Κώστας Τσουρός: «Για μένα η καυστικότητα είναι η αλήθεια»

Είσαι ένα άτομο που, γενικώς, δεν μασάει τα λόγια του. Τα σχόλιά σου είναι πάντα αιχμηρά, γι’ αυτό και αναπαράγονται πολύ συχνά. Νιώθεις, καμιά φορά, λίγο «εγκλωβισμένος» σ’ αυτή την εικόνα του «καυστικού σχολιαστή»;
Κατ’ αρχάς, δεν είναι ρόλος… Είναι η ματιά μου, είναι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα.
Εγώ κρίνω συμπεριφορές και λεγόμενα, δεν κρίνω ανθρώπους. Γι’ αυτό και δεν τίθεται θέμα εμπάθειας – γιατί το έχω ακούσει κι αυτό… Ακούω κάτι, ή βλέπω μία πράξη, η οποία πρέπει να σχολιαστεί. Αυτή είναι η δουλειά μου. Θεωρώ ότι, εκείνη την ώρα, αντιπροσωπεύω μία μερίδα του κοινού που ακούει ή βλέπει αυτό που βλέπω κι εγώ, και λέει «Καλά, δεν θα πει κανείς αυτό που σκέφτομαι;».
Τι θέλω να πω… Δεν έχω μάθει να «γλείφω» μέσα από τη δουλειά μου, δεν έχω μάθει να κάνω δημόσιες σχέσεις. Έχω μάθει να είμαι αληθινός. Για μένα η καυστικότητα είναι η αλήθεια. Και καυστικός είμαι εκεί που πρέπει. Εκεί που δεν πρέπει, δεν είμαι.
Δεν είναι ότι «σώνει και καλά» πρέπει να πω κάτι για να προκαλέσει. Αν δεν το πιστεύω, δεν το λέω – και πλέον έχω τη δυνατότητα αυτή. Εντάξει, έχει τύχει στην αρχή να μου πουν «Ξέρεις, κάτι πρέπει να πεις. Δεν μπορείς απλά να κάθεσαι εκεί και να κάνεις τον ωραίο!» (γέλια)
Οπότε, σιγά-σιγά, με την τριβή, έγινε αυτό που έγινε. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους δεν αρέσει. Εμένα, πάντως, με ικανοποιεί.

Τι είναι αυτό που σου έχει μάθει η ψυχαγωγία, το οποίο δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να το μάθεις στην ενημέρωση;
Πολύ ξεκάθαρο αυτό. Μου έχει μάθει να έχω πολύ «γερό στομάχι».

Πιο πολύ από την ενημέρωση;
Καμία σχέση! Στην ενημέρωση, το «γερό στομάχι» χρειάζεται για να προλάβεις την είδηση, να είσαι ο πρώτος που θα τη μεταδώσει… Αλλά αυτό μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Το «γερό στομάχι» του ανταγωνισμού και των πισώπλατων μαχαιρωμάτων που έχει η ψυχαγωγία, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις με τίποτα.
Αυτό που μου έμαθε η ψυχαγωγία είναι να αντέχω, να μπορώ να καταλαβαίνω πότε αυτό που γίνεται είναι «μαχαιριά», και πότε είναι «χάδι» – γιατί η ψυχαγωγία μού έδειξε όλα της τα πρόσωπα…
Είναι πολύ ανταγωνιστικός χώρος. Καμία σχέση με την ενημέρωση. Και, ξέρεις τι, στην ψυχαγωγία υπάρχει και μια ματαιοδοξία σε κάποιους ανθρώπους, την οποία εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ. Ενώ, στην ενημέρωση, οι περισσότεροι πολεμάμε για τον ίδιο σκοπό, συνεργαζόμαστε για να έχουμε ένα καλό δελτίο ειδήσεων. Στην ψυχαγωγία η συνεργασία νοείται κάπως… διαφορετικά.

Θεωρείς ότι η ψυχαγωγία αντιμετωπίζεται από κάποιους και λίγο «υποτιμητικά»;
Ναι… Ως αντίληψη, η ψυχαγωγία υποτιμάται από κάποιους, σε σχέση με την ενημέρωση. Από άλλους υπερτιμάται, βέβαια…
Ο σκοπός είναι να διασκεδάζουμε τον κόσμο. Επειδή, όμως, στην κοινωνία γίνονται πολλά, η ψυχαγωγία έχει καταλήξει πλέον και λίγο «infotainment»…
Είναι γεγονός ότι, πολλές φορές, η ψυχαγωγία υποτιμάται από τους συναδέλφους της ενημέρωσης. Κι εγώ την υποτιμούσα πριν, έλεγα «Έλα, μωρέ, αυτοί τώρα ψυχαγωγία κάνουν, βάφονται, βγαίνουν και γελάνε». Δεν είναι έτσι, όμως… Έκανα λάθος, και το κατάλαβα όταν το έζησα.
Η δημοσιογραφία είναι η ίδια σε όλους τους τομείς. Απλά η διαφορά ποια είναι; Αν στις ειδήσεις κάνεις ένα λάθος, αυτό μπορεί να έχει άμεση επίπτωση στη ζωή κάποιου. Στην ψυχαγωγία, αν κάνεις ένα λάθος, ε, εντάξει, δεν έγινε και τίποτα… Στην ενημέρωση, ας πούμε, αν πεις λάθος την ημερομηνία που λήγει η κατάθεση των φορολογικών δηλώσεων, μπορεί κάποιος να μην προλάβει να κάνει φορολογική δήλωση. Ενώ στην ψυχαγωγία, αν πεις ότι η Βίκυ Καγιά φόρεσε μαύρο φόρεμα ή κόκκινο, δεν νομίζω ότι θα επηρεάσει και κανέναν…

Ένα μεγάλο σου ατού είναι οι συνεντεύξεις. Υπάρχει κάποιος που έχεις απωθημένο να του πάρεις συνέντευξη;
Η αλήθεια είναι ότι, δόξα τω θεώ, έχω κάνει συνεντεύξεις σε πάρα πολλούς. Και σε μεγάλες προσωπικότητες, και σε ανθρώπους με πολύ μεγάλη πορεία στον χώρο τους ο καθένας… Χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Αλλά, όχι, απωθημένο δεν έχω.
Περίμενες κάτι να σου πω τώρα, ε; Ξέρεις τι, για να μπεις στη διαδικασία να κάνεις σε κάποιον συνέντευξη, σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος κάτι έχει να σου πει, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Τώρα, αν με ρωτάς για ένα μεγάλο μου όνειρο, θα σου πω ότι θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω συνέντευξη στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Νομίζω ότι θα είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Από πολλές απόψεις! (γέλια)

Ε, τότε, σου το εύχομαι!
Δεν ξέρω αν το εύχεται αυτός! (γέλια)

Υπάρχει κάποια συνέντευξή σου, για την οποία είσαι πραγματικά περήφανος;
Όποιος άνθρωπος μού δίνει συνέντευξη, με τιμά – και πραγματικά το εννοώ. Οποιοσδήποτε σπαταλάει λίγο από τον χρόνο του για να μοιραστεί πράγματα μαζί μου, με τιμά.
Από εκεί και πέρα, ναι, έχω κάνει συνέντευξη στον Μίμη Πλέσσα, για παράδειγμα, ο οποίος είναι ένας ζωντανός θρύλος της μουσικής. Τον είχα απέναντί μου και πραγματικά δεν ήξερα τι να τον πρωτο-ρωτήσω. Είναι μια συνέντευξη, την οποία θεωρώ παράσημο για μένα.

