Μαρία Λυσάνδρου
Αν μιλήσεις έστω και πέντε λεπτά με την Ελένη Κακαμπούκη, μπορείς να καταλάβεις γιατί είναι η αρχηγός της Εθνικής. Της Εθνικής Ελλάδος Ποδοσφαίρου Γυναικών – μιας ομάδας που ο κόσμος πλέον αρχίζει σιγά-σιγά να γνωρίζει. Και να την αντιμετωπίζει ποικιλοτρόπως, στερεοτυπικά ως επί το πλείστον. Κι όμως, η Ελένη είναι το ζωντανό παράδειγμα ότι και μια γυναίκα μπορεί να είναι γεννημένη για να παίζει ποδόσφαιρο, εντυπωσιάζοντάς σε με τις ικανότητές της. Γι’ αυτό και τώρα, περισσότερο από ποτέ, αξίζει ο κόσμος να πάει στο γήπεδο για να τιμήσει αυτές τις γυναίκες με το εθνόσημο. Γιατί, αν μη τι άλλο, πρέπει κάποτε να ακουστεί –ακόμα πιο– δυνατά αυτό το «Κακαμπούκη βάλε ένα γκολ… ένα γκολ… ένα γκο-ο-ολλλ…».
Είσαι σ’ ένα μέρος που δεν σε ξέρουν και, κάποια στιγμή, κάποιος σε ρωτάει «Με τι ασχολείσαι;». Θέλω να μου πεις ποιες είναι συνήθως οι αντιδράσεις στο «Είμαι ποδοσφαιρίστρια»…
Σε κάποιους φαίνεται λίγο περίεργο, αλλά πλέον υπάρχουν και άτομα που μου λένε «Σε είδα στην τηλεόραση». Τώρα μπορεί κανείς να δει τους αγώνες, είτε στο κανάλι του Παναθηναϊκού, που είναι η ομάδα μου, είτε στο Novasports, η οποία μεταδίδει τους αγώνες της Εθνικής. Σε πολλούς, λοιπόν, δεν φαίνεται πια τόσο παράξενο.
Γενικώς, είμαι ένας άνθρωπος που δεν αφήνω και πολλά περιθώρια στον άλλον, οπότε, σ’ εμένα προσωπικά, ποτέ δεν έτυχε να πει κάποιος «Μα είσαι γυναίκα, πώς παίζεις ποδόσφαιρο;». Μόνο η γιαγιά μου το είχε πει αυτό, όταν το πρωτοέμαθε. Αλλά μετά, ειδικά από τότε που ξεκίνησα στην Εθνική και πήγαιναν άνθρωποι και της έδιναν συγχαρητήρια, καμάρωνε, δεν είχε πια πρόβλημα.
Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση; Ότι, όταν πρωτοξεκίνησες μικρή στην Ακαδημία Ποδοσφαίρου στο Αγρίνιο, ήσουν το μόνο κορίτσι! Τα αγόρια, οι συμπαίκτες σου, πώς σε δέχτηκαν;
Δεν ήμουν τόσο μικρή όταν ξεκίνησα το ποδόσφαιρο, ήμουν 14-15 χρονών. Τα παιδιά, βέβαια, με ήξεραν από το σχολείο, γιατί από μικρή έπαιζα στα διαλείμματα ποδόσφαιρο με τα αγόρια. Φώναζαν «α, το αγοροκόριτσο» και τέτοια…
Πριν ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο, είχα δοκιμάσει διάφορα αθλήματα – χάντμπολ, μπάσκετ, τάε κβο ντο και, τελικά, πήγα στον στίβο. Αλλά, από μικρή, έβγαινα και στα χωραφάκια, εκεί γύρω, και έπαιζα ποδόσφαιρο με τα παιδιά. Κι ενώ στον στίβο είχα καταλήξει στο πένταθλο, πάλι δεν με ικανοποιούσε, γιατί ήμουν μόνη μου. Εγώ θέλω να έχω κι άλλους γύρω μου. Ε, εκεί κάπου, είπε ο Θεός «δεν γίνεται, πρέπει να της στείλω κάποιον»… (γέλια)
Είχα πάρει μια μέρα, λοιπόν, μια μπάλα και έπαιζα μόνη μου, και ήρθε ένας κύριος και μου είπε «Θέλεις να έρθεις στην Ακαδημία μας;». Ήταν ο κ. Διονύσης Τσάμης, ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ. Κατευθείαν είπα «ναι». Το απόγευμα είπα στον πατέρα μου «Θα με πας, θα με αφήσεις και φεύγεις. Δεν θα μπεις μέσα». Δεν άφηνα ποτέ τους γονείς μου να μπουν στο γήπεδο – ενώ δεν ήταν και άνθρωποι που θα έκαναν φασαρία για το παιδί τους. Ίσως επειδή έβλεπα πατεράδες που φώναζαν στα παιδιά τους «Κάνε αυτό, κάνε εκείνο»… Δεν το μπορώ καθόλου αυτό.
Και έπαιξες κανονικά στο πρωτάθλημα ενώ ήσουν κορίτσι; Πώς το κατάφερες αυτό;
Κανονικά δεν έπρεπε, αλλά ο προπονητής μας ρωτούσε τον άλλο προπονητή αν είχε πρόβλημα να παίξω. Θυμάμαι, μια φορά, σε ένα τέτοιο αγώνα, ο προπονητής είχε ρωτήσει «Σε πειράζει να βάλω κι ένα κοριτσάκι να παίξει;». «Όχι, καθόλου», του λέει ο άλλος. Μπαίνω αλλαγή, βάζω γκολ και κερδίζουμε 1-0! Ε, όταν ήρθε ο επαναληπτικός αγώνας που παίζαμε στην έδρα τους, ο άλλος προπονητής ήρθε και είπε «Μην τολμήσει να παίξει το κοριτσάκι»! (γέλια)
Πέρα από το ελληνικό πρωτάθλημα, έχεις αγωνιστεί και σε ξένα πρωταθλήματα – στη Λάτσιο στην Ιταλία, στη Λουγκάνο στην Ελβετία… Εντόπισες διαφορές σε σχέση με την Ελλάδα;
Όταν πήγα έξω, κατάλαβα διαφορές κυρίως στο θέμα της οργάνωσης, σε όλους τους τομείς. Επιπλέον, μιλώντας για την Ιταλία, που ήταν και η καλύτερη μου χρονιά, σηκωνόμουν το πρωί και πήγαινα χαρούμενη στην προπόνηση – κι ας ήταν στις 8 η ώρα. Τελείωνα και γυρνούσα πάλι χαρούμενη. Υπήρχε, βέβαια, και διαφορά στο οικονομικό σε σχέση με τότε που έφυγα από την Ελλάδα.
Είχαμε τα πάντα. Ό,τι είχαν στο ανδρικό τμήμα, το είχαμε κι εμείς. Εγκαταστάσεις, staff, γιατρούς, φυσικοθεραπευτές…
Από πλευράς αναγνώρισης και εκτίμησης του γυναικείου πρωταθλήματος από τον κόσμο; Η Ιταλία, ας πούμε, είναι μια χώρα που έχει παράδοση στο ποδόσφαιρο.
Κοίτα, δεν είναι ότι είχε τον τρομερό κόσμο στους αγώνες… Από την Ελλάδα, βέβαια, είχε σίγουρα περισσότερους. Απλώς βλέπω ότι, πλέον, και στην Ελλάδα ο κόσμος αρχίζει και παρακολουθεί, κυρίως μέσω Ίντερνετ ή τηλεόρασης. Ακόμα και στο γήπεδο βλέπω διαφορά, σε σχέση με πριν.
Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να παρουσιάζει παθογένειες το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα…
Σίγουρα… Υπάρχουν ακόμα πολλά βήματα που πρέπει να κάνουμε. Αλλά πρέπει να πω ότι και στην Εθνική Ομάδα, από το 2005 που ξεκίνησα μέχρι τώρα, είναι τρομερή η διαφορά.
Αν σου ζητούσα να μου αναφέρεις, αυτή τη στιγμή που μιλάμε τουλάχιστον, τα βασικότερα προβλήματα του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα;
Πρώτο και κυριότερο, για μένα, η έλλειψη οργάνωσης. Το οικονομικό θεωρώ ότι είναι σε καλύτερο επίπεδο, επειδή οι ομάδες έχουν πλέον και τη βοήθεια από τη Γενική Γραμματεία, αλλά και από άλλες πηγές. Υπάρχουν ομάδες που πληρώνουν καλά, κυρίως εκείνες που έχουν από πίσω τους τις ΠΑΕ. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει με όλες. Εγώ τουλάχιστον, αν δεν είχα την ευκαιρία να γυρίσω στην Ελλάδα για τον Παναθηναϊκό, δεν ξέρω αν θα γύριζα.
Η ασφάλεια είναι, επίσης, μεγάλο θέμα. Οι ποδοσφαιρίστριες είναι στο έλεος του Θεού…
Υπό ποια έννοια;
Αν τραυματιστεί, ας πούμε, μια αθλήτρια, το σωματείο αν θέλει της πληρώνει τα έξοδα για το χειρουργείο. Στον Παναθηναϊκό, ας πούμε, ξέρω ότι έχουμε σύμβαση με το «Υγεία». Άλλες ομάδες έχουν κάποιον δικό τους γιατρό.
Αν υπάρξει τραυματισμός, κανονικά το σωματείο είναι υποχρεωμένο να πληρώσει. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει πάντα. Έχω υπ’ όψιν μου άπειρα τέτοια περιστατικά, που πολλές αθλήτριες δεν ξανάπαιξαν, δεν μπόρεσαν ποτέ να επανέλθουν, τις έδιωξε το σωματείο… Είναι ανασφάλιστες.
Βασικά, το πρώτο πρόβλημα είναι αυτό: η υγεία. Μετά η οργάνωση, μετά το οικονομικό και μετά όλα τα άλλα.
Θέλω να πάμε λίγο και στον ΠΣΑΠΠ, στο Διοικητικό Συμβούλιο του οποίου συμμετέχεις ως Γενική Γραμματέας. Ας ξεκινήσουμε από αυτό: Είναι μια πρώτη «νίκη» η μετονομασία του σε «Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβόμενων Ποδοσφαιριστών και Ποδοσφαιριστριών»;
Θεωρώ ότι αυτό είναι η αρχή. Είναι μεν μια πρώτη νίκη και έχουν γίνει αρκετά πράγματα από τότε που μπήκαμε στον ΠΣΑΠΠ υπό την πίεση του Συνδέσμου. Αλλά έχει ακουστεί και ότι εντάχθηκαν οι ποδοσφαιρίστριες ενώ δεν είναι επαγγελματίες…
Άρα το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι σε όλες του τις κατηγορίες ερασιτεχνικό;
Ναι, ναι… Μπορεί εγώ, ας πούμε, στην ομάδα που είμαι να αισθάνομαι σαν επαγγελματίας (έχω ένα συμφωνητικό – όχι συμβόλαιο, έχω τα χρήματά μου, έχω παροχές), αλλά στην πραγματικότητα δεν ανήκουμε ως ομάδα στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Ναι μεν μας βοηθάει, αλλά εμείς είμαστε στον Ερασιτέχνη.
Υπάρχει προοπτική να αλλάξει αυτό;
Νομίζω ότι πλέον είναι υποχρεωτικό και τα γυναικεία τμήματα να ανήκουν στις ΠΑΕ. Επιπλέον, και η UEFA και η FIFA στηρίζουν το γυναικείο ποδόσφαιρο με προγράμματά τους. Οπότε, θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να αλλάξει. Ίσως με πιο αργά βήματα από ό,τι γίνεται στο εξωτερικό, αλλά σιγά-σιγά θα γίνει.
Στον ΠΣΑΠΠ δεν είσαι η μόνη γυναίκα στο Διοικητικό Συμβούλιο. Τι σημαίνει στην πράξη αυτή η γυναικεία συμμετοχή στο Σώμα που λαμβάνει τις αποφάσεις;
Σίγουρα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε κάποιες προτάσεις. Βέβαια τα βλέπουν και οι υπόλοιποι τα προβλήματα, αλλά εμείς που παίζουμε τόσα χρόνια μπορούμε να τους δώσουμε να τα καταλάβουν καλύτερα. Για παράδειγμα, μπορεί να συμφωνούμε όλοι για το πόσο σημαντική είναι η ασφάλεια, αλλά εγώ μπορώ να τους παρουσιάσω και 50 περιστατικά για να το δουν στην πράξη. Ή εγώ μπορώ να σκεφτώ μία καλύτερη λύση σε κάποιο θέμα επειδή το έχω βιώσει.
Σχόλια τύπου «πλύνε κανά πιάτο» εγώ τα προσπερνάω.
Ας λένε ό,τι θέλουν.
Οι άνδρες συνάδελφοί σου στον ΠΣΑΠΠ πώς σας αντιμετωπίζουν; Γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι και για τους ίδιους κάτι καινούργιο το να είστε εκεί…
Δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιο θέμα. Ίσα-ίσα, συνεργαζόμαστε πολύ καλά.
Όλο αυτό ξεκίνησε την περίοδο του κορονοϊού που, ενώ βρέθηκαν λύσεις για να ξαναρχίσουν όλα τα πρωταθλήματα, το μόνο που δεν ξανάρχισε ήταν το ποδόσφαιρο γυναικών. Μας δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα.
Τότε ο Γιώργος ο Μπαντής, ο οποίος είναι και πρόεδρος στον ΠΣΑΠΠ, από μόνος του προσφέρθηκε να βοηθήσει. Άρχισε, λοιπόν, να πιέζει πολύ και, τελικά, βρέθηκε λύση και ξεκινήσαμε. Έτσι μπήκε στο μυαλό του η ιδέα να ενταχθούν και οι γυναίκες στον ΠΣΑΠΠ.
Ας πάμε, όμως, και στην Εθνική Ομάδα… Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε κάλεσαν;
Θυμάμαι την πρώτη φορά που με κάλεσαν στην Εθνική Νεανίδων, ήμουν στο όριο ηλικιακά. Γίνονταν προεπιλογές και θυμάμαι ότι είχα έρθει στην Αθήνα και έκανα προπόνηση στον Άγιο Κοσμά. Είχα άγχος «Έπαιξα καλά; Θα με πάρουν;». Ο προπονητής μου ήταν σίγουρος εξαρχής. Στην Ουγγαρία ήταν τα πρώτα μου παιχνίδια.
Και στην Εθνική Γυναικών;
Δεν είχαν περάσει δέκα μέρες που είχαμε γυρίσει από τα παιχνίδια με τις Νεάνιδες, και τότε ήρθε η κλήση για τη Γυναικών. Με τις Νεάνιδες ήταν πιο απλό, γιατί ήταν κορίτσια της ηλικίας μου. Με τη Γυναικών ήταν λίγο πιο πολύπλοκο το πράγμα, ήμουν και η πιο μικρή…
Όχι ότι φοβόμουν, δεν είμαι καθόλου έτσι ως χαρακτήρας. Ήθελα να παίξω, δεν ήθελα να κάθομαι στον πάγκο, ήμουν πιο «τσαμπουκάς». Και όντως: είχαμε οκτώ παιχνίδια στο Παγκόσμιο, μετά τα δύο ή τρία πρώτα, άρχισα να παίζω.
Πόσα χρόνια είσαι Αρχηγός στην Εθνική;
Γύρω στα πέντε χρόνια. Από όταν σταμάτησε η Ναταλία Χατζηγιαννίδου, η οποία έχει και τις περισσότερες συμμετοχές…
Εσύ πόσες συμμετοχές έχεις, μέχρι στιγμής;
Νομίζω γύρω στις 100. Κάποια στιγμή έχασα το μέτρημα… (γέλια) Αλλά θα το ανακαλύψουμε τώρα, μια και η UEFA κάνει μια βράβευση στις 100 συμμετοχές. Θα δούμε! Εντάξει, είμαι 36 χρονών…
Και μέχρι πότε λογαριάζεις να παίζεις;
Μέχρι να πω ότι δεν μπορώ άλλο! Όταν θα νιώσω ότι δεν μπορώ να τρέξω και δεν μπορώ να παίξω όπως εγώ θέλω, τότε θα σταματήσω.
Στο γήπεδο έχει κόσμο όταν παίζει η Εθνική Γυναικών;
Νομίζω ότι, διαδικτυακά τουλάχιστον, έχουμε περισσότερο κόσμο τον τελευταίο καιρό. Γενικά, όμως, σε φυσική παρουσία ο κόσμος δεν είναι πολύς.
Στην Κρήτη, όπου παίξαμε τρία παιχνίδια τέλη Νοεμβρίου – αρχές Δεκεμβρίου, είχε πάρα πολύ κόσμο. Ήταν περίεργο και για εμάς, δεν το περιμέναμε. Επειδή συνήθως δεν έρχονται πολλοί, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι διαφορά μπορεί να κάνει αυτό. Τώρα που είχαμε κόσμο, όμως, είδαμε ότι πραγματικά σε εμψυχώνει η παρουσία του. Σε κάποια στιγμή που κερδίσαμε κόρνερ και άκουσα τους φιλάθλους να φωνάζουν «Βάλε ένα γκολ», ανατρίχιασα…
Έχεις προσέξει καθόλου ποιο είναι το κοινό σας;
Καλά… τώρα μιλάμε για 30 άτομα, δεν μιλάμε για την Κρήτη που είχε τόσο κόσμο… Εκεί έκαναν ανοιχτό κάλεσμα, το διαφήμισαν πολύ παντού, γι’ αυτό και ήρθαν πολλοί – από σχολεία, μέχρι μεγαλύτεροι άνθρωποι σε ηλικία, μέχρι μικρά παιδιά που είχαν βαφτεί με τα χρώματα της Ελλάδας.
Άρα, ουσιαστικά, λες ότι μία βασική ανάγκη είναι και η μεγαλύτερη προβολή των αγώνων της Εθνικής Γυναικών. Τον τελευταίο καιρό, πάντως, υπάρχει περισσότερη κινητικότητα και στα social media της Εθνικής…
Ναι, έχουν αλλάξει κάποια πράγματα προς το καλύτερο. Και η προβολή παίζει σίγουρα πολύ σημαντικό ρόλο. Εγώ την έχω δει τη διαφορά.
Απλά πρέπει και ο κόσμος να καταλάβει ότι είναι ωραίο να πάρεις το παιδί σου και να πας στο γήπεδο, αντί να πας να καθίσεις σε μια καφετέρια. Και δεν μιλάω μόνο για την Εθνική, αλλά και για τις άλλες ομάδες. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές ομάδες, ειδικά οι μικρότερες, ζουν από αυτό.
Εγώ, λοιπόν, θα ρωτήσω και κάτι αβανταδόρικο. Εντάξει, στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, το ποδόσφαιρο είναι συνδεδεμένο με τους άνδρες. Παρόλα αυτά, από την εμπειρία σου, υπάρχουν τομείς στους οποίους οι γυναίκες πλεονεκτούν; Ας πούμε, μπορεί να παίζουν πιο εγκεφαλικά…
Ε ναι, εννοείται! Οι γυναίκες είναι πιο έξυπνες, δεν το συζητάμε καν! (γέλια)
Θεωρώ ότι είναι πιο πειθαρχημένες, αλλά και ότι παίζουν ωραιότερο ποδόσφαιρο, πιο θεαματικό.
Το ποδόσφαιρο πλέον είναι σαν να παίζουν ρομπότ, από άποψης τακτικής έχει φτάσει σε ένα επίπεδο, που σου λένε «εσύ κάνεις αυτό, εσύ αυτό»… Ο Ροναλντίνιο, ας πούμε, δεν νομίζω ότι θα έπαιζε τώρα. Εκείνος έπαιζε για να γελάει και να το ευχαριστιέται. Αν τον έβαζαν σε ένα καλούπι, όπως γίνεται τώρα…
Σίγουρα οι άνδρες είναι πιο δυνατοί, πιο ταχυδυναμικοί, πιο γρήγοροι. Απλά, πέρα από την πειθαρχία, οι γυναίκες έχουν και πιο γρήγορη αντίληψη τού τι θέλει ένας προπονητής και, γενικώς, παίζουν πιο συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Μπορεί να είναι πιο αργό και λιγότερο δυνατό το παιχνίδι τους, αλλά κάνουν ομορφότερα πράγματα μέσα στο γήπεδο.
Και από πλευράς δυσκολιών; Τι περισσότερο έχουν να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες;
Στη γυναίκα παίζει σημαντικότερο ρόλο η ψυχολογία, το έχει στη φύση της. Μπορεί, δηλαδή, να δεις μια ομάδα, με το που θα φάει ένα γκολ, μέσα σε δέκα λεπτά να τρώει άλλα πέντε… Είναι πολύ σημαντικό, δηλαδή, και το πόσο καλά θα διαχειριστεί το staff το θέμα της ψυχολογίας, για να παραμείνει η ομάδα λειτουργική.
Ή το πώς θα τους μιλήσουν: μπορεί κάποιος να φωνάξει, και μια παίκτρια να αρχίσει να κλαίει ή κάποια να μην μπορεί να παίξει μετά.
Έτσι όπως το σκέφτομαι εγώ απ’ έξω, οι γυναίκες έχουμε κι άλλους παράγοντες, βιολογικούς, που θα παίζουν επίσης ρόλο – τα ορμονικά, η περίοδος…
Παλιά αυτό δεν το υπολόγιζαν καθόλου, ενώ είναι πολύ σημαντικό από πλευράς υγείας. Πλέον υπάρχουν εφαρμογές στο κινητό, με τις οποίες μπορείς να ελέγξεις σε ποια φάση της περιόδου σου είσαι. Εμάς στην ομάδα, ας πούμε, μας στέλνουν κάθε μέρα ερωτηματολόγιο και βλέπουν σε ποια ημέρα βρίσκεσαι. Έτσι, μπορεί να έρθει ο προπονητής και να πει «Ελένη, σήμερα δεν θα κάνεις άλματα». Βέβαια, κι αυτό γίνεται πιο πολύ για να μειώσουν την πιθανότητα τραυματισμού, όχι επειδή σκέφτονται ότι θα σε πονάει η κοιλιά…
Με τα σχόλια των haters στα social media τι γίνεται; Πώς αντιμετωπίζεις εσύ αυτό το «πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο καλύτερα»;
Εμένα προσωπικά δεν με νοιάζει καθόλου, να σου πω την αλήθεια. Ας λένε ό,τι θέλουν. Μερικά κορίτσια, όμως, μπορεί να επηρεαστούν, να στεναχωρηθούν. Και θα σου πω πότε θα τις πειράξει: Όταν κάτω από τη φωτογραφία μιας παίκτριας σχολιάζουν την εμφάνισή της και γράφουν κάτι σεξιστικό. Καλά, αυτό θα πειράξει κι εμένα…
Πέρα από αυτό, όμως, σχόλια τύπου «πλύνε κανά πιάτο» εγώ τα προσπερνάω. Οι περισσότεροι από αυτούς κάθονται σε ένα καναπέ και λένε «Τι να κάνω; Ας μπω στα social της Εθνικής ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας να σχολιάσω». Οπότε, πραγματικά, τι να ασχοληθείς;
Αυτός ο σεξιστικός σχολιασμός, όμως, δείχνει και μια διάθεση που υπάρχει σε μια μερίδα της κοινωνίας απέναντι στις γυναίκες. Ίσως γι’ αυτό χρειάζεται να το δούμε.
Πιστεύω ότι, όσο και να βελτιωθούν τα πράγματα, αυτό δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Αυτοί οι μικρόμυαλοι θα υπάρχουν πάντα.
Επιπλέον, μπορεί ένας να τα γράφει όλα αυτά στο ποδόσφαιρο, και μετά να μπει στο βόλεϊ και ο ίδιος να γράψει «Μπράβο κοριτσάρες!». Μπορεί το πρόβλημά του να είναι ότι δεν του κολλάνε οι γυναίκες με το ποδόσφαιρο. Οπότε, τι συζητάμε…
H Ελένη Κακαμπούκη στο Instagram
Photo credits: Intime
