Ζήσης Ρούμπος "Το “Tailor Made Comedy” είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ως ηθοποιός" | Συνεντεύξεις - planbemag.gr
Plan Be Mag
Συνεντεύξεις

Ζήσης Ρούμπος
“Το “Tailor Made Comedy” είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ως ηθοποιός”

Είναι “εκείνος ο πολύ αστείος τύπος” που έχεις δει στην τηλεόραση και στο θέατρο. Παράλληλα, όμως, είναι και ένας άνθρωπος που έχει ψάξει πολύ το θέμα “κωμωδία”, αφού πρώτα έχει ψάξει πολύ τον ίδιο τον εαυτό του. Ο Ζήσης Ρούμπος αποδεικνύει ότι πρέπει να είναι κανείς απόλυτα σοβαρός προκειμένου να φτάσει να κάνει τους άλλους να γελάνε, δίνοντας φέτος ρεσιτάλ κωμικού αυτοσχεδιασμού, σε μια παράσταση “κομμένη και ραμμένη” στα μέτρα του κοινού που γεμίζει κάθε βράδυ το Θέατρο Ζίνα.

Συνέντευξη στη Mαρία Λυσάνδρου 

Είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης “Tailor Μade Comedy”. Το σχετικό δελτίο Τύπου γράφει “Ετοιμαστείτε για την πιο αστεία βραδιά της ζωής σας”. Αλήθεια τώρα… πόσο μεγάλη ιδέα έχετε για τον εαυτό σας;
Μεγάλη, πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας! Γιατί δεν είμαστε καλά, δεν την παλεύουμε ως άνθρωποι! Σε άλλες εποχές μάλλον θα ήμασταν νοσηλευμένοι, θα ήμασταν με φάρμακα! Ή με κρύα μπάνια και λοβοτομή, δεν ξέρω… (γέλια)
Αλλά σοβαρά τώρα: Πρώτον, δεν είναι θέμα μεγάλης ιδέας. Εμείς, ακόμα και στα δελτία Τύπου, κάνουμε χαβαλέ και “την ψωνίζουμε” λίγο, έτσι, για να τραβήξουμε τα βλέμματα. Γι’ αυτό και με ρώτησες! Είδες;

Μα είναι η απόδειξη ότι το δελτίο ήταν επιτυχημένο!
Το δεύτερο είναι το εξής: Μετά από πολλά χρόνια που δουλεύουμε μαζί με τα παιδιά, αν μη τι άλλο, έχουμε καταφέρει κάποια πράγματα. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουμε καταφέρει είναι ότι, όντως, μπορούμε να εγγυηθούμε στον κόσμο ότι θα περάσει καλά και θα γελάσει. Γιατί η κωμωδία, ξέρεις, είναι και κάτι πολύ δύσκολο – έχει να κάνει με χιούμορ, με αισθητική, με ρυθμό, πόσω μάλλον η αυτοσχεδιαστική κωμωδία, όπου δεν υπάρχει σενάριο! Εάν πετύχει, όμως, η μαγιά, είναι εγγυημένο το γέλιο και, μέχρι τώρα, πάει πάρα πολύ καλά.

Αυτή η παράσταση, όντως, δεν έχει σενάριο, ουσιαστικά “τη φτιάχνουν” οι θεατές. Δεν είναι λίγο ριψοκίνδυνο αυτό; Όπως και να το κάνουμε, ένα σενάριο σου δίνει και μια ασφάλεια…
Σαφέστατα, σαφέστατα…
Θα σου πω το εξής: Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ως ηθοποιός. Έχω κάνει δράμα, έχω κάνει κωμωδία, έχω κάνει και stand up comedy· αυτό είναι με διαφορά το πιο δύσκολο. Γιατί ακριβώς έχει μεγάλο συντελεστή αποτυχίας, γιατί δεν υπάρχει σενάριο, δεν υπάρχει ρόλος για να πιαστείς, δεν υπάρχει σκηνικό, δεν υπάρχει τίποτα, πέρα από τον αυτοσχεδιαστή και την ετοιμότητά του. Το μόνο που έχουμε ως όπλο είναι η προετοιμασία και το δέσιμο, μέσα από επτά χρόνια συνεργασίας.
Με τον Λάμπρο (Φισφή) και τον Δημήτρη (Μακαλιά) έχουμε μια χημεία που όμοιά της εγώ δεν έχω ξανασυναντήσει επί σκηνής. Και αυτό μας βοηθάει να δημιουργούμε κωμωδία στη στιγμή.

Άρα, στην περίπτωση μιας τέτοιας παράστασης, είναι απαραίτητο να υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των συντελεστών.
Απόλυτα! Αλλιώς δεν γίνεται! Αντικειμενικά είναι πολύ δύσκολο, δεν είναι καθόλου εγγυημένη η επιτυχία.
Υπάρχουν στιγμές που “πεθαίνουμε” επί σκηνής, και αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της συγκεκριμένης δουλειάς: όταν κάτι δεν πάει καλά πάνω στη σκηνή, να το ξεπερνάς επί τόπου και να συνεχίζεις παρακάτω.

Επειδή, όμως, ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας εξαρτάται από το κοινό, τι κάνεις στην περίπτωση που κάποιος θεατής “την έχει δει” κωμικός και πάει να κάνει “το κομμάτι του”, αντί να δώσει χώρο σ’ εσένα; Ή το ανάποδο, αν δεν αντιδρά καθόλου;
Και τα δύο παραδείγματα τα συναντάμε σχεδόν σε κάθε παράσταση. Υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης και για τις δύο περιπτώσεις.
Συνήθως με τους θεατές που “την έχουν δει” λίγο κωμικοί, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να σκάσεις το μπαλονάκι του “εγώ” τους και να πεις “Man, έχεις έρθει να δεις παράσταση, όχι να κάνεις παράσταση”. Υπάρχουν τεχνάσματα…
Τώρα, αν σου προκύψει άνθρωπος που δεν επικοινωνεί και δεν ανοίγεται, απλά πας στον επόμενο θεατή. Δεν υποχρεώνουμε κανέναν να συμμετέχει, εάν δεν θέλει.

Κι ήμουν έτοιμη να ρωτήσω: Γλιτώνει από εσάς κανείς αν κάτσει στην τελευταία σειρά ή…;
Δεν βγαίνουμε με προβολέα να ψάξουμε να βρούμε εθελοντές! Η συμμετοχή είναι καθαρά στην ευχέρεια του κάθε θεατή! Μπορεί να σηκώσει το χέρι του και να συμμετέχει εάν θέλει – και αυτό το κάνει και πιο fun, πιο αστείο.

Και με τι θέματα έχετε καταπιαστεί στις παραστάσεις μέχρι τώρα;
Άπειρα! Ξέρεις τι γίνεται; Μέσα σε μία παράσταση, μπορεί να βρεθούμε στο φεγγάρι και να κάνουμε τους αστροναύτες, μέχρι να κάνουμε σκηνή όπου με απατάει η γυναίκα μου με τον αδερφό μου! Ό,τι μπορείς να φανταστείς…

Δηλαδή δεν έχετε στο μυαλό σας ένα συγκεκριμένο πλαίσιο από πριν…
Όχι, όχι, καθόλου. Ό,τι πει το κοινό!
Βέβαια, ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι χαοτικός, δεν είναι “Ανεβαίνω πάνω και “ό,τι κάτσει””! Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που διδάσκονται, όπως το να είσαι ανοιχτός, το να παίρνεις αυτό που σου δίνει ο συμπαίκτης σου και να δημιουργείς μια σκηνή. Πώς βρίσκεις, δηλαδή, τα κωμικά σημειάκια, έτσι ώστε να τα εκμεταλλευτείς. Αυτά βγαίνουν μέσα από πρόβες, πάρα πολλές πρόβες…
Εγώ τον διδάσκω τον κωμικό αυτοσχεδιασμό. Είναι δύσκολο, αλλά μπορεί να διδαχθεί. Τον έμαθα από τον Λάμπρο, δουλέψαμε μαζί πολλούς μήνες για να καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τα “πατήματά” μας.

Μια τέτοια παράσταση, χωρίς συγκεκριμένο σενάριο, έχει πρόβες;
Έχει practice. Δεν είναι πρόβα με την έννοια “Μαθαίνουμε τα λόγια”.

roubos2

Άρα, συναντιέστε και κάνετε τι;
Πώς είναι οι μύες που πιάνονται και θέλουν ζέσταμα, ειδικά μετά το καλοκαίρι που έχουμε αφεθεί; Θέλει λίγο ξεσκούριασμα, λίγο ζέσταμα σε βασικούς, απλούς κανόνες αυτοσχεδιασμού. Δεν προσπαθούμε να μαντέψουμε τι θα μας δώσει το κοινό, του τύπου “Α, άμα γίνει εκείνο, εμείς θα κάνουμε αυτό”. Καμία σχέση! Απλά “λύσιμο”.

Έχει υπάρξει κάποιο σκετσάκι, στο οποίο γελάσατε κι εσείς πάρα πολύ;
Εγώ γελάω με τα παιδιά σχεδόν σε κάθε παράσταση. Κάτι θα γίνει και θα μας πιάσουν τα γέλια. Συνήθως γελάω πολύ με τον Δημήτρη όταν, σε ένα συγκεκριμένο παιχνίδι που παίζουμε, μας δίνουν προφορές και χώρες – π.χ. να κάνουμε τη σκηνή στα Ρώσικα. Εκεί γελάω πάρα πολύ!

Τι να λέγαμε σε κάποιον που σκέφτεται να έρθει, αλλά “το φοβάται” λίγο, γιατί δεν πολυκαταλαβαίνει τι ακριβώς θα δει;
Το “Tailor Μade Comedy” –και γενικώς η κωμωδία που κάνουμε εδώ και χρόνια με τα παιδιά– δεν έχει κρυμμένα μηνύματα, δεν έχει διδακτισμό. Είναι αγνή, παρεΐστικη κωμωδία, όπως κάνουμε όλοι στον καφέ με τον κολλητό μας. Αυτό το έχουμε ανάγκη. Εμείς απλά το οργανώσαμε και το κάναμε παράσταση, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή! Μιλάμε για δύο ώρες γέλιο, χωρίς “παρελκόμενα”.
Όλοι έχουμε παίξει Ταμπού στα σπίτια μας, όλοι έχουμε παίξει παντομίμα… Αυτά τα είδη είναι πολύ κοντά στο είδος της κωμωδίας που κάνουμε εμείς.

Μπορεί ο οποιοσδήποτε να γίνει stand up comedian, κατά τη γνώμη σου; Αρκεί απλά να έχει χιούμορ;
Εντάξει, είναι βασική προϋπόθεση το χιούμορ. Νομίζω ότι, αν κάποιος θέλει να γίνει stand up comedian, θα πρέπει πρώτα από όλα να το θέλει πραγματικά.

Ναι, αλλά μπορεί να το κάνει κάποιος που σκέφτεται εντελώς απλοϊκά “Αφού είμαι αστείος στην παρέα, γιατί όχι”;
Δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορεί. Γιατί παίζουν διάφορα πράγματα ρόλο, όπως το αν μπορείς να αντέξεις την έκθεση στο κοινό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν την αντέχουν. Και ειδικά στο stand up comedy, επειδή είναι μόνο το χιούμορ σου, εσύ, ένα μικρόφωνο και ο κόσμος, αυτό είναι βασικό. Αν τις πρώτες φορές συμβεί να μην πάει και απόλυτα καλά, αυτό το πράγμα σε καταπίνει, δεν το αντέχεις.
Εγώ πέρασα δύσκολα, δεν είχα επιτυχία όταν πρωτοξεκίνησα το stand up comedy. Έπρεπε να δουλέψω και να βρω το στιλ μου, τα κείμενά μου και τον ρυθμό μου. Απλά το αγαπούσα πάρα πολύ και επέμεινα.

Και πού το απέδωσες; Ήταν θέμα επικοινωνίας με το κοινό; Ήταν τα θέματα που είχες επιλέξει να σχολιάσεις;
Ήταν καθαρά δικό μου θέμα, σε αυτά που είχα γράψει εγώ και στο πώς τα έπαιξα. Ήμουν αγχωμένος, δεν ήξερα πώς ακριβώς να βρίσκω τα punch lines και το τι είναι αστείο σε ένα θέμα.
Αυτό είναι το stand up comedy. Να βρεις ένα θέμα, να μου πεις “Τώρα ας μιλήσουμε για καφέ” και να σου μιλήσω αστεία για τον καφέ για 10 λεπτά. Δεν μπορείς να το κάνεις με την πρώτη. Θέλει δουλειά, θέλει εμπειρία, θέλει να το δοκιμάσεις, να αποτύχεις, να κρατήσεις αυτά που πέτυχαν και να το ξαναφτιάξεις…

Άρα, δεν αρκεί απλά να πεις “Οι φίλοι μου γελάνε με ό,τι και να πω, οπότε γίνομαι χαλαρά stand up comedian”.
Όχι, όχι… Είναι σαν αυτό που έρχονται καμιά φορά στο θέατρο και μου λένε “Καλά, εγώ είμαι η ψυχή της παρέας, νομίζω ότι πρέπει να κάνω θέατρο!”. Αν απλά σου έχει πει η μαμά σου ότι είσαι αστείος, δεν σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις και stand up comedy! Όχι!

