Παρακολουθώντας την παράσταση «Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς», στη θερινή σκηνή «Γ. Λεμπέσης» του Θεάτρου Λαμπέτη, σε κείμενα Λένας Κιτσοπούλου, θα νιώσεις ότι ακούς κάποιον να λέει φωναχτά δικές σου σκέψεις. Σκέψεις που έκανες σε «μαύρες» σου περιόδους· σκέψεις που έκανες κάτι βράδια που δεν σ’ έπιανε ο ύπνος· σκέψεις που έκανες αναλογιζόμενος ότι «αλλιώς το είχες φανταστεί, κι αλλιώς το πράγμα σου προκύπτει»…
Το «Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς» είναι μία άκρως σύγχρονη παράσταση, κι ας διαδραματίζεται σε ένα μπουζουξίδικο των ’90s, όπου τίποτα (μα τίποτα όμως) δεν είναι αυτό που δείχνει. Θα σε κάνει να γελάσεις, να προβληματιστείς, ίσως και να συγκινηθείς. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι θα σε κάνει να τραγουδήσεις.
Οι τρεις πρωταγωνίστριες, Κρίστελ Καπερώνη, η οποία σκηνοθετεί και την παράσταση, Νάστια Βραχάτη και Τζωρτζίνα Λιώση, εξηγούν στο “Plan Be” τι σημαίνει για τις ίδιες η παράσταση αυτή.
«Η παράσταση “Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς” είναι από τις δουλειές που έχω αγαπήσει περισσότερο», λέει η Κρίστελ Καπερώνη. «Είναι πολύ προσωπική. Είναι πολύ ειλικρινής. Τα κείμενα της Λένα Κιτσοπούλου μυρίζουν “ανθρωπίλα”. Και το ίδιο προσπάθησα και για την παράσταση. Να μην είναι δήθεν. Να μην προσπαθεί να μοιάσει με κάτι. Είναι αυτό που είναι. Χωρίς να έχει ανάγκη να “αρέσει”. Όσο για τη σκηνή, έχω τη χαρά να τη μοιράζομαι με δύο ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ πολύ».
Όπως, δε, εξηγεί η Νάστια Βραχάτη, «Το “Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς” μιλάει, με πολύ χιούμορ, για τρεις γυναίκες που είναι αντιμέτωπες με την κατάθλιψη, μέσα από τα αιχμηρά κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου “Το Πράσινό μου Φουστανάκι”, η “Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.” και ο “Κατάθλας”. Οι τρεις ηρωίδες βρίσκονται, χωρίς να ξέρουν πώς, παγιδευμένες μέσα σ’ ένα παλιό νυχτερινό κέντρο και, εγκαταλείποντας πια την προσπάθεια να διαφύγουν, μοιράζονται μεταξύ τους, αλλά και με το κοινό, κάποιες πολύ προσωπικές τους σκέψεις, που έχουμε κάνει όλοι μας και κανένας δεν έχει το κουράγιο να τις εξωτερικεύσει. Είναι μία παράσταση που την έχουμε φτιάξει με πολλή αγάπη, στην προσπάθεια μας να δώσουμε φωνή σε τρεις δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες και να τους δώσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας».
«Όταν πρόκειται για τη συζήτηση γύρω από την ψυχική υγεία, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τη δύναμη του χιούμορ ως εργαλείου», σχολιάζει η Τζωρτζίνα Λιώση. «Το χιούμορ έχει τη μοναδική ικανότητα να ξεπερνά τα εμπόδια, να αμφισβητεί τα κοινωνικά κατεστημένα και να δημιουργεί έναν ασφαλή και ανοιχτό χώρο για διάλογο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μειώνεται η σοβαρότητα αυτών θεμάτων· αντίθετα, μας επιτρέπει να τα προσεγγίσουμε με ενσυναίσθηση και μια φρέσκια ματιά. Μας υπενθυμίζει ότι, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, δεν είμαστε μόνοι. Από το γέλιο, λοιπόν, που δίνεται μέσα από τα κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου και την προσπάθεια μας να το υπογραμμίσουμε αυτό, μπορούμε να βρούμε ελπίδα και μια κοινή αντίληψη της ανθρώπινής μας φύσης».
Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση εδώ