Η μεγάλη δημοσιογραφική καριέρα, τα ανεξήγητα φαινόμενα, οι γυναίκες, ο Φουάτ, ο επιθετικός καρκίνος, η πολιτική που μπήκε στη ζωή του… Ο Κώστας Χαρδαβέλλας ανοίγει την καρδιά του σε ένα “δικό του παιδί”, αφήνοντάς μας λίγο να δούμε τον “Κώστα” πίσω από τον “Χαρδαβέλλα”. Κι αυτό δεν μπορεί, παρά να είναι άκρως ενδιαφέρον…
Συνέντευξη στον Γιάννη Μούτσο
– Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από την ολοκλήρωση της εκπομπής “Οι Πύλες του Ανεξήγητου”, η οποία αγαπήθηκε από εκατομμύρια κόσμου…
Μου προκαλεί νοσταλγία το γεγονός ότι σήμερα οι “Πύλες” δεν υπάρχουν. Ήταν μια περίοδος περίπου 5 χρόνων, κατά την οποία αυτή η εκπομπή ένωσε όλους εμάς που αναζητούμε το ανεξήγητο και το περίεργο. Είχε μια τρομακτική απήχηση στον κόσμο! Καταφέραμε στα θέματα που μπορεί σε πολλούς να φαίνονταν γραφικά, να δώσουμε τη σοβαρή τους υπόσταση. Περπατάω στον δρόμο σήμερα και, ενώ έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που σταμάτησε η εκπομπή, με ρωτάνε γιατί δεν ξανακάνω τις “Πύλες του Ανεξήγητου” με σένα και την Όλγα.
Αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί και με στενοχωρεί παράλληλα, γιατί ενώ έχω ασχοληθεί στην τηλεόραση και στη δημοσιογραφία με πολύ σημαντικά θέματα, η εκπομπή αυτή, λόγω της επιτυχίας και της δυναμικής της, “καπέλωσε” όλη την υπόλοιπη δημοσιογραφική μου δουλειά. Αυτό δεν μου είναι ευχάριστο, αλλά πραγματικά τη νοσταλγώ αυτή την εκπομπή.
– Θα την ξανάκανες, αν σου δινόταν η ευκαιρία;
Δεν θα την ξανάκανα γιατί, όπως δεν έκανα ξανά τους “Ρεπόρτερς”, πιστεύω ότι καθετί κάνει τον κύκλο του. Είναι σαν να αφήνω τα πουλιά που κρατάω στα χέρια μου να πετάξουν στον ουρανό και δεν θέλω να τα ξαναφέρω πίσω. Εξάλλου, αυτή η εκπομπή απαιτεί μεν έναν δημοσιογράφο με μεγάλη εμπειρία, αλλά είναι και για νέους ανθρώπους. Εγώ πλέον μεγάλωσα.
– Ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή στην εκπομπή αυτή;
Ήταν η στιγμή που ήρθε ο καθηγητής Αστροφυσικής Σταμάτης Κριμιζής, διευθυντής στη NASA, μας μίλησε για εξωγήινα φαινόμενα, για τις έρευνες της NASA και μας αποκάλυψε ότι οι δυνατότητες των πέντε αισθήσεών μας είναι πολύ λίγες για να αντιλαμβανόμαστε πράγματα που μπορεί να συμβαίνουν γύρω μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μπορούμε να αντιληφθούμε μόνο το 7% όσων συμβαίνουν, γιατί οι αισθήσεις μας είναι πεπερασμένες. Έτσι, δικαιωνόμαστε κι εμείς στην άποψη ότι δεν κάναμε μια εκπομπή για φαντάσματα και ανοησίες, αλλά μια εκπομπή που ψάχνει την αλήθεια στο άγνωστο.
– Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει ξαναγίνει από κάποιο κανάλι μια αντίστοιχη εκπομπή;
Είχε γίνει μια προσπάθεια από τον Βλάσση Μπονάτσο, χωρίς επιτυχία· έκτοτε, όμως, δεν έγινε τίποτα. Είναι μια εκπομπή η οποία είναι ακριβή για τα σημερινά δεδομένα της τηλεόρασης, καθώς απαιτεί αποστολές, υλικό, ταξίδια, μοντάζ…
– Σε προβλημάτισε ποτέ αν κάποια από τα μεταφυσικά φαινόμενα που ερευνούσαμε είχαν όντως υπόσταση;
Ξεκινήσαμε αυτή την εκπομπή με πολλές επιφυλάξεις από την πλευρά μου σχετικά με την θεματολογία. Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν σε… εξωγήινους πολιτισμούς. Όμως ήρθαν κάποιες στιγμές που ανατράπηκαν όλες αυτές οι θέσεις μου.
Είχε έρθει ένας Άγγλος πνευματιστής, ο οποίος ισχυριζόταν ότι συντονιζόταν με ένα άλλο σύμπαν και, κάποια στιγμή, άρχισε να μιλάει για τον πατέρα μου, ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή πολλά χρόνια πριν. Όταν γύρισα σπίτι, η γυναίκα μου, η Μαρία, μου είπε “Ξέρεις κάτι; Είμαι πολύ ταραγμένη, γιατί αυτός ο άνθρωπος μιλούσε με τον πατέρα σου… Μιλούσε για έναν άνθρωπο ντυμένο στα άσπρα (ήταν γιατρός ο πατέρας μου), έλεγε “μη σε νοιάζει, θα περάσει αυτή η περιπέτεια που περνάς”…”. Και μετά πέρασα την περιπέτεια του καρκίνου…
Αυτός ο άνθρωπος έλεγε πως ο πατέρας μου με έβλεπε όταν ξεκινούσα από το σπίτι, λέγοντας στον γιο μου, τον Κωνσταντίνο, ότι τα μαλλιά μου αραίωσαν και ότι αυτό με ανησυχούσε. Τρελάθηκα, γιατί ήταν πράγματα, τα οποία είχαν συμβεί μόλις μια ώρα πριν! Ακόμη, όμως, δεν έχω απαντήσει μέσα μου τι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.
Μπαίνω στην πολιτική, με το όραμα να κάνω 5 πράγματα από αυτά που έχω μάθει ως δημοσιογράφος…
– Ο “Αθέατος Κόσμος”, το άλλο σου δημοσιογραφικό δημιούργημα, ανέδειξε ένα ζήτημα, το οποίο στην εποχή του το θεωρούσαν όλοι ουτοπία – τα πετρέλαια της Ελλάδας. Σήμερα πώς νιώθεις που, πλέον, υπάρχουν επίσημες έρευνες, οι οποίες πιστοποιούν την ύπαρξη πετρελαϊκών κοιτασμάτων;
Για μένα ήταν ένα ρεπορτάζ ζωής. Το ξεκίνησα δεχόμενος πολλές αντιδράσεις. Δεν ήθελε κανείς να θίξουμε το θέμα, λόγω Τουρκίας… Προχωρήσαμε! Χτυπήθηκα και στη Βουλή από τον Πάγκαλο, ο οποίος με ειρωνεύτηκε, λέγοντας “ας μας δώσει τα κλειδιά των πετρελαίων ο Χαρδαβέλλας!”. Ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, είπε ότι δεν υπάρχουν πετρέλαια. Δώσαμε μια σκληρή μάχη για μήνες και, κάποια στιγμή, όταν άρχισαν πλέον να έρχονται και να λένε ότι “ναι, υπάρχει πετρέλαιο στα Γιάννενα και στο Ιόνιο”, ένιωσα δικαιωμένος.
Πολύς κόσμος μου είπε “μπράβο” και όλοι αυτοί που με λοιδορούσαν, κατάπιαν τη γλώσσα τους. Όταν συναντιόμαστε, ακόμη και σε πολιτικούς χώρους, αποφεύγουν να με κοιτάξουν. Προφανώς ντρέπονται…
– Από όλη τη δημοσιογραφική και τηλεοπτική σου καριέρα, ποια εκπομπή ξεχωρίζεις και γιατί;
Έχω κάνει, σε 40 χρόνια, περισσότερες από 10.000 εκπομπές στην τηλεόραση, ενώ έχω αλλάξει 18 τουλάχιστον εκπομπές.
Νομίζω ότι αυτή που με σημάδεψε ήταν οι “Ρεπόρτερς” με τον Δημαρά και τον Λιάνη. Ήμασταν νέοι και, για μια 8ετία, ζούσαμε πολύ έντονα. Ουσιαστικά, κάναμε την πρώτη κοινωνική εκπομπή στην τηλεόραση. Μπήκαμε στα νοσοκομεία, στις φυλακές, συναντήσαμε χρήστες ναρκωτικών. Θυμάμαι ότι, κάθε Σάββατο βράδυ, όταν έβγαινε στον αέρα η εκπομπή, ερήμωναν οι δρόμοι!
Δυστυχώς χαθήκαμε με τον Δημαρά και τον Λιάνη. Ο Γιάννης και ο Γιώργος έκαναν, κατά τη γνώμη μου, το λάθος να μπουν στην πολιτική. Εγώ έμεινα στη δημοσιογραφία, άλλαξαν οι ζωές μας. Είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες και αγαπημένοι, αλλά δεν μπορούμε να ταυτιστούμε.
– Ποιο γεγονός σε σημάδεψε ως δημοσιογράφο;
Φέτος συμπληρώνω 50 χρόνια δημοσιογραφίας. Έχω ζήσει πολλά πράγματα.