Παράλληλα συμμετέχεις και στη σειρά “Ελεύθερη σχέση” στο Open TV. Πιο συμβατικά τα πράγματα εκεί: συγκεκριμένο σενάριο, συγκεκριμένος χαρακτήρας…
Ναι, καμία σχέση. Άλλοι κόσμοι. Όπως άλλος κόσμος είναι και το stand up comedy που κάνω τώρα, το “Πόζα Μηδέν”, όλες τις Τετάρτες του Δεκεμβρίου, στο Θέατρο Άβατον στο Γκάζι.
Η σειρά είναι σενάριο, ρόλος, γύρισμα, συγκεκριμένες συνθήκες… Ο κωμικός αυτοσχεδιασμός είναι στα χέρια του κοινού, με απαραίτητη την ετοιμότητα πάνω στη σκηνή. Το stand up comedy είναι ένας μονόλογος κωμικός που έχω ετοιμάσει εγώ και παρουσιάζω μπροστά σε κόσμο. Τελείως διαφορετικά όλα!

Και είσαι και με τον Πάνο Μουζουράκη τις Παρασκευές, στην “Άνοδο”, όπως πέρυσι;
Φέτος δεν έχω φυσική παρουσία στην παράσταση. Έχω βοηθήσει τον Πάνο στα κείμενα και εμφανίζομαι στην αρχή σε ένα βίντεο που έχουμε γράψει μαζί. Ο Πάνος είναι φίλος, η συνεργασία μας πέρυσι ήταν εκπληκτική.

Είχαμε γελάσει πολύ πέρυσι…
Κι εμείς! (γέλια)

Να κοιμηθείς προλαβαίνεις;
Όχι πάρα πολύ! Γιατί έχω κι ένα παιδάκι, οπότε η μέρα μου είναι υπερ-πλήρης.

Το χρησιμοποιείς καθόλου το παιδάκι στα κείμενά σου;
Ε, βέβαια… Στο “Πόζα μηδέν”, τον κωμικό μου μονόλογο, έχω βάλει και κείμενο για το παιδί.

Θα ταυτιστούν οι μπαμπάδες ή απλά θα νιώσουν ότι βρήκαν κάποιον που “συμπάσχει” μαζί τους;
Κάποιον που τους συντρέχει, έτσι, ναι! Κάπως έτσι. Μιλάω για τα βασανάκια ειδικά της πρώτης περιόδου, όταν πρωτοέρχεται το μωρό στο σπίτι. Τώρα πλέον είναι δύο χρόνων, έχει αρχίσει να γίνεται πιο επικοινωνήσιμος.

Τι άλλο είναι καλό να πούμε για το “Tailor Made Comedy”;
Ότι αυτό το κωμικό τρίο, εγώ, ο Λάμπρος και ο Δημήτρης, είμαστε φίλοι και συνεργάτες πολλά χρόνια, η σχέση μας έχει φτάσει σε ένα πολύ ώριμο και ωραίο επίπεδο, που απολαμβάνουμε πάρα πολύ την παράσταση.
Χαιρόμαστε να πηγαίνουμε για δουλειά Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή. Δεν είναι όπως άλλες δουλειές στις οποίες έχω υπάρξει, που έλεγα “Χμ, θα ’θελα λίγο να κάτσω στο σπίτι μου τώρα”… Αυτό δεν είναι. Πρώτα από όλα, γιατί κάθε βράδυ αλλάζει – δεν είναι ότι έχω πει τον ρόλο μου εβδομήντα φορές, μέσα σε μία σεζόν, και έχω βαρεθεί να λέω τα ίδια και τα ίδια.
Είμαι πολύ τυχερός που κάνω αυτήν τη δουλειά, με αυτά τα παιδιά. Το “Tailor Made Comedy” ήταν το “επόμενο βήμα” και για τους τρεις μας.

Tailor Made Comedy
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, στις 21:00
Παίζουν: Δημήτρης Μακαλιάς, Ζήσης Ρούμπος, Λάμπρος Φισφής
Σενάριο: Το κοινό
Ιδέες: Το κοινό
Σκηνοθεσία: Το κοινό

Θέατρο Ζίνα // Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Αθήνα
Tηλ.: 210 642 4414
Εισιτήρια: 13 και 16 ευρώ
Προπώληση: viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου