Αν με ρωτούσαν ποια θεωρώ τη χειρότερη συνέπεια της οικονομικής κρίσης, δεν θα έλεγα την φτώχεια ή την ανεργία. Έχουμε περάσει ξανά από δυσκολίες και τα ‘χουμε καταφέρει. Βρήκαμε τον τρόπο και τη δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας, να ξεκινήσουμε ξανά, να προχωρήσουμε μπροστά.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της σημερινής κρίσης είναι η απογοήτευση, ο σιωπηρός θυμός, η παραίτηση. Δεν κάνουμε σχέδια, δεν ονειρευόμαστε. Μοιάζουμε με ήρωες ενός reality, που παίζουν σ’ ένα κακοφτιαγμένο σκηνικό και περιμένουν το προκαθορισμένο τέλος.
Έχουμε χάσει το χιούμορ μας, την ελπίδα ότι κάτι καλύτερο θα έρθει κι έχουμε βάλει ακόμη και τα θέλω μας σε μια νοοτροπία “μεροδούλι – μεροφάι”. Δεν είπε κανείς ότι πρέπει ή είναι καλό να είμαστε στον κόσμο μας.
Ότι μπορούμε να μένουμε ανεπηρέαστοι από τις τόσες αλλαγές που μας χτυπούν καθημερινά την πόρτα. Ούτε και μπορούμε να…μην ανοίξουμε. Δεν είπε, όμως, κανείς ότι πρέπει να είμαστε και στον κόσμο κάποιων άλλων ή σ’ ένα κόσμο που δεν γουστάρουμε να είμαστε.
Δεν είμαστε ένα ασήμαντο κομμάτι ενός μεταβαλλόμενου κόσμου. Είμαστε μέρος αυτής της αλλαγής. Είμαστε η δύναμη του διαφορετικού που θέλουμε να έρθει. Σχεδιάζουμε, ονειρευόμαστε, υπάρχουμε. Η δημιουργική σκέψη θα φέρει την αισιοδοξία, η αισιοδοξία το χαμόγελο και το χαμόγελο τη θέληση να φτιάξουμε κάτι καλύτερο από αυτό που μας “προσφέρουν”.
Plan, be, δώσε χώρο και χρόνο στις μικρές εμπνεύσεις της ζωής. Κι άσε τους άλλους να λένε…
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr
