Να αλλάξουµε µωρέ, αλλά…

Χρόνια τώρα βρίζουµε τα πάντα όλα που δυσχεραίνουν την καθηµερινότητά µας και ζητάµε να γίνουµε Eυρωπαίοι, να έχουµε καλύτερη ποιότητα ζωής, να υπάρχει σεβασµός στα ανθρώπινα δικαιώµατα, να υπάρχει δικαιοσύνη, πρόληψη, στόχευση, θετικές αλλαγές, σχέδιο, στρατηγική για ένα καλύτερο µέλλον και πολλά άλλα.

Δίκιο έχουµε που φωνάζουµε και βρίζουµε ασύστολα; Δίκιο έχουµε. Κατάφεραν να φέρουν σηµαντικές αλλαγές οι φωνές µας όλα αυτά τα χρόνια; Τσου. Γιατί; Μήπως δεν είµαστε καλλίφωνοι; Μήπως δεν πατάµε σωστά στις νότες, και όλο αυτό τελικά εντείνει τη γενικότερη παραφωνία; Μήπως πρέπει να αλλάξουµε “σουξέ” για να πιάσουµε και τα νεανικά κοινά; Ήρεµα ρωτάω.

Σωστά διεκδικούµε αυτά που µας αξίζουν. Σωστά ζητάµε να είµαστε κι εµείς «Ευρώπη», κι ας µην είναι όλοι οι Eυρωπαίοι τόσο τέλειοι όσο νοµίζουµε. Αλλά πώς να αλλάξουµε, όταν είµαστε µέρος του προβλήµατος; Θέλουµε να πάµε µερικώς ή φαινοµενικώς µπροστά, επειδή ακριβώς είµαστε ανέτοιµοι ή απρόθυµοι για ριζικές αλλαγές, όταν αυτές επηρεάζουν τον δικό µας µικρόκοσµο…

Ας πιάσουµε τα οµόφυλα ζευγάρια. Πόσο µίσος έβγαλαν τόσοι άνθρωποι στα social media, και όχι µόνο, για το θέµα του γάµου και της τεκνοθεσίας; Κατάρες, βρισιές, απίστευτες χοντράδες και ατεκµηρίωτες θέσεις διαχέονταν παντού, βρίσκοντας εκατοντάδες υποστηρικτές που πήγαιναν τη µαλακία (επιτρέπεται η λέξη αυτή σε γραπτό κείµενο; Αν όχι, βάλτε “µπιµπ” στο “πήγαιναν”) σύννεφο. Πολλοί από αυτούς, µάλιστα, ενδέχεται να δουλεύουν σε σύγχρονες εταιρείες, να συµµετέχουν σε δράσεις που σχετίζονται µε την ισότητα και τη συµπερίληψη, ε και πάνω στο ποτάκι και το τσιγαράκι, µπορεί να έχουν δηλώσει και καµιά φορά πως, “δεν έχω θέµα, έχω κι εγώ φίλους γκέι”.

Ας πιάσουµε το θέµα των γυναικών. Εκατοντάδες δηλώσεις και εκδηλώσεις για τη Διεθνή Ηµέρα της Γυναίκας από φορείς, οργανισµούς, εταιρείες, δήµους κ.α. που θέλουν να τιµήσουν τις γυναίκες, να δηλώσουν τον θαυµασµό τους, να καταδικάσουν τις διακρίσεις, την έλλειψη ισότητας, την παρενόχληση, τη βία και άλλα πολλά και απαράδεκτα που κρύβονται (ή και όχι) πίσω από το, κατά τα άλλα, σύγχρονο πρόσωπο της κοινωνίας µας. Σε αυτές συµµετέχουν και χιλιάδες µάτσο άνδρες που θέλουν τη γυναίκα τους δούλα και κυρά, που θα αφήσουν υπονοούµενα για το πώς πήρε τη θέση της η ανώτερή τους, θα πουν για τη συνάδελφό τους “ας περιοριστεί στον ρόλο της µάνας” ή θα αναρωτηθούν γιατί δεν έγινε µάνα και άλλα τέτοια. Λες και τέθηκε ποτέ θέµα αν ο Μήτσος πήρε τη δουλειά µε το πουλί του και έχει δυο παιδιά, ή είναι αστεφάνωτος. Το γενικό συµπέρασµα είναι πως πολλοί θεωρούν τις γυναίκες “λουλούδι”, αλλά τις θέλουν σε βάζο, να στολίζουν το δικό τους σαλόνι.

Ας πιάσουµε το θέµα του δηµοσίου. Όλοι το βρίζουµε, γιατί η εξυπηρέτηση είναι κακή, πολλοί υπάλληλοι αγενείς, η γραφειοκρατία ατελείωτη. Όποτε πάει να γίνει κάτι για να αλλάξει αυτό, µε αξιολογήσεις, µετακινήσεις, συγχωνεύσεις κ.λπ., οι δρόµοι γεµίζουν µε χιλιάδες πολίτες που φωνάζουν “κάτω τα χέρια από το δηµόσιο”. Γιατί όλοι αυτοί έχουν ένα δικό τους παιδί µέσα που, προφανώς, είναι και το µόνο ευσυνείδητο και δουλεύει σφαίρα.

Τι άλλο να πιάσουµε; Τους “ξένους” που όταν κακοποιούνται σε άλλες χώρες είναι “αθώες ψυχές”, και όταν κακοποιούνται στη χώρα µας είναι “Αλβανοί, Πακιστανοί, µαύροι”; Τα ιδιωτικά Πανεπιστήµια του εξωτερικού που είναι όνειρο ζωής για τους γονείς και τα παιδιά, αλλά στην Ελλάδα θα είναι εξευτελισµός της δηµόσιας Παιδείας χάριν ιδιωτικών συµφερόντων;

Μπορούµε να πιάσουµε πολλά και έτσι να συνειδητοποιήσουµε ότι… δεν µας πιάνει κανείς στις αντιφάσεις. Είµαστε όλο “ναι µεν αλλά” και, µε αυτό το σκεπτικό, αλλαγή δεν έρχεται. Ευρωπαίοι δεν γινόµαστε. Με τη θεωρία δεν προόδευσε κανείς. Στην πράξη κρινόµαστε… Οέο.