Είχα αποφασίσει ότι δεν θα τη ρωτήσω τίποτα τετριμμένο για την ίδια. Δυσκολεύτηκα. Κι αυτό, διότι την έχουν ρωτήσει σχεδόν τα πάντα. Η ίδια, βέβαια, λέει πως “όχι”.
Κι αν έχω καταλάβει κάτι για τη Ναταλία Γερμανού από εκείνα τα 40 λεπτά της συνάντησής μας, αυτό είναι ότι, τελικά, νομίζουμε ότι την ξέρουμε. Γιατί, πολύ ευγενικά και γλυκά, έτσι μας έχει αφήσει εκείνη να πιστεύουμε.
Το μόνο σίγουρο είναι ένα: για τη Ναταλία δεν υπάρχει ούτε “rewind”, ούτε “fast forward”. Μόνο Τώρα, μόνο “play”. Ή αλλιώς… Αnything you want, you got it / Anything you need, you got it / Anything at all, you got it, baby…
Συνεντεύξη στη Μαρία Λυσάνδρου
– “Ναταλία” ή “κυρία Γερμανού”, για κάποιον που σε γνωρίζει από κοντά πρώτη φορά; Είσαι από τους ανθρώπους που βάζουν όρια στον απέναντι;
Εξαρτάται… Είμαι από τους ανθρώπους που δεν βάζουν ακριβώς “όρια”. Δεν είμαι αυτόματα διαχυτική με όλους τους ανθρώπους, αλλά με εκείνους που θα μου εμπνεύσουν άνεση, σεβασμό και οικειότητα. Τότε γίνομαι κι εγώ πιο οικεία.
– Το ρωτάω επειδή εμείς, οι απέναντι, νιώθουμε γενικώς μια οικειότητα μαζί σου. Είσαι λίγο η φίλη που όλοι θα ήθελαν, η κόρη που όλοι θα ήθελαν… Αυτή την εικόνα έχω, εγώ τουλάχιστον· και νομίζω ότι, σε γενικές γραμμές, ισχύει.
Δεν ξέρω αν είμαι η κόρη που όλοι θα ήθελαν… Σίγουρα είμαι η κόρη που η μαμά μου θέλει, η κόρη που ήθελε ο μπαμπάς μου. Αυτό, εμένα προσωπικά, με καλύπτει.
Ξέρω ότι είμαι πολύ καλή φίλη για τους φίλους μου που με αγαπάνε. Εμένα μου φτάνει να είμαι αρκετή για τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν.
– Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που κινείται στον χώρο των media, όπως εσύ, να μην έχει πει ποτέ κακό λόγο για κανέναν και, επιπλέον, να φαίνεται ότι είναι και συμπαθής σε όλους; Είναι δυνατό τώρα αυτό;
Νομίζω πως είναι, ως ένα σημείο. Εγώ δεν πιστεύω ότι με συμπαθούν όλοι οι άνθρωποι στον χώρο μου, ούτε ότι με συμπαθούν όλοι οι τηλεθεατές μου και οι ακροατές μου. Πολλοί, μάλιστα, μπαίνουν και στη διαδικασία να μου το εκφράσουν με σχόλια και με μηνύματα – και αυτό είναι και το υγιές. Θα τρόμαζα αν με συμπαθούσε όλος ο κόσμος, θα τρόμαζα πραγματικά… Θα σήμαινε ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα, ότι είμαι ρομπότ και όχι άνθρωπος.
Από την άλλη, για να μιλήσω για τον εαυτό μου, σίγουρα δεν συμπαθώ όλο τον κόσμο. Σίγουρα δεν λατρεύω, με όλη την έννοια της λέξης, όλους μου τους συναδέλφους. Απλώς, τι γίνεται… Δεν είμαι αυτό που λέμε “με την κακή κουβέντα στο στόμα”, δηλαδή δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να κακολογεί ή να σχολιάζει αρνητικά τους άλλους ανθρώπους – είτε πίσω από την πλάτη τους, είτε μπροστά στα μούτρα τους. Αυτό θα το κάνω μόνο αν κάποιος μου πει “Πες μου τη γνώμη σου για μένα”. Αν ζητήσει ειλικρίνεια, θα την έχει! Αλλιώς, δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος να στεναχωρούμε ανθρώπους άνευ λόγου και αιτίας.
– Επειδή ο χώρος αυτός είναι λίγο “ανθρωποφάγος”, μου φαίνεται πραγματικά δύσκολο ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι γενικώς καλοπροαίρετος, να καταφέρνει να υπάρχει χωρίς να έχει “θέματα”.
Ναι, ίσως το πιο δύσκολο στον χώρο είναι να είσαι καλοπροαίρετος – και νομίζω ότι είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος. Ξεκινάω με θετικά συναισθήματα απέναντι στους άλλους, μέχρι να μου αποδείξουν το αντίθετο. Αν μου αποδείξουν κάτι διαφορετικό, απλώς κρατιέμαι πλέον μακριά, δεν θα περάσω στην “αντεπίθεση”…
– Έχεις πει ότι δεν σου αρέσουν οι “αυλές” και οι κόλακες. Πόσο εύκολο, όμως, είναι να ξεχωρίσεις έναν άνθρωπο που σε πλησιάζει γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο; Αλλά και πόσο δύσκολο είναι να τον “απαρνηθείς”; Γιατί, κακά τα ψέματα, σε αυτόν τον χώρο η ανασφάλεια είναι μεγάλη, το έχεις και λίγο ανάγκη να ακούς ωραία πράγματα…
Όχι, είναι πολύ εύκολο για εμένα να τους αποφεύγω. Τους καταλαβαίνω πια, με την πρώτη. Μετά από τόσα χρόνια στον χώρο, έχω αλάνθαστο κριτήριο, τρομερή διαίσθηση και τρομερό μάτι να καταλάβω πότε κάποιος πάει να γίνει ένας “γλείφτης-αυλικός” και πότε πραγματικά ενδιαφέρεται να με στηρίξει ως αληθινός φίλος.
Οι “αυλικοί” σε βάζουν σε μια κατάσταση λήθαργου, η οποία, τελικά, το μόνο που κάνει είναι να σε βλάψει επαγγελματικά. Το να μην καταλαβαίνεις πού “είσαι φάουλ” στη δουλειά σου, ποια είναι τα αδύνατα σημεία σου, και μονίμως να θες κάποιον να σου λέει πόσο “θεά” είσαι… μόνο κακό σου κάνει, όχι καλό.
Το “δημοσιογράφος” το χρησιμοποιούμε λίγο αβασάνιστα, ειδικά στον χώρο μου. Ακούω πάρα πολλούς στην τηλεόραση να λένε “Εγώ είμαι δημοσιογράφος”, ενώ δεν είναι. Δεν θέλω να κάνω το ίδιο λάθος.
– Έχεις συνυπάρξει καθόλου με “αυλικούς” στο ξεκίνημα της καριέρας σου, τους οποίους ίσως δεν “αποκρυπτογράφησες” αμέσως; Ή ίσως να σου άρεσε κιόλας στην αρχή, πριν αρχίσεις τελικά να τους απομακρύνεις;
Ναι, έχω συνυπάρξει. Δεν μου άρεσε ποτέ. Ήμουν πιο μικρή, 24-25 χρονών. Έβλεπα πώς αυτοί οι άνθρωποι ήταν προσκολλημένοι σε διάσημα πρόσωπα του χώρου, πώς φέρονταν και έλεγα “Τώρα γιατί το κάνει αυτό; Αφού βλέπει ότι ο τάδε δεν τραγούδησε καλά, γιατί του λέει ότι ήταν καταπληκτικός; Και γιατί μόλις φύγει από τον χώρο, λέει ότι ήταν χάλια, αλλά δεν του το λέμε για να μη στεναχωρηθεί;”.
Μετά κατάλαβα πώς δουλεύει το όλο πράγμα και είπα ότι εγώ αυτό δεν θα το κάνω ποτέ στη ζωή μου. Μόλις έβλεπα τέτοιους ανθρώπους να με πλησιάζουν και να μου κάνουν το ίδιο, τους απομάκρυνα αμέσως.
– Φέτος είσαι, για άλλη μια χρονιά, στο “Καλύτερα δε γίνεται”: ψυχαγωγία. Έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να κάνεις και κάτι άλλο, μη ψυχαγωγικό (παρόλο, που κατά καιρούς, έχεις κάνει διάφορα);
Νομίζω ότι, από πέρυσι, το “Καλύτερα δε γίνεται” έδειξε ότι δεν είναι μια καθαρά ψυχαγωγική εκπομπή. Είναι μια εκπομπή “info-tainment”, δηλαδή συνδυάζει αυτό που λέμε κοινωνικά θέματα, αρκετά κομμάτια-στήλες ενημέρωσης, τα οποία έχει αναλάβει ο Κώστας Τσουρός, πολύ ωραία βίντεο με θέματα από το παρελθόν, αφιερώματα σε ανθρώπους που δεν είναι πια στη ζωή… Γενικώς, δεν θα τη χαρακτήριζα μία αμιγώς ψυχαγωγική εκπομπή. Διαθέτει πάρα πολλά στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει.
Τώρα, αν εννοείς αν θα έκανα ενημέρωση… Έχω κάνει late night show, έχω κάνει τηλεπαιχνίδι, έχω κάνει πρωινό, έχω κάνει μεσημεριανό· έχω κάνει πολλά. Τα έχω απολαύσει όλα, εξίσου, αλλά νομίζω ότι το σαββατοκύριακο, μαζί με το late night, παραμένουν τα δύο αγαπημένα μου.
– Υπάρχει καθόλου προοπτική για επανάληψη ενός late night;
Θα δούμε, θα δούμε… Ποτέ δεν λέω “ποτέ” και ποτέ δεν λέω “για πάντα”.
– Mια και, όντως, τα έχεις κάνει σχεδόν όλα, πολλές φορές και παράλληλα (τηλεόραση, ραδιόφωνο, συχνά έπαιζες και μουσική ως dj), ένιωσες ποτέ ότι πας λίγο “να καείς”; Ότι παραείσαι εκτεθειμένη και καλό θα ήταν να κάνεις λίγο πίσω;
Όχι, γιατί όλα αυτά τα πράγματα που κάνω είναι, με έναν τρόπο μαγικό, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι έχουν έναν κοινό παρονομαστή.
Είναι άλλο πράγμα το να παίζεις μουσική σε club, είναι άλλο πράγμα το να γράφεις στίχους, είναι άλλο το να παρουσιάζεις εκπομπή στην τηλεόραση και άλλο το να κάνεις ραδιόφωνο. Πλησιάζεις λίγο τις σπίθες, αλλά δεν καίγεσαι! Ίσα ίσα που με γεμίζουν, μου αρέσουν.
Όταν, κατά καιρούς, νιώσω ότι μου πέφτουν πολλά, πάντα κάτι περνάει σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα και ασχολούμαι περισσότερο με αυτά που είναι πιο ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων μου.
– Τα οποία είναι;
Τα οποία είναι η τηλεόραση, το γράψιμο και το ραδιόφωνο. Με λίγα λόγια, αυτό που πέρασε σίγουρα πιο κάτω είναι το να παίζω μουσική σε clubs. Αυτό έφυγε από το προσκήνιο.
– Με αυτή τη σειρά: τηλεόραση – γράψιμο – ραδιόφωνο;
Αυτή τη στιγμή, η σειρά είναι αυτή. Ίσως του χρόνου να αλλάξει. Ή, αν με ρωτούσες πριν δύο χρόνια, μπορεί να ήταν άλλη.
– Έχεις πει ότι, σε αντίθεση με κάποιους που το παίζουν πολύ χαλαροί, εσένα σε ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου. Θέλω, λοιπόν, να σε ρωτήσω αν υπάρχει κάτι που πραγματικά θα σε επηρέαζε πολύ, αν το έβλεπες να γράφεται για σένα…
Όχι. Να εξηγήσω τι εννοώ: όταν λέω ότι “με ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου”, σημαίνει ότι τη λαμβάνω υπ’ όψιν μου· θα το διαβάσω, θα το φιλτράρω, θα το σκεφτώ. Δεν τους αγνοώ και δεν τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα πω “Α, μήπως πρέπει να ζήσω τώρα με βάση αυτά που μου γράφουν;”. Πολλοί μου λένε “Να κάνεις οικογένεια, να παντρευτείς”…
Δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου σύμφωνα με το πώς σε έχουν οραματιστεί ιδανικά οι άλλοι. Είναι άλλο το ότι με ενδιαφέρει η γνώμη τους, και άλλο το να προσαρμόζω τη ζωή μου σύμφωνα με αυτά που διαβάζω.
– Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί σε ρωτούν τόσο συχνά για το θέμα της οικογένειας και της μητρότητας; Θεωρούν ότι θα είσαι μια καλή μάνα, σε βλέπουν ως μητρικό πρότυπο;
Πιθανόν, πιθανόν… Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στους ηλικιωμένους ανθρώπους και στα αδέσποτα ζωάκια, κι αυτό ίσως τους δημιουργεί την εικόνα ότι θα γινόμουν πολύ καλή μάνα. Δεν το ξέρω και δεν θα το μάθουμε και ποτέ!
Ίσως και να γινόμουν μια πολύ καλή μάνα. Μπορεί, βέβαια, να μην ήμουν μια ευτυχισμένη μάνα, γιατί δεν θα έκανα όλα αυτά τα πράγματα που έκανα, μη έχοντας δική μου οικογένεια…
Εγώ πιστεύω ότι μπορείς να είσαι πολύ καλή με τους ανθρώπους γύρω σου –παιδιά, σκυλιά, ηλικιωμένους–, χωρίς απαραίτητα να είσαι μαμά. Το να είσαι ένας δοτικός άνθρωπος δεν προϋποθέτει και τη μητρότητα. Για εμένα, τουλάχιστον…
– Οπότε, πες μου: έχεις να δώσεις μια συνέντευξη. Τι είναι αυτό που, πηγαίνοντας, σκέφτεσαι “Αχ, ας μη μου το ρωτήσουν πάλι…”. Υπάρχει κάτι στο οποίο έχεις βαρεθεί να απαντάς;
Δεδομένου ότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δίνουν συνεντεύξεις, αλλά και παίρνουν συνεντεύξεις, πιστεύω ότι όλες οι ερωτήσεις είναι επιτρεπτές. Όλες οι ερωτήσεις είναι στα πλαίσια της δουλειάς που κάνουμε κι εσύ, κι εγώ.
Δεν θα χρησιμοποιήσω το ρήμα “βαριέμαι”, γιατί είναι πολύ βαρύ. Θα σου πω γιατί: επειδή κι εγώ, πολλές φορές, πέφτω στη λούμπα τού να κάνω ερωτήσεις που έχουν γίνει 100 χιλιάδες φορές στους συνεντευξιαζόμενους. Αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.
Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις που γίνονται πολύ συχνά – το γιατί δεν έκανα παιδί, γιατί δεν διάλεξα τον δρόμο της οικογένειας… Η ερώτηση αν όλοι μου οι σύντροφοι είχαν διαφορά ηλικίας μαζί μου ή αν υπήρξε έστω και ένας που να ήταν μεγαλύτερος… (γέλια) Είναι ερωτήσεις που αντιμετωπίζω πάντα με συγκατάβαση, με χαμόγελο, με υπομονή. Καταλαβαίνω ότι θα μου γίνουν αυτές οι ερωτήσεις, οπότε it’s ok.
Αυτό που εγώ προσπαθώ να αποφύγω στην εκπομπή είναι τα πιο “λαϊκίστικα” θέματα, τα κακά ελληνικά… Με λίγα λόγια, τα πράγματα που εγώ, αν τα έβλεπα από τον καναπέ μου, θα άλλαζα κανάλι.
– Και το ανάποδο; Κάτι που ενδεχομένως να ήθελες να πεις, αλλά τόσα χρόνια δεν σε έχει ρωτήσει ποτέ κανένας; Υπάρχει κάτι ή σου τα έχουν ρωτήσει όλα;
Όχι, δεν τα έχουν ρωτήσει όλα. Νομίζω ότι πολλά δεν έχουν ρωτήσει, αλλά δεν θα τους διευκολύνω κιόλας!
– Κρίμα, κι εγώ περίμενα μια διευκόλυνση… (γέλια)
Δεν με έχουν ρωτήσει ποτέ, ας πούμε, ποιο άλλο επάγγελμα θα μπορούσα να έχω κάνει, αν δεν επέλεγα τη δουλειά αυτή που έχει να κάνει με τηλεόραση και ραδιόφωνο.
– Ξέρω ότι παλιά ήθελες να γίνεις ηθοποιός…
Όντως, αυτό είναι κάτι που, στα 16 μου, το είχα εκφράσει ως επιθυμία στον πατέρα μου.
Αλλά υπάρχει και ένα άλλο επάγγελμα που το σκέφτομαι πολύ συχνά. Δεν με έχει ρωτήσει κανείς τι θα ήθελα να ήμουν, αν δεν ήμουν “τηλεορασάκιας”. Και είναι πολύ απλή η απάντηση, γιατί κάθε φορά που συναναστρέφομαι ανθρώπους που κάνουν αυτό το επάγγελμα, λέω “Να! Σ’ αυτό θα ήμουν πολύ καλή”: κτηνίατρος! Αυτή η αίσθηση ότι γιατρεύεις ζωάκια…
Βεβαίως, θα ήμουν μία φτωχή κτηνίατρος! Γιατί τα μισά θα τα έκανα σίγουρα αφιλοκερδώς!
– Φτωχή, πλην τίμια…
Φτωχή, πλην τίμια κτηνίατρος, ναι! (γέλια)
– Μου κάνει εντύπωση: θεωρείς ότι είσαι πρώτα “τηλεορασάκιας” και μετά δημοσιογράφος; Ή δεν θεωρείς τον εαυτό σου ακριβώς… δημοσιογράφο;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ακριβώς δημοσιογράφο, παρά το γεγονός ότι τελείωσα το Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και παρά το γεγονός ότι, κατά τη γνώμη μου, ξέρω πώς να κάνω μια καλή συνέντευξη – ίσως επειδή ξέρω να ψάχνω καλά ένα θέμα, να βγάζω ένα καλό ρεπορτάζ…
Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι το “δημοσιογράφος” είναι ένα επάγγελμα που θέλει να γράψεις πολλά χιλιόμετρα στον δρόμο… Το χρησιμοποιούμε λίγο αβασάνιστα, ειδικά στον χώρο μου. Ακούω πάρα πολλούς στην τηλεόραση να λένε “Εγώ είμαι δημοσιογράφος”, ενώ δεν είναι. Δεν θέλω να κάνω το ίδιο λάθος. Προτιμώ να λέω ότι είμαι παρουσιάστρια. Προτιμώ να κρατάω μικρό καλάθι.
– Υπάρχει κάτι που νοσταλγείς από την εποχή του “Mega Star”; Από τα τότε χρόνια της τηλεόρασης; Είτε από άποψη ήθους, είτε από άποψη τηλεοπτικής νοοτροπίας ή συνεργασιών;
Από τα χρόνια του “Mega Star”, αυτό που μπορεί να νοσταλγώ είναι η απόλυτη χαλαρότητα που είχαμε, γιατί δεν ασχολιόταν κανένας με τα νούμερα. Ξέραμε ότι, βρέξει-χιονίσει, το “Mega Star” έκανε 26%, κάθε Σάββατο μεσημέρι, στη 1. Νομίζω ότι τα νούμερα δεν τα κοιτούσε ούτε η εταιρεία παραγωγής πια, από ένα σημείο και μετά!
Μπαίναμε με τον Κώστα Καπετανίδη στο υπογειάκι της “Άνωσης”, στο Χαλάνδρι, και γυρνούσαμε μέσα σε δύο ώρες τέσσερα επεισόδια, είχαμε βγάλει τον μήνα! Non-stop. Χωρίς κείμενο, χωρίς τίποτα! Έμπαινα και αυτοσχεδίαζα! Ήταν τα πιο ξεκούραστα τηλεοπτικά μου χρόνια.
– Το “Mega Star” ήταν από τις πρώτες μουσικές εκπομπές, είχε τεράστια επιτυχία, κι εσύ ως παρουσιάστρια άνοιξες τον δρόμο στον χώρο εκείνο. Έχεις δει καθόλου, στην πορεία, μικρές “Ναταλίες Γερμανού” στην τηλεόραση;
Μικρές “Ναταλίες Γερμανού” στην τηλεόραση; Αν σου πω “όχι”; Δεν νομίζω ότι έχω δει καμία που να μου θυμίζει τον εαυτό μου.
– Κακές αντιγραφές;
Όχι, όχι… Ούτε κακές αντιγραφές, ούτε καλές.
Έχω δει πολλές μικρές “Ελένες”, έτσι; Πολλές, πάρα πολλές… Κακές. Γιατί, άμα ήταν καλές, θα είχαν πλησιάσει και την Ελένη…
– Είναι, βέβαια, και πολύ ιδιαίτερο το δικό σου στιλ.
Μπορεί. Γιατί είμαι κι ένα περίεργο τρένο εγώ στην τηλεόραση…
– Αν σου έλεγε κάποιος ότι έχεις μια ευκαιρία είτε να ξαναζήσεις κάτι από το παρελθόν, είτε να το πας ξανά όλο από την αρχή… επαγγελματικά μιλώντας πάντα;
Το “rewind” είναι καλό καμιά φορά, κυρίως όταν ακούς ένα τραγούδι. Στη ζωή, ούτε το “rewind” είναι καλό, ούτε το “fast forward”… Πρέπει να ζεις το “play”, να ζεις αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή!
Δεν θα ήθελα, λοιπόν, να ξαναζήσω κάτι. Γιατί μπορεί να ξανάκανα τα ίδια λάθη ή να έκανα και χειρότερα. Απολαμβάνω πολύ αυτό που ζω τώρα και ανυπομονώ για τα επόμενα!
– Και αν αυτό που ζεις τώρα ήταν τραγούδι, τι θα άκουγες αν πατούσες το “play”;
Πω, πω… είναι πολλά τώρα αυτά που μου έρχονται… Το “You got it”, του Roy Orbinson!
