώτηση γιατί δεν τον βλέπουμε πια στην τηλεόραση – ένας άνθρωπος που μεσουρανούσε για χρόνια στη δημοσιογραφία, ο οποίος ενδεχομένως και να ήταν δικαιολογημένος, αν το έπαιζε «εκλεκτικός ως προς τις προτάσεις που δέχτηκε». Και πάλι, όμως: κάτι τέτοιο δεν θα μείωνε το δημοσιογραφικό του ανάστημα;
Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει, λοιπόν. Κι αν, όντως, είμαστε τόσο τρομεροί, ας διεκδικήσουμε αυτό που θεωρούμε ότι μας αξίζει ή ας πάμε κάπου που θα μας εκτιμήσουν.
Αν, όμως, η επιλογή μας είναι το μιζέριασμα, τότε δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε για την ειρωνία του όποιου Μπαρμπαγιώργου. Γιατί, στην τελική, εμείς του δώσαμε το δικαίωμα.
Μαρία Λυσάνδρου
m.lysandrou@tpb.gr