Αν ήταν να ξεχωρίσεις το δικό σου ατού στις συνεντεύξεις, ποιο θα ήταν αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι μού ανοίγονται και, πολλές φορές, έχω κι εγώ εκπλαγεί. Καμιά φορά προχωράω κι εγώ τη συζήτηση παρακάτω, γιατί σκέφτομαι «τώρα δεν θα μου απαντήσει»… Αλλά βλέπω ότι μου απαντάει και εκπλήσσομαι, βλέπω ότι νιώθει άνετα να μοιραστεί πράγματα. Αυτό με χαροποιεί πάρα πολύ.
Νομίζω ότι το ατού μου είναι ότι κάνω κουβέντα, και όχι συνέντευξη. Τι εννοώ με αυτό: Δεν πάω ποτέ με προκαθορισμένες ερωτήσεις, οι ερωτήσεις βγαίνουν μέσα από την κουβέντα. Και όταν κάνεις κουβέντα, είναι σαν να μιλάς με έναν φίλο σου, ο άλλος μπορεί εύκολα να σου ανοιχτεί. Δεν το κάνω μόνο εγώ, κι άλλοι το κάνουν – προφανώς…

Κι αυτό, όμως, θέλει μια ικανότητα για να το κάνεις…
Σίγουρα. Θέλει μια ικανότητα και θέλει και πολύ διάβασμα. Εγώ στις συνεντεύξεις πάω πάντα πάρα πολύ διαβασμένος, πρέπει να δω όλο το βιογραφικό του ανθρώπου αυτού, να ξέρω τις καταστάσεις που έχει περάσει στη ζωή του. Κι αυτό, γιατί μπορεί μέσα στην κουβέντα να μου πει κάτι που να παραπέμπει κάπου και, αν δεν το ξέρω, θα το χάσω.

Πολλές φορές, η ψυχαγωγία υποτιµάται από τους συναδέλφους της ενηµέρωσης. Κι εγώ την υποτιµούσα πριν. Έκανα λάθος, και το κατάλαβα όταν το έζησα.

Πες μου μια αμήχανη στιγμή σου στην τηλεόραση.
Έχουν τύχει πολλές αμήχανες στιγμές, είναι η αλήθεια. Έχουν τύχει και άτυχες στιγμές. Έχουν τύχει και στιγμές όπου, ενδεχομένως, κι εγώ να έχω κάνει λάθος χειρισμό. Σε μια ζωντανή εκπομπή είναι πολύ εύκολο να γίνει το λάθος, είσαι εκτεθειμένος πλήρως. Πρέπει να είναι τα αντανακλαστικά σου πολύ ενεργά, για να μπορέσεις να το σώσεις. Συνήθως το κάνω.
Έχουν τύχει, όμως, και στιγμές… Θυμάμαι, για παράδειγμα, μια συνέντευξη ζωντανά στον αέρα, όπου εγώ άλλο εννοούσα ρωτώντας, άλλο κατάλαβε ο συνεντευξιαζόμενος, δεν με άφηνε να ολοκληρώσω και έλεγε τα δικά του. Tελικά, το πράγμα πήγε εντελώς «αλλού», κατέληξε σε ένα καβγά απίστευτο. Δεν θα μπω τώρα σε λεπτομέρειες… Το θέμα είναι ότι ο καβγάς στον αέρα συνεχίστηκε μετά και τηλεφωνικά, για πολλές ώρες, και χρειάστηκε μετά εγώ να αποκαταστήσω κάποια πράγματα…

Είσαι ο άνθρωπος που θα καθίσει να δει την εκπομπή μετά; Που θα καθίσει να εντοπίσει τα λάθη του, να δει τι μπορεί να διορθώσει;
Κανονικά θα έπρεπε, αλλά εγώ δεν το κάνω, επειδή δεν αντέχω να με βλέπω στην τηλεόραση.

Για ποιον λόγο;
Δεν μου αρέσω! Ντρέπομαι, θα τα βρω όλα λάθος… Είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Δεν με βλέπω, γιατί μετά τα βάζω με μένα και δεν μπορώ να ηρεμήσω.

