Λυσσάξαµε να επιστρέψουµε στην κανονικότητά µας, λες και προ πανδηµίας κάναµε ζωάρα και τρέχαµε αγκαλιασµένοι στα λιβάδια. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως ο κορονοϊός µας έκανε να εκτιµήσουµε κάποια πράγµατα, να αναθεωρήσουµε κάποιες απόψεις, να «τη δούµε» κάπως αλλιώς.
Περάσαµε πολλά τα τελευταία χρόνια. Φόβος, αγωνία, θάνατος, οικονοµικά προβλήµατα, µάσκες, αντισηπτικά, µοναξιά, αποµόνωση, κυριάρχησαν την τελευταία διετία, κάνοντάς τη να µοιάζει αιώνας.
Και κάπως έτσι, αν και δεν τρέχαµε αγκαλιασµένοι στα λιβάδια, τώρα είµαστε έτοιµοι να το κάνουµε κι αυτό, µόλις επιστρέψουµε στα παλιά. Που δεν ήταν και τα παλιά ό,τι καλύτερο για τους περισσότερους από εµάς. Απλά είχαµε άλλου τύπου δυσκολίες, άλλους φόβους, άλλες αγωνίες, που όµως µπορεί να µετριάζονταν κάπως, έστω και προσωρινά, µε µια µάζωξη, µε µια έξοδο, µε µια εκδροµή που γινόταν χωρίς µάσκες, χωρίς φόβο και µε πάθος.
Και πάνω που πηγαίναµε να στανιάρουµε κάπως, πάνω που είπαµε πλησιάζει το τέλος της πανδηµίας αργά και βασανιστικά, σκάει ένας πόλεµος που φέρνει τα πάνω κάτω σε παγκόσµιο επίπεδο. Και πάλι φόβος, θάνατος, αθώα θύµατα, αγωνία… Και µπόνους µία ενεργειακή κρίση και µια ακρίβεια που σφίγγει τα ήδη σφιχτά, λόγω πανδηµίας, ζωνάρια. Μια άλλη κανονικότητα πάλι, στην οποία καλούµαστε να προσαρµοστούµε, στην οποία καλούµαστε να επιβιώσουµε. Αυτό δεν είναι ζωή πσυχούλες µου. Αυτό είναι το Survivor.
Και πάνω που λες «ψιλοδιαχειρίζοµαι το θέµα “πανδηµία”», ας εστιάσουµε τώρα στο πώς θα τα βγάλουµε πέρα µε τις τιµές του ρεύµατος, της βενζίνης, των ειδών πρώτης ανάγκης, σκάει µια «µάνα», ο Θεός να την κάνει, και φέρνει ξανά τα πάνω κάτω στο «είναι» σου. Η υπόθεση της Πάτρας είναι µαχαιριά στην καρδιά µας. Είναι ένας πόνος που πρέπει να τον σηκώσουµε όλοι, γιατί µας αφορά. Έγινε δίπλα µας, έγινε στο σπίτι µας.
Νοσταλγούµε την παλιά κανονικότητά µας, αλλά αυτή που περιλαµβάνει µόνο τον µικρόκοσµό µας. Το «µε το ζόρι ξύπνησα να πάω δουλειά», το «πού πας, ρε µαλάκα, χωρίς φλας;», το «άργησα να σχολάσω γιατί πήζω», το «πού θα πάµε για ποτάκι σήµερα;», το «δεν έχω λεφτά για ταξίδι τώρα, κάτσε στ’ αυγά σου», και τα λοιπά και τα λοιπά. Σίγουρα είναι και πολλοί που έχουν πολύ πιο σοβαρά θέµατα να διαχειριστούν, αλλά όσοι ζητούν αυτή την παλιά, τη σωστή, την πρόστυχη την κανονικότητα, εννοούν κυρίως αυτή την απλή και ταπεινή ρουτίνα µε τα µικροπάνω της και τα µικροκάτω της.
Η κανονικότητά µας, δυστυχώς, δεν είναι µόνο αυτή. Δεν είναι µόνο ο µικρόκοσµός µας, η δική µας ρουτίνα. Η κανονικότητά µας περιλαµβάνει και τραγικές δολοφονίες, κακοποιήσεις λεκτικές και σωµατικές, βιασµούς, καταπίεση, ανισότητα, κρυµµένη θλίψη, τροχαία ατυχήµατα, δύσκολες ώρες στις εντατικές, ρατσισµό και άλλα πολλά θλιβερά. Και αν αυτά δεν είναι στο δικό µας σπίτι, στον µικρόκοσµό µας, είναι σίγουρα στη γειτονιά µας, στην πόλη µας, στο χωριό, στη χώρα µας.
Θέλουµε σίγουρα µια νέα κανονικότητα. Όχι αυτή, τη νέα, που έφερε ο κορονοϊός. Μια πιο νέα, πιο καθαρή. Με αγάπη, µε ενσυναίσθηση, µε νοιάξιµο, µε πρόληψη, µε φροντίδα, µε κρατική πρόνοια, µε συνεχή εκπαίδευση… Με ό,τι χρειάζεται, για να επουλώσουµε τις δεκάδες πληγές της κοινωνίας µας και να θεραπεύσουµε ό,τι µπορούµε. Σίγουρα δεν είναι εφικτή η ίαση σε όλες τις περιπτώσεις. Αλλά αξίζει να το παλέψουµε όλοι µαζί…
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr