«Το παιδί που ήσουν κάποτε, θα ήταν περήφανο για τον ενήλικα που είσαι σήµερα;»
Plan Be Mag
Απόψεις

«Το παιδί που ήσουν κάποτε, θα ήταν περήφανο για τον ενήλικα που είσαι σήµερα;»

Κλισέ ερώτηµα. Και σκληρό. Σκληρό, διότι σε φέρνει προ των ευθυνών σου.

Παρακολουθώντας φέτος την παράσταση «Ο Κύκλος των Χαµένων Ποιητών», µοιραία αναρωτήθηκα το ίδιο. Κάπου αναγνώρισα τον εαυτό µου στους νεαρούς, διψασµένους για ζωή σπουδαστές του Κολλεγίου Γουέλτον, κάπου ξαναθυµήθηκα εκείνο το συναρπαστικό συναίσθηµα τού «όλα είναι µπροστά», αλλά και κάπου ένιωσα ότι ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα, που µια µέρα ξυπνάς ξαφνικά και δεν είσαι πια… µικρός. Και ότι αυτό που είσαι τώρα πιθανόν να αποτελεί την πιο «ολοκληρωµένη» µορφή σου, µε τα καλά της και τα κακά της, µε τις επιτυχίες της και, κυρίως, τις αποτυχίες της – αποτυχίες προσωπικές σε στόχους απόλυτα «δικούς» σου, τους οποίους ίσως να µην είχες εκµυστηρευθεί και ποτέ σε κανέναν.

Σκέφτοµαι, λοιπόν, ότι η «ικανοποίηση» του παιδικού µας εαυτού είναι απόλυτα συνυφασµένη µε τον βαθµό του ρεαλισµού µε τον οποίο αντιλαµβανόµαστε τον κόσµο. Αν ονειρευόµουν, µικρή, να γίνω υπερ-διάσηµη και υπερ-πλούσια, να περπατάω στον δρόµο και να µε αναγνωρίζουν όλοι θεωρώντας µε «σηµαντική», τότε µάλλον ο παιδικός µου εαυτός σήµερα θα ήταν απογοητευµένος από µένα. Αλλά, παράλληλα, τι θα έλεγε αυτό και για το ίδιο το µικρό Μαράκι, άραγε, αν µεγαλώνοντας εξακολουθούσε να επιµένει σε ένα τέτοιο κινηµατογραφικό «µοντέλο»;

Τι θέλω να πω: Όταν είσαι µικρός, η αντίληψή σου για τη ζωή βασίζεται σε παραµύθια, σε ταινίες και σε εικόνες που συνθέτουν ένα δικό σου φανταστικό σύµπαν, στο οποίο ιδανικά θα ήθελες να ζήσεις. Ωστόσο, αυτό που πραγµατικά έχει νόηµα είναι, µεγαλώνοντας, να αποκωδικοποιείς τον κόσµο γύρω σου και να κατανοείς τι έχει όντως σηµασία και για ποια πράγµατα αξίζει, τελικά, να είσαι περήφανος.

«∆αιµονοποίηση των µεγάλων προσωπικών φιλοδοξιών;», ίσως σκεφτείτε. Όχι, σε καµία περίπτωση. Αντιθέτως, οι υψηλοί στόχοι είναι απαραίτητοι (αν και όχι για όλους), λειτουργώντας ως ισχυρή κινητήριος δύναµη. Και πού να επιτευχθούν κιόλας…

Το θέµα είναι αυτός ο υψηλός πήχυς να µη µετατραπεί σε πυξίδα ολόκληρης της ζωής σου, στερώντας σου άλλες ευκαιρίες και χαρές που, αν και… ταπεινότερες, δίνουν στον κόσµο γύρω σου µεγαλύτερο νόηµα – η δηµιουργία ουσιαστικών διαπροσωπικών σχέσεων, η ισορροπηµένη προσωπική ζωή, η ανιδιοτελής προσφορά σε κάποιον που έχει ανάγκη.

Αποµυθοποίηση. Αυτό χρειάζεται. Αποµυθοποίηση των στερεοτύπων που µετράνε την ευτυχία βάσει… prestige και τραπεζικού λογαριασµού. Και αναπλαισίωση του τρόπου µε τον οποίο αντιµετωπίζεις τις εκάστοτε συνθήκες ζωής σου (που, ας είµαστε ειλικρινείς, δεν λειτουργούν ποτέ για κανέναν κατά παραγγελία). Το στοίχηµα είναι να µπορέσεις να διαµορφώσεις αυτό το προσωπικό σου σύµπαν µε τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι λειτουργικό σε όλα τα επίπεδα, χωρίς παράπλευρες ψυχικές «εκπτώσεις». Να βρεις τρόπους να εξελίσσεσαι επαγγελµατικά και προσωπικά, χωρίς να προδίδεις πουθενά τον εαυτό σου.

Αυτή θα έπρεπε να είναι εξαρχής η υψηλότερη προσωπική φιλοδοξία. Κι αυτό, διότι η διατήρηση τόσων πολλών και λεπτών ισορροπιών απαιτεί πραγµατικά επιδέξιους «παίκτες». Αν µη τι άλλο, χρειάζεται κότσια και πολλή δουλειά µε τον εαυτό σου για να υπερβείς ταµπού, ιδεοληψίες και έξωθεν –ενίοτε και έσωθεν– πιέσεις.

Ο Άκης Σακελλαρίου, ως Τζον Κήτινγκ, το λέει στην παράσταση πολύ σωστά:

«Πρέπει να µοχθήσετε για να ανακαλύψετε τη δική σας φωνή, κύριοι. Και όσο το καθυστερείτε, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να τη βρείτε».

Μαρία Λυσάνδρου  |  m.lysandrou@tpb.gr