Μου κάνει φοβερή εντύπωση αυτό που λες. Γιατί πάντα βγάζεις μια σιγουριά, ρε παιδί μου…
Σίγουρος είμαι, αλλά δεν μου αρέσει να με βλέπω! Δεν ξέρω πώς προκύπτει αυτό.
Κυρίως ντρέπομαι, να σου πω την αλήθεια… Είμαι πολύ ντροπαλός, μη με βλέπεις έτσι! Και είναι κάτι το οποίο, ενδεχομένως, ο κόσμος δεν το έχει εισπράξει από μένα. Στην τηλεόραση κάνω μια δουλειά. Η δουλειά και η δημοσιογραφική υπόσταση επιβάλλει, πολλές φορές, να είσαι πιο αυστηρός. Εγώ δεν είμαι απλά παρουσιαστής, είμαι δημοσιογράφος, κι αυτό έχει ένα βάρος πάνω μου… Θα μου πεις «είσαι δημοσιογράφος σε θέματα ψυχαγωγίας». Ναι, ακόμα και σε αυτά τα θέματα!
Πολλές φορές, έχω αναρωτηθεί αν ο κόσμος είναι έτοιμος να βλέπει δημοσιογράφους σε τέτοιου είδους εκπομπές… Είχαμε συνηθίσει, μέχρι κάποιο καιρό, αυτές οι εκπομπές να είναι τριαλαλά – τριαλαλό, να γελάμε, να κάνουμε πλάκα… Όταν, λοιπόν, μέσα σε αυτό βρίσκεται ένας, ο οποίος προσπαθεί δημοσιογραφικά να βγάλει κάποια πράγματα, αυτό μπορεί να τον ξενίσει, να τον ξενερώσει… Το καταλαβαίνω ότι μπορεί «να τη σπάσω» του τηλεθεατή.

Και τι γίνεται με το ανάποδο; Δεν μπορεί να ξενίζει το να βλέπεις παρουσιαστές που, χωρίς να έχουν καμία δημοσιογραφική ιδιότητα, αναλύουν διεξοδικά σοβαρά δημοσιογραφικά θέματα, όπως είναι π.χ. οι γυναικοκτονίες;
Πρόκειται, βέβαια, για ένα πολύ σοβαρό θέμα της επικαιρότητας, και αυτές οι εκπομπές τα καλύπτουν πλέον αυτά τα θέματα – και το #metoo, και τις κακοποιήσεις…
Κοίτα, εδώ ανοίγεις μια μεγάλη κουβέντα…

Το ξέρω…
Επειδή είμαι ειλικρινής πάντα, θέλω να είμαι και τώρα ειλικρινής. Κατ’ αρχάς, είναι θετικό το ότι ακόμα και σε τέτοιες εκπομπές αναδεικνύονται τέτοια θέματα, γιατί πρέπει ο κόσμος να μαθαίνει περί τίνος πρόκειται. Δεύτερον, επειδή στο #metoo η τηλεόραση και γενικότερα η δημοσιογραφία έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στο να μπορέσουν και άλλοι άνθρωποι να μιλήσουν (και, στην τελική, αυτό ήταν το πιο σημαντικό), νομίζω ότι καλώς έγινε από όλες σχεδόν τις εκπομπές.
Τώρα, ο τρόπος με τον οποίο το διαχειρίστηκαν οι περισσότερες ψυχαγωγικές εκπομπές, εμένα που το βλέπω δημοσιογραφικά, πολλές φορές με ξένισε. Σε πολλές περιπτώσεις δεν τηρήθηκε το μέτρο και προσπαθήσαμε να γίνουμε «δικαστήρια», χωρίς τα δικαστήρια να έχουν αποφανθεί. Και, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια «δικαστήριο» έχει γίνει το Twitter και το Instagram – πρώτα «δικαζόμαστε» εκεί, και μετά πάμε στη δικαιοσύνη.
Οπότε, πολλές παρουσιάστριες και πολλοί παρουσιαστές, που δεν ξέρουν τη δημοσιογραφική δεοντολογία ως προς αυτό, παρασύρθηκαν από το «κύμα», θέλοντας να βγουν κι αυτές κι αυτοί μπροστά, και να πάνε με το «λαϊκό αίσθημα». Επειδή, όμως, η τηλεόραση δεν είναι ούτε Twitter, ούτε Instagram, θέλει διαφορετικό χειρισμό σε τέτοιου είδους θέματα. Δεν μπορείς να κατευθύνεις τον κόσμο ούτε σε μισαλλοδοξία, ούτε σε χειροδικία, ούτε σε τίποτα. Εννοείται ότι θα πεις με στοιχεία τι έχει γίνει, θα καταδικάσεις τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, αλλά δεν θα βγάλεις και δικαστική απόφαση.

Από το 1 μέχρι το 10, σε τι βαθμό θα παθαίναμε σοκ, αν το #metoo έφτανε σε αποκαλύψεις για την τηλεόραση;
20! Δυστυχώς…

Έχεις μιλήσει για ένα περιστατικό που σου είχε συμβεί παλαιότερα, για ένα χαστούκι που είχε πέσει… Γιατί θεωρείς ότι το #metoo δεν «ακούμπησε» την τηλεόραση;
Εμένα, ας πούμε, που μου έτυχε το περιστατικό με το χαστούκι, αυτό είχε γίνει πάνω στην ένταση της δουλειάς. Βέβαια, μετά μου ζήτησε αμέσως συγνώμη ο άνθρωπος. Κι εγώ τότε, επειδή ήμουν και στην αρχή μου, είπα «Μάλλον έτσι θα είναι…». Κατάλαβες; Εδώ, άμα κάνεις λάθος πάνω στην ένταση της δουλειάς, μπορεί να είναι αποδεκτό κι αυτό.
Τώρα, γιατί δεν έχουν βγει προς τα έξω τα περιστατικά που αφορούν στην τηλεόραση… Έχει βάση αυτό που θα σου πω: Οι άνθρωποι του θεάτρου, ας πούμε, ήρθαν στην τηλεόραση για να καταγγείλουν αυτά που τους συνέβησαν. Οι άνθρωποι της τηλεόρασης θα τα καταγγείλουν στην τηλεόραση; Αυτό, από μόνο του, δημιουργεί ένα θέμα.
Επίσης, να σου θυμίσω ότι το γεγονός ότι ήταν κλειστά τα θέατρα λόγω κορονοϊού, βοήθησε στο να βγουν όλα αυτά προς τα έξω. Η τηλεόραση δεν έχει κλείσει. Οπότε, μπορεί πολύ εύκολα να έχεις αλυσιδωτές αντιδράσεις, γι’ αυτό και σκέφτεσαι δύο και τρεις φορές να μιλήσεις.
Βέβαια, όπως έχει διαμορφωθεί πλέον η κατάσταση, πρέπει να ακούγονται τα πάντα. Πρέπει να μιλούν όλοι, και ο καθένας να παίρνει την τιμωρία που του αξίζει, αν έχει κάνει εγκληματικές πράξεις.

Παρόλο που σου το ρωτάνε συχνά, θα το ρωτήσω κι εγώ: Νιώθεις ότι είσαι ώριμος για να αναλάβεις μια δική σου εκπομπή;
Όντως, μου την κάνουν πολλές φορές αυτή την ερώτηση. Ξέρεις τι… εγώ στην ΕΡΤ έχω παρουσιάσει κεντρικό δελτίο ειδήσεων, έχω παρουσιάσει ενημερωτική εκπομπή το σαββατοκύριακο. Και ήμουν και πολύ πιο μικρός.
Το να κάνεις μια εκπομπή μόνος σου, πρώτον, δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν σκέφτομαι ότι πρέπει, σώνει και καλά, να το κάνω, αλλιώς θα πεθάνω! Από την άλλη, επειδή ο καθένας θέλει να εξελίσσεται και να προχωράει, νομίζω ότι, αν κάποιος μου εμπιστευτεί το τιμόνι μίας εκπομπής, σίγουρα θα προσπαθήσω να αντεπεξέλθω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτό που θα μου αναθέσουν. Από εκεί και πέρα… αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει. Νομίζω, όμως, ότι θα ‘ρθει! (γέλια)

Αν σε αυτή την εκπομπή, λοιπόν, είχες το ελεύθερο να επιλέξεις ανθρώπους που θα ήθελες να έχεις μαζί – ιδανικά, ρε παιδί μου, δεν είναι απαραίτητο να είναι και απόλυτα ρεαλιστικό… Ποιους θα επέλεγες;
Έτσι όπως μου το ρωτάς, δεν έχω το σκεφτεί καθόλου…
Θα σου απαντήσω χιουμοριστικά: Θα ήθελα να έχω μαζί μου τη Ναταλία Γερμανού, για να τραβήξει κι αυτή ό,τι τράβαγα εγώ όταν ήμουν μαζί της! (γέλια)

Έλα, κάνε εδώ όλες σου τις καταγγελίες! (γέλια)
Με τη Ναταλία ήμασταν τρία χρόνια μαζί και είμαστε πολύ φίλοι. Πολλές φορές, όμως, σκεφτόμασταν διαφορετικά, υπήρχαν διαφωνίες ως προς το πώς θα χειριστούμε κάποια πράγματα…
Όταν έφυγα από την εκπομπή, η Ναταλία με συγκίνησε πάρα πολύ. Και είπε μια κουβέντα: «Σε ευχαριστώ πολύ, γιατί με έκανες κι εμένα να νιώσω λίγο δημοσιογράφος». Αυτό για μένα ήταν πολύ σημαντικό. Όλη η εμπειρία με τη Ναταλία ήταν καταπληκτική, και την έχω πραγματικά μέσα στην καρδιά μου…

Θα σου λέω λέξεις ή ονόματα και θα μου λες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό: Ελεονώρα Μελέτη.
Τρελή!

Σκιάθος.
Έρωτας!

ΕΡΤ.
Σχολείο.

Δελτίο ειδήσεων.
Αγάπη!

Instagram.
Για να περνάει η ώρα.

Γάμος.
Αδιάφορη σύμβαση.

«Mega καλημέρα».
Ξύπνημα 5 η ώρα το πρωί! (γέλια)

Μίλησέ μου λίγο για το «Mega καλημέρα»…
Πολλές φορές μάς είχαν ξανακάνει πρόταση να δουλέψουμε μαζί με την Ελεονώρα, αλλά αυτό δεν είχε γίνει για πολλούς λόγους – είτε δικούς της, είτε δικούς μου. Είναι μία πολύ ευτυχής συγκυρία αυτή, και γι’ αυτό νομίζω ότι είναι καλό και το αποτέλεσμα.
Με την Ελεονώρα είμαστε φίλοι πολλά χρόνια, εκτός δουλειάς, τη Φλορίντα την ήξερα επίσης από παλιά. Με τον Θανάση δεν γνωριζόμασταν, δεν είχαμε ξανασυνεργαστεί, αλλά τώρα έχουμε καταλήξει να είμαστε συνέχεια μαζί στο κανάλι. Δεν μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλον! (γέλια)
Επίσης, το «Mega καλημέρα» ήταν και ένα στοίχημα του σταθμού. Ουσιαστικά, ξεκίνησε μια καινούργια εκπομπή, καθημερινή, πρωινή…

Και ποιο είναι το ατού του «Mega καλημέρα» ως εκπομπής;
Το ατού, για μένα, είναι το ότι είμαστε τέσσερις άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ μας, οι οποίοι έχουμε μια πορεία στον χώρο, ο καθένας έχει το στίγμα του, και νομίζω ότι πολλοί τηλεθεατές μπορούν να ταυτιστούν με τον καθένα από εμάς, για διαφορετικό λόγο. Νομίζω ότι η σύνθεση κάνει τη διαφορά.

Δεν το ρώτησα πριν: Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς «Mega»;
Παιδική αγάπη! Ενώ είμαι 18 χρόνια στην τηλεόραση, είναι η πρώτη φορά που δουλεύω στο Mega. Και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γι’ αυτό, γιατί πάντα το είχα ως συντροφιά, μεγάλωσα με το Mega, με τα σίριαλ του…

Άξιζε, τελικά, η «μετάθεση» αυτή από τον Alpha;
Ότι άξιζε, σίγουρα άξιζε! Και εκ του αποτελέσματος, αλλά κι επειδή έτσι το νιώθω κι εγώ. Το Mega είναι ένα κανάλι που έδειξε εξαρχής ότι με θέλει πολύ. Αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που αποφάσισα να φύγω από τον Alpha. Για μένα, αξίζει και μόνο το ότι τώρα βρίσκομαι στο Mega.