– Μιλώντας προηγουμένως για το “Καλύτερα δε γίνεται”, μου είπες ότι δεν είναι ακριβώς ψυχαγωγία, αλλά “info-tainment”. Έχω διαβάσει σε παλαιότερη συνέντευξή σου να λες ότι ίσως έχουμε εκπαιδεύσει τον κόσμο σε μια ευτελή ψυχαγωγία, γι’ αυτό και περιμένει συγκεκριμένα πράγματα κάθε φορά…
Εγώ έχω την τύχη να έχω μια εξαιρετική αρχισυντάκτρια και μια πολύ καλή ομάδα, οι οποίοι γνωρίζουν, πριν από εμένα για εμένα, τι πρέπει να έχει αυτή η εκπομπή και τι πρέπει να αποφεύγουμε. Τώρα, δεν ξέρω αν το είχα πει έτσι ακριβώς, ότι δηλαδή εμείς έχουμε εκπαιδεύσει τον κόσμο σε μια διασκέδαση που, πολλές φορές, δεν αξίζει στο τηλεοπτικό κοινό…
Μπορούμε να έχουμε πολύ καλύτερη τηλεόραση στην Ελλάδα. Αλλά βλέπεις ότι υπάρχουν κάποιες εκπομπές που δεν σημειώνουν τα νούμερα τηλεθέασης που θα τους άξιζαν, ενώ υπάρχουν κάποιες άλλες που “σκίζουν”, και λες “Μα είναι δυνατόν να κάνει αυτό το πράγμα 35% και το άλλο να κάνει 15%;”. Το ένα είναι “διαμάντι” και το άλλο…
Δεν είναι, όμως, εμένα η δουλειά μου να κρίνω την τηλεόραση γιατί, από τη στιγμή που την παράγω, δεν δικαιούμαι να την κρίνω. Είναι “διαπλοκή συμφερόντων”, έτσι; Η δουλειά μου είναι να κάνω αυτό που έχω αναλάβει όσο καλύτερα γίνεται. Θα κριθούμε όλοι κάποια στιγμή.
Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στο “Καλύτερα δε γίνεται”, αυτό που εγώ προσπαθώ να αποφύγω στην εκπομπή είναι τα πιο “λαϊκίστικα” θέματα, τα κακά ελληνικά… Με λίγα λόγια, τα πράγματα που εγώ, αν τα έβλεπα από τον καναπέ μου, θα άλλαζα κανάλι. Βλέποντας μια-δυο φορές την εκπομπή σε επανάληψη, προσπάθησα να μπω στη θέση του τηλεθεατή και διαπίστωσα με πολλή χαρά ότι δεν ένιωσα την ανάγκη να κάνω ζάπινγκ.
– Κάθεσαι συχνά να δεις μετά την εκπομπή;
Την πέτυχα μια-δυο φορές, αλλά δεν κάθομαι να τη δω μετά στο web, επί τούτου. Αν εννοείς αυτό, όχι. Πετυχαίνοντάς την, όμως, είπα “Ναι, είναι μια πολύ καλή εκπομπή”. Κι αυτό δεν ακούγεται υπερφίαλο, γιατί δεν παίρνω εγώ τα εύσημα· τα παίρνει η ομάδα και η αρχισυντάκτρια για τη δομή της εκπομπής.
Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι τη δύναμη την έχει στο χέρι του ο κόσμος, το τηλεκοντρόλ είναι ένα πανίσχυρο “όπλο”. Και βλέπω ότι τείνει να επιβραβεύει τις καλές προσπάθειες. Τελικά. Τον τελευταίο καιρό, τουλάχιστον…
– Τι θα δούμε φέτος, λοιπόν, στο “Καλύτερα δε γίνεται”;
Θα έχουμε πολλές καινούργιες στήλες, πολλές καινούργιες ενότητες, πάρα πολύ ωραία θέματα – έχουμε πολλά καινούργια πράγματα από πλευράς ενοτήτων και θεμάτων. Αλλά δεν θα τα αποκαλύψουμε! Λίγα λίγα, στην πορεία…
– Η ώρα μένει ίδια; Σταθερά μεσημεριανή;
Η ώρα μένει ίδια, από τις 13:50 έως τις 16:50, Σάββατο και Κυριακή. Σ’ αυτό το τρίωρο εμείς έχουμε αποφασίσει ότι θα αφοσιωθούμε στους τηλεθεατές. Δεν κουτσομπολεύουμε, μοιραζόμαστε απλά πληροφορίες (εμείς το κουτσομπολιό το λέμε “μοιράζομαι”…). Δεν κάνουμε “κιτρινιές”, δεν κάνουμε “καφριλίκια”. Καθόλου.
Θα έχουμε πολύ περισσότερη πλάκα από ό,τι πέρυσι και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να φτιάξουμε το μεσημέρι και το απόγευμα του τηλεθεατή. Έχουμε την πεποίθηση ότι η καλή μας η διάθεση είναι μεταδοτική!