Ας αλλάξουµε κουβέντα. Μη µου µιλάς για καλοκαίρια. Ούτε για άλλες εποχές. Ινάφ. Ας µιλήσουµε για κάτι άσχετο. Για τις φωτογραφίες του σύµπαντος, για παράδειγµα, ή για τη σχέση που είχες στο δηµοτικό και σε παράτησε γιατί της έφαγες τα δρακουλίνια.
Ή, µάλλον, καλύτερα, ας µη µιλήσουµε για σχέσεις. Ας πούµε κάτι άλλο. Πες µου λίγο για την πρώτη σου δουλειά. Όχι, όχι, ας αφήσουµε τα επαγγελµατικά καλύτερα. Ας πούµε κάτι άλλο. Τι όµως; Έµεινε κάτι;
Ας φάµε! Μα και το φαΐ οδηγεί σε παραπάνω κιλά, σε µειωµένη αυτοπεποίθηση, σε bullying, σε κατάθλιψη. Ας πιούµε τότε! Μαρούσκαααααα, το τσίπουρο! Μα και το αλκοόλ κάνει κακό στην υγεία και δεν είναι η λύση στα προβλήµατά µας. Ε τότε; Ποια είναι η λύση;
Οι εποχές “χάλασαν”, οι δουλειές “ζορίζουν”, οι σχέσεις “αµφιταλαντεύονται”. Κάποτε περιµέναµε πώς και πώς το καλοκαίρι για να περάσουµε καλά, να χαλαρώσουµε, να ξεχαστούµε. Τώρα ή δεν µας φτάνουν οι µέρες του καλοκαιριού για να “ισιώσουµε” από τα στραβά των εποχών που προηγήθηκαν, ή δεν µας φτάνουν τα λεφτά για να ζήσουµε ένα καλοκαίρι όπως το θέλουµε.
Ως µπόνους έχουµε τις πυρκαγιές, τις πανδηµίες, την ακρίβεια και τις δυσοίωνες προβλέψεις για το φθινόπωρο και τον χειµώνα. Οι ανατροπές στην ζωή και την καθηµερινότητά µας τα τελευταία χρόνια είναι συνεχείς. Και, δυστυχώς, ως επί το πλείστον, είναι αρνητικές. Ψάχνεις να πιαστείς από κάπου για να µπορέσεις να συνεχίσεις, αλλά µάταια. Θα έρθει ένα χαστούκι από το πουθενά και θα σου πει «Κάτσε καλά, ρε, που θες να ανασάνεις κιόλας! Έλεος κάπου!».
Και τι κάνουµε τώρα; Έτσι θα πάει η ζωή µας; Θα επιβιώνουµε χωρίς να ζούµε; Οέο; Όχι, δεν είναι αυτή η λύση. Θα µιλήσουµε. Και θα µιλήσουµε για όλα. Για καλοκαίρια και χειµώνες, για τα ζόρια στη δουλειά, για τα προβλήµατα στις σχέσεις µας, για τις αγωνίες, τους φόβους και τις ανασφάλειές µας. Γιατί να τα κρατάµε µέσα µας; Αφού κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ, και οι περισσότεροι νιώθουµε πάνω-κάτω τα ίδια. Ας τα µοιραστούµε, µπας και βγάλουµε καµιά άκρη.
Πάντα στα δύσκολα το µόνο και πιο δυνατό µας στήριγµα είναι οι άνθρωποί µας. Οι φίλοι µας, η οικογένειά µας, οι δίπλα µας. Αυτοί που θα µας ακούσουν χωρίς να µας κρίνουν, που θα µας συµπαρασταθούν, αλλά δεν θα νιώσουν οίκτο για µας. Θα µας καταλάβουν. Θα ταυτιστούν.
Δεν θέλουµε οίκτο. Θέλουµε παρέα, συντροφιά, κάποιον να µας πει «Δεν είσαι µόνος, είµαι δίπλα σου». Τα ζόρια είναι πολλά. Ε, και; Θα τη βρούµε την άκρη. Είτε σε µια παραλία, είτε σε ένα καναπέ σπιτιού, είτε στο χωριό κάποιου φίλου, είτε αραχτοί σε ένα µπαλκόνι, σε κάποια γειτονιά, κάποια καλοκαιρινή βραδιά µε πανσέληνο ή χωρίς.
Ας κάνουµε µια προσπάθεια να πούµε «ινάφ» στη µιζέρια, πσυχούλες µου. Κι ας έχουµε κάθε λόγο να νιώθουµε µίζεροι και πιεσµένοι. Μπορούµε να βρούµε κι άλλους τόσους λόγους και τρόπους να χαλαρώσουµε, να γελάσουµε, να νιώσουµε αισιόδοξα. Έστω και για λίγες στιγµές. Είναι µεγάλη ανάσα και ανακούφιση αυτές οι στιγµές, ακόµη κι αν φαίνονται µικρές µπροστά στις άλλες, τις ζόρικες, τις ακατανόµαστες. Αλλά έχουν µεγάλη δύναµη και τις χρειαζόµαστε. Ανάσα, βουτιά και πάµε ξανά.
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr