Ξεκούνα κούνα κούνα το

Είδατε τι έγινε µε τις συγκεντρώσεις για τα Τέµπη; Γεµίσαµε δρόµους, πλατείες, κατεβήκαµε από τους καναπέδες, αφήσαµε τις δουλειές, τις σειρές, το άραγµά µας στη µέση, και βγήκαµε έξω. Και ξαφνικά, σχεδόν µαγικά, γεµίσαµε υπερηφάνεια και συγκίνηση για τη δύναµη που έχει το “θέλω” και την επιδραστικότητα του “µαζί”.

Τα ειδησεογραφικά µέσα σε όλο τον κόσµο γέµισαν εικόνες από τις πλατείες µας, οι πλατείες σε όλο τον κόσµο γέµισαν µε τα µηνύµατά µας, και εµείς γεµίσαµε υπερηφάνεια γιατί νιώσαµε ότι κάτι κάναµε, που ίσως, ίσως, φέρει έστω και µία µικρή αλλαγή.

Και τώρα το ερώτηµα είναι: γιατί δεν το κάνουµε αυτό πιο συχνά; Δεν λέω να βγαίνουµε κάθε µέρα στους δρόµους. Αν και, καλοκαίρι έρχεται, δεν θα σε χάλαγε λίγο περπάτηµα να φύγουν τα εξτραδάκια από Χριστούγεννα, Τσικνοπέµπτες και άλλες συναφείς κραιπάλες. Αλλά, ρε παιδί µου, ας µην ξυπνάµε µόνο όταν γίνει το κακό.

Έχουµε άποψη για όλα, σχολιάζουµε τα πάντα στα social media, αλλά όταν έρθει η ώρα της δράσης, ξαφνικά γινόµαστε  ο “εγώ δεν ανακατεύοµαι” και περιµένουµε από τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και αν δεν βγει, κι αν κάτι πάλι πάει στραβά, εµείς θα το κατακεραυνώσουµε µ’ ένα στάτους – κόλαφο στο Facebook, θα σιχτιρίσουµε λίγο και θα συνεχίσουµε απτόητοι αυτό που κάναµε.

Γινόµαστε τούρµπο όταν µας πάρει τη θέση στο πάρκινγκ ο γείτονας και του κολλάµε σηµείωµα στο παρµπρίζ µε κεφαλαία: ΑΝ ΤΟ ΔΩ ΞΑΝΑ ΕΔΩ ΘΑ ΚΑΛΕΣΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ. Κάνουµε καυγά στο σουπερµάρκετ ή στην τράπεζα όταν κάποιος πάει υπουλοτρόπως να χωθεί, να µας πάρει τη θέση. Ξεκινάµε διπλωµατικό επεισόδιο µε την από πάνω, επειδή τινάζει τα χαλιά στο µπαλκόνι και οι σκόνες πέφτουν όλες στο δικό µας. Στέλνουµε µέιλ – ποταµό στις πλατφόρµες που αύξησαν τη συνδροµή, στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που δεν µας έκαναν καλύτερη προσφορά ή επειδή το wifi στο σπίτι “κάνει διακοπές”.

Και πολύ καλά κάνουµε! Σαφώς και πρέπει να αντιδρούµε, να διεκδικούµε και να µην ανεχόµαστε την όποια αδικία. Αλλά ας µην περιορίζουµε τις αντιδράσεις µας σε ό,τι αφορά τον µικρόκοσµό µας και στα άλλα, τα πιο µεγάλα, τα πιο σηµαντικά, να είµαστε απλοί κριτές του πληκτρολογίου και του καναπέ.

Ξεκούνα, κούνα, κούνα το, όπως το κούνησες στους ρυθµούς του κε τε λα µπόνγκο ή τε κε λα µπόνγκο, τελοσπάντων κατάλαβες τι θέλω να πω. Καλή Σαρακοστή κιόλας, πσυχούλες µου! Μην ξεχνιόµαστε.

Πίσω στο θέµα µας. Η αντίδραση κάνει καλό στην υγεία και τη δηµοκρατία. Και όταν λέµε “αντίδραση”, εννοούµε αυτή τη µαζική και ειρηνική που είδαµε από τον περισσότερο κόσµο για τα Τέµπη. Οποιαδήποτε µορφή βίας, απ’ όπου και αν προέρχεται, είναι καταδικαστέα.

Έχουµε ακρίβεια και παγωµένους µισθούς που δεν αντέχουν τις ανάγκες µας. Έχουµε προβλήµατα στις µεταφορές, στην υγεία, θέµατα γραφειοκρατίας, δυσκολίες στην καθηµερινότητά µας. Έχουµε τόσους λόγους για να δραστηριοποιηθούµε, να γίνουµε ενεργοί πολίτες και να δείξουµε µε όποιο τρόπο µπορούµε, όπως π.χ. µε την ψήφο µας, πως ούτε ανεχόµαστε την αδράνεια, ούτε όµως µας πείθουν πλέον και τα ψεύτικα τα λόγια, τα µεγάλα.

Το αποδείξαµε: όταν θέλουµε, µπορούµε να κάνουµε υγιή και εποικοδοµητική φασαρία. Και νιώθουµε ωραία που την κάναµε. Γιατί εκτονωθήκαµε, γιατί δείξαµε σεβασµό, γιατί δείξαµε µνήµη και αντίδραση, και γιατί την ένταση που έχει η φωνή του πλήθους δεν µπορεί κανείς να την αγνοήσει, πατώντας mute.

Ας ξεκουνήσουµε, λοιπόν, για τα µεγάλα, τα σοβαρά, γι’ αυτό το καλύτερο που θέλουµε να έρθει.