Τα αγαπώ τα ταξίδια. Πάντα έλεγα ότι, αν ποτέ κερδίσω το τζόκερ, θέλω μόνο να ταξιδέψω, να πάω κάπου μακριά, να γνωρίσω νέα μέρη, να γεμίσω το μυαλό μου όσο περισσότερο μπορώ με εικόνες, χρώματα, μυρωδιές…
Το βασικό μου πρόβλημα, μέχρι πριν δύο μήνες, ήταν το ότι δεν είχα κερδίσει –ακόμα– το τζόκερ. Αλλά από τον προηγούμενο Μάρτιο και εξής… το να κάνω, έστω, τη διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο, άρχισε να μοιάζει πιο απίθανο κι από τα ίδια τα “αμύθητα” κέρδη.
Κι αν ήταν μία φορά τρομακτική η σκέψη ότι έπρεπε να κλειστούμε στο σπίτι, θέτοντας τη ζωή μας σε αναστολή μέχρι νεωτέρας, η σκέψη ότι τώρα θα βγούμε επιτέλους από το σπίτι, θα βρεθούμε με τους ανθρώπους μας, θα συναντήσουμε τους φίλους μας, θα καθίσουμε με άλλους στο ίδιο τραπέζι… είναι εκατό φορές πιο τρομακτική. Διότι η επιστροφή μας στην “κανονικότητα” εξαρτάται μεν από εμάς, αλλά και από κάθε έναν άλλον ξεχωριστά – σε όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρίσκεται. Είμαστε ταυτόχρονα πανίσχυροι και ανεπαρκείς.
Μέχρι πριν δύο μήνες, όλος ο πλανήτης ήταν μια γειτονιά, όλοι μπορούσαμε να ταξιδέψουμε, ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε – για σπουδές, για δουλειά, για διακοπές, για να παρακολουθήσουμε αθλητικές διοργανώσεις… Αυτή ακριβώς η “πολυτέλεια” ήταν και ένας από τους βασικότερους λόγους για όσα μας συμβαίνουν τώρα.
Σ’ αυτή την κρίσιμη χρονική στιγμή, λοιπόν, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι στο χέρι καθενός προσωπικά η γρήγορη έκβαση αυτής της φοβερής ιστορίας. Όλα είναι αλυσίδα: όσο πιο υπεύθυνα κινηθούμε, τόσο πιο γρήγορα θα επανακάμψουμε. Και όσο πιο προστατευμένοι παραμείνουμε όλοι, παντού, τόσο πιο πολύ θα συμβάλουμε στο να βρεθούν λύσεις και σε κοινωνικό, και σε επιστημονικό επίπεδο – διεθνώς.
Το αν εγώ θα μπορέσω να μπω μια μέρα χαλαρή στο μετρό, εξαρτάται από τον Λουίτζι στο Μπέργκαμο, από την Κέιτ στο Λονδίνο, από την Πιλάρ στη Μαδρίτη. Το αν η Λιζ θα περπατήσει μια μέρα στο Μανχάταν χωρίς να χρειάζεται πλέον να φορά μάσκα, εξαρτάται από εμένα εδώ, στην Αθήνα, από τον Πιερ στο Παρίσι, από τον Μάρκους στο Βερολίνο…
Ναι, τα αγαπώ τα ταξίδια. Αλλά, αυτή τη στιγμή, το σημαντικότερο “ταξίδι” για μένα είναι απλά να μετακινηθώ εντός της πόλης: για να μπορέσω να αγκαλιάσω τους γονείς μου. Για να μαζευτεί όλη η παρέα σ’ ένα σπίτι για φαΐ και χαζοκουβέντα. Για να καθίσουμε με τους συναδέλφους μου μαζί, σε ένα τραπέζι, να πιούμε τον καφέ μας και να κάνουμε brainstorming.
Μου το χρωστάς, Γιάννη. Σου το χρωστάω, Ελένη. Για εκείνα τα 10-15 χιλιόμετρα που θέλω να διανύσω χωρίς φόβο. Κι ας μην κερδίσω ποτέ το τζόκερ.
Μαρία Λυσάνδρου
m.lysandrou@tpb.gr
