– Τι κάνεις;
– Όλα καλά, µωρέ… Εσύ;
– Όλα καλά κι εγώ, τα γνωστά. Πίεση στη δουλειά, τρέξιµο…
Πόσο κλασικός είναι ο παραπάνω διάλογος; Και πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαµε «Όλα καλά!», µε θαυµαστικό και… τελεία; Χωρίς «µωρέ» και «αλλά», χωρίς ανατροπή ή µιζέρια και επανάληψη στη συνέχεια, χωρίς ένα «τα ίδια» να σου βγάζει µια ρουτινίλα, από την οποία πρέπει να απαλλαχτείς πάραυτα.
Έχουµε ξεχάσει να περνάµε καλά. Να γελάµε αυθόρµητα. Να είµαστε ευχαριστηµένοι µε αυτά που έχουµε. Να χαιρόµαστε µε τα µικρά. Ντάξει, δεν λέω να ανεβάζουµε ένα αγριολούλουδο στα social media και να γράφουµε «πόσο ευλογηµένοι νιώθουµε που η φύση φοράει τα καλά της», κι άλλα τέτοια. Ας µην το χοντρύνουµε τόσο, πσυχούλες µου.
Βγαίνουµε για να βγούµε, µιλάµε για να µιλήσουµε, συναντιόµαστε για να συναντηθούµε, δουλεύουµε γιατί έτσι πρέπει, ταξιδεύουµε γιατί όλοι πάνε κάπου, βλέπουµε µία σειρά γιατί είναι τρέντυ, σκρολάρουµε ακατάπαυστα στα social media γιατί έτσι «ζούµε».
Είναι δύσκολο να προσδιορίσουµε πια τι απ’ όλα αυτά κάνουµε επειδή το γουστάρουµε, επειδή µας αρέσει, επειδή το νιώθουµε και τι από όλα αυτά το απολαµβάνουµε, στην τελική. Δύσκολοι καιροί για real life καταστάσεις.
Κι αυτό το «µε ένα “ντάξει µωρέ” είµαι κάτι µήνες, κάτι χρόνια τώρα», από πού πηγάζει; Από το γεγονός ότι κάνουµε τα πάντα βάσει προγράµµατος, ρουτίνας και µόδας; Από το αίσθηµα του ανικανοποίητου; Από το ότι βάζουµε ψηλά τον πήχη των προσδοκιών µας; Από το ότι πλέον βαριόµαστε που ζούµε; ΗΡΕΜΑ ΡΩΤΑΩ.
Φταίει η κρίση; Φταίνε οι πόλεµοι; Οι κακοποιήσεις; Η µαυρίλα γενικά της επικαιρότητας; Φταίει η πανδηµία και η ιδρυµατοποίηση; Φταίµε εµείς, φταίτε εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής; Ό,τι και να φταίει, αξίζει µια προσπάθεια να το εντοπίσουµε και να το δουλέψουµε λίγο, µπας και αλλάξουµε λίγο διάθεση, δούµε λίγο αλλιώς τα πράγµατα και πάρουµε µπρος ξανά. Δεν βγαίνει αλλιώς, µάνα µου.
Δεν είπε κανείς να τρέχουµε όλοι αγκαλιασµένοι στα λιβάδια. Εκτός αν θα τρέχουµε γυµνοί. Εκεί ναι, υπάρχει κάποιο κόνσεπτ. Αλλά ας χαλαρώσουµε λιγάκι, ας δεχτούµε το γεγονός ότι ποτέ δεν θα είναι όλα τέλεια, κι ας απολαύσουµε έστω και το ένα τέλειο που µπορεί να υπάρχει στη ζωή µας. Ό,τι και να ‘ναι αυτό, µικρό ή µεγάλο. Σηµασία, άλλωστε, δεν έχει το µέγεθος, αλλά η τεχνική. Άσχετο.
Ας κάνουµε ένα τεστ. Ας ρωτήσουµε τον εαυτό µας, πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασε µε την ψυχή του µέχρι δακρύων. Πότε ήπιε ένα καφέ µε φίλους και ήταν απόλυτα χαλαρός, χωρίς να τριγυρνούν δεκάδες άσχετες σκέψεις από το µυαλό του την ίδια ώρα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρε τηλέφωνο ένα αγαπηµένο πρόσωπο γιατί ένιωσε ότι του λείπει κι ήθελε να ακούσει τη φωνή του. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσε το ξυπνητήρι για τη δουλειά και είπε «πάµε!».
Αν δυσκολευόµαστε να θυµηθούµε αυτές τις τελευταίες φορές, τότε µάλλον κάτι κάνουµε λάθος. Κατά τ’ άλλα… Όλα καλά, µωρέ.
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr