Μαρία Λυσάνδρου
Η Κατερίνα Μπιλάλη έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια και, παράλληλα, πρωταγωνιστεί στην επίκαιρη, σπονδυλωτή κωμωδία «Το Μποστάνι του Μποστ» που, πέρα από τους εξαιρετικούς συντελεστές της, στηρίζεται και στην ιδιοφυΐα του Μποστ, που την έντυσε με κείμενα, και του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που την έντυσε με μελωδίες. Είχατε καιρό να δείτε μια δυνατή επιθεώρηση; Τώρα είναι η ευκαιρία να πάτε μια βόλτα στο θέατρο «Μεταξουργείο» και να καλύψετε το κενό. Θα γελάσετε πολύ, θα συγκινηθείτε και θα προβληματιστείτε με όσα θα δείτε και θ’ ακούσετε. Το εγγυάται η Κατερίνα!
Η επιθεώρηση ως είδος άνθησε (και άνθησε πολύ) δεκαετίες πριν, δεν το συναντάμε πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια. Μπορεί το συγκεκριμένο είδος να είναι «συμβατό» με το κοινό του 2024;
Η πρώτη παρουσίαση του νέου θεατρικού είδους της επιθεώρησης στα ελληνικά θεατρικά δρώμενα έγινε το 1894. Η μεγάλη περίοδος της ακμής της ήταν μεταξύ του έτους 1905 και της Μικρασιατικής Καταστροφής, όπου και εξαφανίστηκε από τη σκηνή για μία δεκαετία μετά από τη μεγάλη επιτυχία της. Υπήρξε πάλι μια άνθηση τις δεκαετίες ’50 και ’60, αλλά τη σημερινή εποχή βρίσκεται σχεδόν υπό εξαφάνιση, τουλάχιστον με τη μορφή και τη φόρμα της παλιάς επιθεώρησης.
Όμως, πιστεύω ότι υπάρχει μέλλον γι’ αυτό το θεατρικό είδος, αφού τα χαρακτηριστικά του, που είναι η τολμηρή σάτιρα, η ανέμελη ανάπτυξη της δράσης της μέσω ασύνδετων σκηνών και η μελωδικότατη μουσική της, με τη χρήση επικαιρικών θεμάτων, βρίθουν σε αρκετές μετα-μοντέρνες παραστάσεις.
Η επιθεώρηση συνδυάζει το κείμενο με τραγούδι και χορό, έχοντας ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον ηθοποιό που συμμετέχει. Υπήρχαν δυσκολίες για εσάς κατά την προετοιμασία, αλλά και κατά την εκτέλεση του έργου;
Όταν χορεύεις, τραγουδάς και παίζεις, χρειάζεται μία γερή προετοιμασία, ώστε να μπορέσεις να κάνεις διαχείριση της ανάσας σου, των αντοχών σου και της ενέργειάς σου.
Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν οι μικροτραυματισμοί κατά τη διάρκεια των προβών, γιατί οι σωματικές απαιτήσεις ήταν μεγάλες. Όμως όλα αυτά εξισορροπούνταν με την καλή συνεργασία, την κατανόηση, αλλά και το πείσμα για να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Ποια είναι, για εσάς, τα «ατού» της συγκεκριμένης παράστασης;
Πέρα από το ίδιο το κείμενο του Μποστ και τις εξαίσιες μουσικές του Λουκιανού Κηλαηδόνη, θεωρώ το έμψυχο δυναμικό που καλείται να υπηρετήσει με ζήλο το σκηνοθετικό όραμα, είναι ένα από τα «ατού». Η Αλεξία, η Κρίστη, ο Τέλης, ο Ερμόλαος, ο Κωνσταντίνος κι εγώ κάνουμε τη σκηνική πραγμάτωση αυτών των υπέροχων κειμένων με μεγάλη αγάπη και αφοσίωση.
Θεωρώ μεγάλη τύχη που συνεργαζόμαστε, ως ομάδα Theartes, μ’ αυτούς τους υπερ-ταλαντούχους ηθοποιούς.
Θεωρώ μεγάλη τύχη που συνεργαζόμαστε, ως ομάδα THEARTES, με τόσους υπερ-ταλαντούχους ηθοποιούς.
