Μ’ ένα «τι θα πει η γειτονιά;» µεγαλώσαµε όλοι. Με ένα αδικαιολόγητο άγχος, µε ένα συνεχή φόβο, µε µια αναίτια αγωνία και µια αέναη σύγκριση µε τους γύρω µας. «Ναι, αλλά η κόρη της κυρίας Τούλας, είδες ε; Δυο παιδιά έχει και άντρα δικηγόρο». Άχου και δεν µας νοιάζει…
Κι όµως, µας ένοιαζε και µας νοιάζει ακόµη. Γιατί έτσι µεγαλώσαµε, έτσι µάθαµε. Να ζούµε για τους άλλους ή, καλύτερα, να µη ζούµε, ώστε να µην έχουν τι να πουν οι άλλοι. Και αυτό που δεν έχουµε συνειδητοποιήσει ποτέ, είναι πως αυτοί «οι άλλοι», θα πούνε έτσι κι αλλιώς κάτι. Είτε τους δώσεις αφορµή, είτε όχι:
Αν βγαίνεις συνέχεια, θα σε πουν εξώλης και προώλης, άτοµο που δεν έχει στόχους και χαραµίζεται από ‘δώ κι από ‘κεί άσκοπα. Αν είσαι συνέχεια κλεισµένος σπίτι, θα είσαι ο αντικοινωνικός, ο «κρίµα, µια χαρά παιδί είναι, ένα φίλο, µια παρέα δεν έχει».
Αν παντρευτείς, σίγουρα θα παντρεύτηκες νωρίς ή το λάθος άτοµο, ή θα βρήκες προβληµατικό σόι ή ένα παιδί δεν αξιώθηκες να κάνεις, τελοσπάντων. Αν, πάλι, κάνεις… το λάθος να µείνεις µόνος ή µόνη, τότε θα ‘σαι πραγµατικά για λύπηση που δεν µπόρεσες να φτιάξεις τη δική σου οικογένεια, «κρίµα µια χαρά παιδί/κοπέλα είναι, άτυχος/άτυχη σε όλα».
Αν τρως, είσαι χοντρός. Αν δεν τρως, είσαι ανορεκτικός. Αν σπουδάσεις, τζάµπα λεφτά. Αν δεν σπουδάσεις, χαραµοφάης. Αν ντύνεσαι συντηρητικά, είσαι σαν γέρος. Αν ντύνεσαι έξαλλα, είσαι ντροπής πράµατα. Αν είσαι οµοφυλόφιλος, άστα να πάνε. Αν είσαι οικογενειάρχης, ναι, δεν ξέρουµε τι γίνεται πίσω από την πόρτα και κάπου έλεος, πσυχούλες µου. Γκετ ε λάιφ! ΗΡΕΜΑ ΤΟ ΛΕΩ.
Κι αν δεν βρει η γειτονιά να πει κάτι για σένα, θα βρει για την οικογένειά σου, για τους φίλους, τη δουλειά, τη σχέση σου, τα παιδιά σου, το σπίτι, το αυτοκίνητο, τα ρούχα, τα άπλυτα βρακιά σου. Όλα τα βλέπει, όλα τα µαχαιρώνει. Εποµένως; Ποιο το νόηµα να ζούµε µε το τι θα πουν οι άλλοι; Ποιο το νόηµα να ζούµε για τους άλλους;
Δεχόµαστε δεκάδες πιέσεις καθηµερινά. Από µια επικαιρότητα βαριά, γεµάτη πανδηµίες, πολέµους, θανάτους, κακοποιήσεις, ακρίβεια και άλλα τέτοια αισιόδοξα και χαριτωµένα. Αγχωνόµαστε για τη δουλειά, για να τα βγάλουµε πέρα, για να είναι καλά τα άτοµα που αγαπάµε, για να επιβιώσουµε όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπώς και καλά.
Γιατί µια τόσο επιβαρυµένη καθηµερινότητα να τη φορτώνουµε και µε τις έγνοιες των άλλων; Η σύγχρονη ζωή µάς έχει αναγκάσει, πολλές φορές, να ξεχνάµε να ζούµε. Κι όταν καµιά φορά ξεφύγουµε, κάνουµε αυτό που γουστάρουµε / περάσουµε καλά / νιώσουµε λίγο ελεύθεροι, τότε γεµίζουµε τον εαυτό µας τύψεις, καταστρέφοντας ό,τι µας έδωσαν αυτές οι στιγµές. Γιατί έφαγα τόσο; Γιατί ήπια και ξενύχτησα; Αύριο θα σέρνοµαι; Μεγάλωσα, δεν είµαι για τέτοια εγώ. Δεν δούλεψα όσο έπρεπε σήµερα. Γιατί έγινε τώρα αυτό;
Έγινε γιατί το θέλαµε, γιατί το απολαύσαµε. Είµαστε έτσι, γιατί το γουστάρουµε και µας αρέσουµε. Και η απάντηση στα δεκάδες «γιατί» που φορτώνουµε τον εαυτό µας ή µας φορτώνουν οι γύρω µας είναι «γιατί έτσι!».
Το πιο υγιές πρότυπο που µπορούµε να έχουµε, είναι αυτό που µας κάνει να νιώθουµε καλά, γεµάτοι, χαρούµενοι, ήρεµοι. Κι αν δεν αρέσει στον κύριο Κώστα, στην κυρία Μαρίνα, στον Τάσο, τη Φανή και λοιπούς παρατηρητές… Άχου και δεν µας νοιάζει!
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr