Μαρία Λυσάνδρου
Αγαπώ τις συνεντεύξεις. Παρόλο που για µένα είναι µακράν τα πιο απαιτητικά κείµενα του τεύχους, την ίδια στιγµή είναι και τα πιο απολαυστικά. Κι αυτό διότι, πλην ελαχιστότατων εξαιρέσεων, φεύγω από αυτές τις συναντήσεις χαµογελώντας. Και όσο κι αν παιδεύοµαι µετά στην ετοιµασία του κειµένου, αυτό το χαµόγελο πάντα νικάει το ζόρι.
Tι κάνει µια συνέντευξη «ωραία»; Το καλό κλίµα, η χαλαρή διάθεση και εκείνο το αίσθηµα ότι βρίσκεσαι στο ίδιο µήκος κύµατος µε τον άλλον, που σου επιτρέπει να κάνεις µια ενδιαφέρουσα συζήτηση κάνοντας τις ερωτήσεις που πραγµατικά θέλεις, κι όχι τις ερωτήσεις που «πρέπει».
Οι συναντήσεις µε τον Πέτρο Λαγούτη και τον Τάσο Τζιβίσκο, σ’ αυτό το τεύχος, ήταν από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγµατα τέτοιων ωραίων συνεντεύξεων.
Διαπιστώνω, λοιπόν, ότι το στοιχείο-κλειδί σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα: το χιούµορ.
Με αυτό «σπάει ο πάγος», µε αυτό αντιµετωπίζεις µία άβολη στιγµή, µε αυτό εκτονώνεις µία ενδεχόµενη ένταση, µε αυτό «ζωντανεύεις» τη συζήτηση. Αλλά, κυρίως, µε αυτό καταλαβαίνεις την ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, ώστε να ξέρεις κι εσύ πώς να κινηθείς. Αν δούµε το πράγµα ευρύτερα, όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν συστατικά µόνο µιας καλής συνέντευξης· αποτελούν συστατικά οποιασδήποτε επιτυχηµένης κοινωνικής –και όχι µόνο– συνδιαλλαγής.
Μα και η καθηµερινότητά µας, µε όλες τις δυσκολίες, τα άγχη και τις απαιτήσεις της, δεν αποτελεί, στην ουσία, ένα άθροισµα τέτοιων –µικρών και µεγάλων, σηµαντικών και ασήµαντων– συνδιαλλαγών; Συνδιαλλαγών, κατά τις οποίες όλο και κάπου θα χρειαστεί να σπάσεις τον πάγο, να ελαφρύνεις την ατµόσφαιρα, ή να εκτονώσεις µια ένταση που σου τσακίζει το νευρικό σύστηµα; ∆εν θα ήταν όλα πιο «απολαυστικά», πιο διαχειρίσιµα ή ακόµα και πιο υποφερτά, αν τα αντιµετωπίζαµε µε περισσότερο χιούµορ;
Εντάξει, δεν είναι ότι ανακαλύπτω και τον τροχό µε αυτή τη διαπίστωση. Αλλά εδώ το θέµα δεν είναι να το συλλάβεις θεωρητικά· το θέµα είναι να το υιοθετήσεις ως φιλοσοφία ζωής και να µπορέσεις να το κάνεις αβίαστα πράξη.
Πόσο εύκολο είναι να κρατήσεις την ψυχραιµία σου απέναντι σ’ εκείνον τον συνάδελφο που επιµένει να σε αντιµετωπίζει υποτιµητικά; Ή απέναντι στις «υπέροχες ζωές» των άλλων στα social media, που σου ισοπεδώνουν την ψυχολογία; Ή απέναντι στο γεγονός ότι έρχονται όλοι οι λογαριασµοί µαζεµένοι και παραφουσκωµένοι, αναγκάζοντάς σε να περάσεις τον µήνα µε τον µισό µισθό σου; Ή απέναντι σε ένα προσωπικό πρόβληµα που σε καταβάλλει, αποσυντονίζοντας ολόκληρο το σύµπαν σου;
Όχι, δεν είναι όλα της ίδιας βαρύτητας, ούτε της ίδιας σοβαρότητας. Όµως όλα επιδέχονται, έστω και σε διαφορετικό βαθµό, χιουµοριστική αντιµετώπιση. Ως αποτέλεσµα, ο εγκέφαλος θα εκκρίνει ντοπαµίνη, σεροτονίνη και επινεφρίνη – ουσίες που συµβάλλουν σηµαντικά στην ενίσχυση της ψυχικής υγείας, αλλά και του ίδιου του ανοσοποιητικού.
Είναι επιβεβαιωµένο: Το χιούµορ πάντα νικάει. Άσε που σε κάνει και οµορφότερο… Υπάρχει τίποτα οµορφότερο από κάποιον που γελάει µε την καρδιά του;
Γι’ αυτό, πέρα από τις συνεντεύξεις, αγαπώ κι αυτό το τραγουδάκι που συνδυάζει τόσο αρµονικά τη µελαγχολική µελωδία µε τον τόσο αισιόδοξο στίχο, συνοψίζοντας τέλεια όλα όσα θέλει να πει, στην ουσία, αυτό το κείµενο:
Smile though your heart is aching / Smile even though it’s breaking / When there are clouds in the sky, you’ll get by…