Έχουµε χάσει την µπάλα. Όχι πως όταν την είχαµε στα χέρια µας (αλήθεια, πότε ήταν αυτό;) όλα ήταν µέλι γάλα. Απλά τους τελευταίους, πολλούς, µήνες είµαστε όλοι σε µία φάση “ότι τι;”. Τι τι ε τι τι τι τι τι ε τι ε τι τι.
Να χαρούµε που θέατρα, µπουζούκια, µουσικές σκηνές και παντός είδους πολιτιστικές εκδηλώσεις υπάρχουν πλέον στις καθηµερινές επιλογές µας ή να κλάψουµε που δεν έχουµε λεφτά, χρόνο ή διάθεση για να πάµε;
Να χαρούµε που µπαίνει σιγά-σιγά ο χειµώνας, έρχονται τα Χριστούγεννα κι όλα θα φαίνονται πιο γιορτινά ή να αγχωθούµε για τις τιµές του ρεύµατος και του φυσικού αερίου, να µελαγχολήσουµε εστιάζοντας στη µίζερη βερσιόν των γιορτών και να βρίζουµε τον Ρούντολφ και το σόι του;
Να εµβολιαστούµε αφού η πανδηµία δεν έχει τελειώσει και θα στριµωχνόµαστε πλέον σε κλειστούς χώρους, ή “κάτσε µωρέ να δούµε αν θα βγουν άλλα εµβόλια και για τις παραλλαγές που δεν εµφανίστηκαν ακόµη”;
Να χαζέψουµε λίγο στα σόσιαλ τι κάνουν οι άλλοι ή θα γίνουµε τούρµπο µε αυτούς που ζουν µια ζωή που απέχει πολύ από τη δική µας πραγµατικότητα και κάνουν τουρνέ στα ακριβότερα εστιατόρια και ξενοδοχεία του κόσµου, σαν να µην υπάρχει αύριο; Ή καλύτερα… σαν να µην υπάρχει το σήµερα.
Να χαζέψουµε λίγο τηλεόραση, να ξεχαστούµε, ή απλά θα θυµηθούµε γιατί την έχουµε τόσο καιρό κλειστή;
Να ρίξουµε µια µατιά στην επικαιρότητα να ξεστραβωθούµε λίγο ή θα χάσουµε το φως µας µε όλα αυτά που συµβαίνουν στον κόσµο, στη χώρα µας, στη γειτονιά µας;
Τα διλήµµατα είναι ατελείωτα και, αν θέλουµε να τα περιορίσουµε σε ένα µόνο, αυτό θα ήταν: “Και τώρα είµαστε χαρούµενοι και αισιόδοξοι ή κλεινόµαστε σπίτι και κλαίµε σε εµβρυική στάση”; Οεο.
Να επανέλθω στα σόσιαλ. Αν µπεις στο Facebook, θα βρεις χιλιάδες χρήστες που θα σου πουν ότι πρέπει να είσαι ευτυχισµένος µε τα µικρά πράγµατα της ζωής, να χαµογελάς, να νιώθεις ευλογηµένος που τρως µπάµιες, που βρίσκεσαι στο Σύνταγµα ή στην τοποθεσία Κολωνός, Παγκράτι, Πέραµα, και τα λοιπά, και τα λοιπά. Γενικά να νιώθεις χαρούµενος και ευλογηµένος µε όλα και για όλα.
Κι εκεί που πας να γίνεις και πάλι τούρµπο και να αρχίσεις τα µπινελίκια “τι παίρνετε ρε ‘σεις και είστε στην κοσµάρα σας;”, “τι φίλινγκ µπλεστ ρε σούργελο;” και δεν συµµαζεύεται… εκεί σου σκάει µια φλασιά και λες, “ρε, λες;”. Και µε τα πολλά λες και λες, κάπου µέσα σου ζηλεύεις που δεν είσαι κι εσύ λίγο στον κόσµο σου. Που είσαι συνεχώς στην τσίτα, που πάντα πορεύεσαι µε ένα µυαλό κατακλυσµένο από τα χειρότερα δυνατά σενάρια, που δεν µπορείς να ανασάνεις από το άγχος και δεν µπορείς να απολαύσεις ακόµη και τις λίγες χαλαρές στιγµές που µπορεί να προκύψουν στην καθηµερινότητά σου.
Μαζί µε την µπάλα έχει χαθεί και η ισορροπία. Κατά την πανδηµία, η τηλεργασία διέλυσε τα όρια προσωπικής και επαγγελµατικής ζωής. Μετά, κρίση στην κρίση, χάσαµε τις θετικές προοπτικές και προσδοκίες µέσα στη µουντίλα της καθηµερινότητας και, κάπως έτσι, χαρές και λύπες γίναν ένα.
Δεν λέω ότι πρέπει, ντε και καλά, να νιώθουµε όλοι ευλογηµένοι στην τοποθεσία Κάτω Πετράλωνα ή Άνω Λιόσια. Αλλά ας βρούµε κάτι που να µας ξελαµπικάρει έστω και για λίγο, µπας και ισιώσουµε κάπως. Δεν βγαίνει αλλιώς η σεζόν, µάνα µου…
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr