Πριν καν τον γνωρίσουμε μέσα από το Nomads, ο Λευτέρης Παρασκευάς είχε αφήσει τα ψαλίδια και τις χτένες, για να διασχίσει ηπείρους, βουνοκορφές και χώρες, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό του να πετύχει το ακατόρθωτο, για λογαριασμό της “Κιβωτού του Κόσμου”: Nα βοηθήσει οικονομικά, μέσα από την προσπάθειά του, ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη!
του Γιάννη Μούτσου
Από την Αγγλία στο Παρίσι είχε αποφασίσει να πάει ο Λευτέρης Παρασκευάς (κομμωτής στο επάγγελμα) κολυμπώντας, τρέχοντας και ποδηλατώντας, προκειμένου να αποδείξει ότι όλα είναι δυνατά, όταν πραγματικά το θέλουμε. Μετά από επίπονες προσπάθειες και έχοντας ξοδέψει αναρίθμητες ώρες προπόνησης, ο Λευτέρης αποφάσισε να αφήσει πίσω του τον τρίχρονο γιο και τη σύζυγό του, για να φτάσει από την Αψίδα του Λονδίνου στην παριζιάνικη Αψίδα του Θριάμβου, με βασικό του κίνητρο το κοινό καλό και την προσφορά σε ιδρύματα και ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια.
Καθημερινά, από τα ξημερώματα, φορούσε τον φακό κεφαλής, έπαιρνε το ποδήλατο και το σακίδιό του, και πήγαινε στην παραλία για να κολυμπήσει 25 έως 30 χιλιόμετρα. Συνέχεια μετά είχε το τρέξιμο, μέσω του οποίου θα έφτανε πλέον στον προορισμό. Κάποιοι τον αντιμετώπιζαν σαν υπερήρωα, εκείνος όμως κράτησε εξαρχής χαμηλό προφίλ χωρίς κομπασμούς και έπαρση, προσπαθώντας να αποδείξει – πάνω από όλα στον εαυτό του και ύστερα στους άλλους – ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Αθλητής του πόλο στο παρελθόν, ο ίδιος συμμετείχε σε κορυφαίες παγκόσμιες διοργανώσεις τριάθλου, όπως το “Ironman”, όπου οι ανθρώπινες δυνάμεις και αντοχές δοκιμάζονται στον υπέρτατο βαθμό. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, και μέχρι να τον δούμε στο Nomads, ο Λευτέρης Παρασκευάς είχε βάλει άλλη ρότα, προκειμένου να βοηθήσει ιδρύματα, μη-κερδοσκοπικούς οργανισμούς και ανθρώπους σε ανάγκη, καταρρίπτοντας παράλληλα και κάθε είδους ρεκόρ!
– Στόχος η κορυφή του κόσμου… σε 68 ώρες!
Το πιο πρόσφατο εγχείρημά του ήταν το ταξίδι του στο Νεπάλ. Σκοπός ήταν να καταρρίψει το ρεκόρ του Αμερικανού αθλητή Seth Wolpin, μέσα από μια δύσκολη και επίπονη διαδρομή που περιλάμβανε επικίνδυνα βουνά, χιονοστιβάδες, άγρια ζώα, αλλά και δύσκολες καιρικές συνθήκες, μειώνοντας τον συνολικό χρόνο, από τις 73 που χρειάστηκε ο Wolpin, σε μόλις 68 ώρες. Η διαδρομή επικίνδυνη, ο προβληματισμός και η ανησυχία στα ύψη, ενώ πίσω στην Ελλάδα μια οικογένεια περίμενε να ακούσει ανά πάσα στιγμή τον άνθρωπό της, να την διαβεβαιώνει ότι είναι ασφαλής και πως συνεχίζει ακάθεκτος. Έτσι, ξεκίνησε από την πόλη Besisahar στις 28 Απριλίου 2017, ολοκληρώνοντας τον αγώνα του την 1η Μαΐου στις 2:22.
“Ήμασταν μία αποστολή έξι ανθρώπων. Κάναμε εγκλιματισμό στα 5.000 μέτρα και εκεί είχαμε βάλει στόχο δύο projects: Θα έπρεπε να τρέξω 220 χιλιόμετρα στο Αναπούρνα Σιρκουί, ένα από τα πιο δύσκολα μονοπάτια στον κόσμο, με σκοπό να σπάσω το ρεκόρ του μικρότερου χρόνου. […] Αντιμετώπισα πολύ σοβαρά προβλήματα στη διάρκεια του εγχειρήματός μου στο Νεπάλ. Βρέθηκα ξαφνικά εγκλωβισμένος μέσα σε μία χιονοθύελλα στα 5.000 μέτρα, όταν απείχα περίπου μιάμιση ώρα από την ψηλότερη κορυφή της διαδρομής. Έβλεπα το χιόνι να στρώνει κάτω σε δευτερόλεπτα και να αρχίζει να ανεβαίνει… Εκεί αρχίζεις και σκέφτεσαι τα αρνητικά. Τι θα κάνω, θα γυρίσω πίσω… θα φύγω… Έτσι και γυρνούσα πίσω, κινδύνευε πάρα πολύ το ρεκόρ. Γι’ αυτό αποφάσισα να πάω όσο μπορώ πιο γρήγορα και να δω αν θα κατάφερνα να περάσω την κορυφή. Προβληματίστηκα έντονα και πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου να εγκαταλείψω την προσπάθεια· ευτυχώς όμως για εμένα, ο συναθλητής μου με παρότρυνε να συνεχίσω μέχρι τέλους!”
Δεν ήταν, ωστόσο, μόνο οι καιρικές συνθήκες που δυσκόλεψαν τον Λευτέρη στην προσπάθειά του να διασχίσει το Νεπάλ. Καθώς περνούσε μέσα από ένα χωριό, του επιτέθηκε και μια αγέλη από άγρια σκυλιά. “Στην αρχή της διαδρομής, γύρω στις 9 το βράδυ, περνώντας μέσα από ένα χωριό σε πλήρες σκοτάδι, δέχτηκα μια έφοδο από 15 περίπου σκυλιά! Ένας χωρικός, τελικά, κατάφερε και με φυγάδευσε από το χωριό.”
Ο Λευτέρης, όμως, βρέθηκε αντιμέτωπος και… με μια λεοπάρδαλη, σε απόσταση μόλις μερικών μέτρων! “Προς το τέλος της διαδρομής, γύρω στις 11 το βράδυ, και ενώ βρισκόμουν μέσα σε ένα παρθένο δάσος, βρέθηκα σχεδόν αγκαλιά με μια λεοπάρδαλη στα 4-5 μέτρα, η οποία παραμόνευε να περάσω, κάτω από έναν βράχο, για να επιτεθεί! Τη στιγμή εκείνη πάγωσα. Ήμουν σε όρια απόγνωσης… Ωστόσο, προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και πήρα πέτρες, με τις οποίες την έδιωξα μακριά. Θα μπορούσε να έχει επιτεθεί και να με έχει σκοτώσει…”
Το δύσκολο εγχείρημα στο Νεπάλ πραγματοποιήθηκε για να ενισχυθεί οικονομικά η δημιουργία ενός παιδικού πάρκου στον Βόλο, για λογαριασμό της “Κιβωτού του Κόσμου”.
Η κούραση, η καταπόνηση και η μοναξιά απασχολούσαν το μυαλό του Λευτέρη, καθώς διέσχιζε το κακοτράχαλο μονοπάτι στο Νεπάλ. Ωστόσο, εκείνος παραμέριζε τις αρνητικές σκέψεις και αντλούσε κουράγιο από την εικόνα του τρίχρονου γιου του, Κωνσταντίνου, και της συζύγου του, πίσω στην Ελλάδα. Ο ίδιος είχε παραδεχτεί ότι κάθε του απόδραση άρχισε να γίνεται πλέον ολοένα και πιο δύσκολη, όχι μόνο λόγω σωματικής καταπόνησης, αλλά και εξαιτίας του γιου του, που κάθε φορά τον αποχαιρετά στεναχωρημένος, περιμένοντάς τον να επιστρέψει ασφαλής πίσω στο σπίτι. “Ο γιος μου, μου λέει “μπαμπά πού θα πας, μου λείπεις, σ’ αγαπώ, μη φεύγεις” και στεναχωριέται. Ωστόσο, κάθε φορά που γυρίζω, του αρέσει να του αφηγούμαι τις ιστορίες μου και, έτσι, ξεχνάει τα πάντα!”
Το δύσκολο εγχείρημα στο Νεπάλ πραγματοποιήθηκε προκειμένου ο Λευτέρης να ενισχύσει οικονομικά τη δημιουργία ενός παιδικού πάρκου για λογαριασμό της “Κιβωτού του Κόσμου” στον Βόλο, από όπου και ο ίδιος κατάγεται. “Ήθελα να βάλω καινούργιους στόχους και έψαχνα για κάτι που θα είχε αξία. Συναντήθηκα με τον πατέρα Αντώνιο και μου μίλησε για την ανάγκη δημιουργίας ενός πάρκου για τα παιδιά στον Βόλο. Η ιδέα μου άρεσε και, έτσι, ξεκίνησα να σχεδιάζω το εγχείρημά μου!” Η προσπάθειά του αυτή καταγράφηκε από την γενναία ομάδα της εταιρείας παραγωγής DTMH, δημιουργώντας ένα απαράμιλλης ομορφιάς ντοκιμαντέρ, με εικόνες από τοπία που κόβουν την ανάσα.
Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες του Λευτέρη, η συγκέντρωση ολόκληρου του χρηματικού ποσού για το παιδικό πάρκο δεν στάθηκε δυνατή. “Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν δεν έφτασαν για να καλύψουν την αποπεράτωση του πάρκου στον Βόλο. Η ολοκλήρωσή του θα εξαρτηθεί και από πολλές χορηγίες επιχειρήσεων, τόσο από την Αττική, όσο και από τις τοπικές”, είχε δηλώσει ο ίδιος.
– Προσπάθειες με μεγάλη αξία
Κι όμως, το Νεπάλ δεν ήταν η πρώτη απόπειρα του Λευτέρη Παρασκευά για το ακατόρθωτο, με το κίνητρο της προσφοράς. Το 2015 είχε επιχειρήσει να φτάσει από την Αψίδα του Λονδίνου στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι, κολυμπώντας την επικίνδυνη θάλασσα της Μάγχης. Σκοπός του εγχειρήματος ήταν η οικονομική ενίσχυση της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Προσώπων (ΕΛΕΠΑΠ) Βόλου, αλλά και του συλλόγου ΠΕΡΠΑΤΩ στην Κομοτηνή, για άτομα με κινητικά προβλήματα.
Τα 480 χιλιόμετρα της διαδρομής από την Βρετανία στην Γαλλία ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Ενώ το πρώτο σκέλος της διαδρομής (140 χιλιόμετρα από το Λονδίνο μέχρι τις βρετανικές ακτές) ο Λευτέρης κατάφερε να το καλύψει τρέχοντας με επιτυχία, τα πράγματα άλλαξαν λίγες ώρες αργότερα, όταν ξεκίνησε το μακρύ μοναχικό ταξίδι του στην παγωμένη θάλασσα της Μάγχης.
“Ξεκίνησα από το Marble Arch στις 9 το βράδυ, με σκοπό να διανύσω με τρέξιμο μια απόσταση 140 χιλιομέτρων, και έφτασα στη 1 το μεσημέρι της επόμενης ημέρας. Ξεκουράστηκα τρεις ώρες και, παρά το γεγονός ότι είχα ζητήσει να ξεκινήσω το κολύμπι το πρωί, οι διοργανωτές με έβαλαν να κολυμπήσω στην Μάγχη στις 12:30 το βράδυ! Οι εξωτερικές συνθήκες ήταν δύσκολες, ενώ η θερμοκρασία νερού ήταν στους 16 βαθμούς κελσίου. Ένα πρόβλημα με την στολή μού στοίχισε τη διαδρομή μου στο κολύμπι. Με βγάλανε με βάρκα έξω στο Καλαί, σε πολύ περίεργη κατάσταση, και από εκεί συνέχισα με ποδήλατο, για να πετύχω τον σκοπό που είχα βάλει εξαρχής, από το Καλαί στο Παρίσι.”
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Λευτέρη, το επιθυμητό ποσό δεν συγκεντρώθηκε τελικά. Ας όψονται οι αστάθμητοι παράγοντες: “Πέσαμε πάνω στα capital controls… Μέχρι τελευταία στιγμή, δεν γνωρίζαμε καν αν θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε! Παράλληλα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και το δημοψήφισμα…”.
Κι όμως, κάθε φορά που κάποιος τον ρωτάει γιατί επιμένει να είναι τόσο ριψοκίνδυνος, ο Λευτέρης απαντάει κατηγορηματικά: “Αν κάποιος είναι άνθρωπος της επιβίωσης, πετυχαίνει τα πάντα!”