Στην παράσταση παρουσιάζονται για πρώτη φορά τα πραγματικά φινάλε που έγραψε ο Μποστ στα έργα του «Φαύστα», «Μήδεια», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Χωρίς φυσικά να προδώσουμε την εξέλιξη, θέλω λίγο να μου δώσετε μια ιδέα για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Τα κείμενα αυτά βρέθηκαν μετά από έρευνα στο αρχείο του συγγραφέα, μετά την ευγενική άδεια από τα παιδιά του Μποστ, Κώστα και Γιάννη. Δεν θα τα αποκαλύψω, αλλά θα βάλω φιτιλιές με κάποια ερωτήματα.
Ας πούμε… τι έγινε αφού το κοριτσάκι της Φαύστας το έφαγαν οι γάτοι; Και πώς, αφού δεν είχε κόρη η Φαύστα, έγινε γιαγιά; Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που η Μήδεια έσφαξε τα παιδιά της; Τι απέγινε μετά τη συνάντηση του Ρωμαίου και Ιουλιέτας μετά από σαράντα χρόνια;
Μιλήστε μου λίγο για τη δική σας παρουσία στην παράσταση…
Παίζω τη Μήδεια, τη Μαμά Ελλάς και την Γκόλφω. Μέσα από την παρωδία της Μήδειας του Ευριπίδη, ο Μποστ έχει μπολιάσει το κείμενο με σατιρικές αναφορές σε γεγονότα της εποχής του που σχετίζονται με το λεπτό ζήτημα των ακολασιών στους θρησκευτικούς κόλπους, με το λάδωμα πολιτικών και γιατρών, ακόμα και με το ίδιο το πολίτευμα της δημοκρατίας.
Προσεγγίζω τη Μήδεια ως μια σύγχρονη, δυναμική φεμινίστρια, η οποία φτάνει στα άκρα κάνοντας ένα ειδεχθές έγκλημα, καταγγέλλοντας την πατριαρχική κυρίαρχη νοοτροπία.
Η Μαμά Ελλάς είναι η πρωταγωνίστρια σε μια μουσικοθεατρική παράσταση-αναδρομή στην ιστορία της Ελλάδας, μια πατριωτική ραψωδία με πικρή απόχρωση που λεγόταν «Ιστορικέ Ιστορίε» και παίχτηκε το 1978. Δεν πρόκειται για απλή καταγραφή των γεγονότων, αλλά για ένα χιουμοριστκό στιχούργημα, το οποίο παίρνει θέση και κατακεραυνώνει τους υπεύθυνους για τα δεινά μας.
Η «Γκόλφω» είναι ένα σκετς που παίχτηκε το 1972-73 στην παράσταση εκλογές του Μποστ, η οποία σατίριζε ανοικτά και ανενδοίαστα την επταετή δικτατορία, μέσα από την ιστορία αγάπης του Τάσου και της Γκόλφως. Η Γκόλφω μου είναι βλάχα και πολύ τσαχπίνα, καλομαθημένη και ντίβα. Κι επειδή ο Τάσος δεν μπορεί να της αντισταθεί, θα υπάρξει χάπι εντ. Χάπι εντ θα έχει και η δική μας παράσταση, αφού το έργο τελειώνει μ’ αυτό το σκετς.
Και, τελικά, πέρα από το ότι θα γελάσουμε (που είναι δεδομένο), τι άλλο έχει να μας δώσει «Το Μποστάνι του Μποστ»;
Συγκίνηση, νοσταλγία, προβληματισμό. Ο Μποστ, με την ιδιαίτερη, μοναδική του γραφή, καταδείκνυε τα κακώς κείμενα της εποχής του, τα οποία δυστυχώς παραμένουν σχεδόν τα ίδια και στη δική μας.
Με την καυστική του πένα και με όπλο τη σάτιρα, τον σουρεαλισμό και το παράδοξο, ο Μποστ θέτει πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς, όπως η ανεργία, η διάβρωση της πολιτικής εξουσίας, ο χρηματισμός, οι ταξικές ανισότητες, η αδιαφορία, η απάθεια των ισχυρών απέναντι στους φτωχούς και ανήμπορους, η επιστροφή των ελγινείων, η δηθενιά των νεόπλουτων, οι ακολασίες σε θρησκευτικούς κόλπους, η αστυνομική βία, η ματαιότητα της ζωής, οι έμφυλες ανισότητες.
Πού και πότε μπορούμε να σας δούμε;
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:00, στο θέατρο Μεταξουργείο. Σας περιμένουμε με χαρά.
Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση εδώ