Με άγγιξε ένα γεγονός με έναν 15χρονο Παλαιστίνιο, τον Φουάτ, στον πόλεμο με το Ισραήλ το 1978-80. Είχα πάει αποστολή στον Λίβανο. Σε έναν λόφο στα σύνορα Ισραήλ και Λιβάνου, περνούσαν τα ισραηλινά αεροπλάνα κάθε πρωί και θέριζαν ό,τι υπήρχε από Παλαιστίνιους μαχητές. Όποιοι πήγαιναν εκεί, ήξεραν ότι δεν θα γυρίσουν. Όλοι οι δημοσιογράφοι ήθελαν να πάνε εκεί για ρεπορτάζ, αλλά δεν είχαν άδεια. Εμένα, λόγω ισχυρών φιλικών δεσμών με Παλαιστινίους, με πήγαν. Κάθε μέρα ανέβαινε στον λόφο ένα φορτηγό με 15 Παλαιστινίους, νέα παιδιά με τουφέκια στα χέρια. Κάθε φορά τους θέριζαν και, την επομένη, ακολουθούσαν άλλα 15 παιδιά…
Όταν πήγα εκεί, είδα ένα μελαχρινό όμορφο αγόρι με σγουρά μαλλιά, σε μια γωνιά, να παίζει με ένα κουτί από σπίρτα. Μου έκανε εντύπωση. Περίμενε τον θάνατο… Όλοι είχαν ακροβολιστεί, κι αυτός έπαιζε με ένα σπιρτόκουτο. Τον πλησίασα και είδα ότι μέσα στο κουτί είχε μια πασχαλίτσα. Τον ρώτησα “Τι κάνεις;” και μου είπε “Αυτή είναι η καλύτερή μου φίλη. Θέλω να πάρεις αυτό το κουτί και, όταν γυρίσεις στη Βηρυτό, να την αφήσεις στον πρώτο κήπο που θα βρεις μπροστά σου”. Το πήρα και το έκανα. Ο Φουάτ σκοτώθηκε… Είναι γεμάτη η ψυχή μου, το μυαλό μου, από τέτοιες εικόνες. Είναι σαν να έχω ζήσει δέκα ζωές.
Όταν πριν από δέκα χρόνια μου εμφανίστηκε ένας πολύ επιθετικός καρκίνος και βρισκόμουν μεταξύ ζωής και θανάτου (οι γιατροί έδιναν 70% πιθανότητα να “φύγω”), ένα βράδυ σκεφτόμουν “Ρε συ Κώστα, μη στεναχωριέσαι… Έχεις ζήσει δέκα ζωές…”. Δεν με ένοιαζε να φύγω, ήθελα όμως να ζήσω για τη γυναίκα μου και το παιδί μου.
– Τα τελευταία χρόνια, σε είδαμε να έχεις δοκιμάσει και άλλου είδους τηλεοπτικές εκπομπές, όπως η μουσική εκπομπή “Όλοι οι καλοί χωράνε”. Τι σε ώθησε να αλλάξεις ύφος εκπομπών;
Κάποια στιγμή ένιωσα κι εγώ, όπως όλοι οι Έλληνες, ότι ζούμε σε μια κοινωνία με πολλή αγωνία, καταπίεση και ερωτηματικά για την επόμενη μέρα. Αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό ότι πρέπει σ’ αυτούς τους ανθρώπους να δίνω μια ανάσα – να τραγουδάμε μαζί, να χαιρόμαστε, να ξεφύγω από τα σκάνδαλα που αποκάλυπτα…
Ορισμένοι είπαν ότι ήταν μια αντιγραφή του Σπύρου Παπαδόπουλου. Για μένα δεν ήταν αντιγραφή, γιατί κανείς δεν έχει ανακαλύψει τον χαλκό στην τηλεόραση. Έχουν γίνει όλα πριν τον Σπύρο: έκανε η Σεμίνα τέτοια εκπομπή, ο Μαστοράκης κ.λπ.
Ήταν απλά η διάθεση ενός δημοσιογράφου που έχει ζήσει πολλά, να περάσει ένα βράδυ καλά με τους ανθρώπους που τον έβλεπαν.
– Είχες, όμως, ένα μεγαθήριο απέναντί σου…
Είχα να παλέψω με ένα υπερωκεάνιο, κι εγώ ήμουν μια βάρκα – ήταν η διαφορά των σταθμών. Ήμουν στο Έψιλον με τη μικρή τηλεθέαση και ήταν στον ALPHA, ένα στημένο κανάλι.
Η παραγωγός του Σπύρου, η Βίκυ Λάσκαρη, είναι παιδί δικό μου, εγώ την έβγαλα στην τηλεόραση. Προχώρησε και της είπα “φύγε”, όπως είπα και σε σένα. Πετάει εκεί!
– Με τι ασχολείσαι τον τελευταίο καιρό, δεδομένου ότι δεν σε βλέπουμε στην τηλεόραση;
Για μένα τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα η τηλεόραση! Δεν με πονάει καθόλου αυτό. Είναι σαν τον πυγμάχο που, κάποια στιγμή, κρεμάει τα γάντια του. Δεν με ζήτησε κανείς, δεν βρήκα ανταπόκριση… Σιχαίνομαι αυτούς που λένε “με ζητάνε από παντού”, αλλά είναι μονίμως άνεργοι.
Η τηλεόραση περνάει μια κακή εποχή. Πουλάνε κυρίως θεάματα που είναι μακριά από μένα. Αλλά υπάρχει και μια κρίση οικονομική, κάτι που με κάνει να μη θέλω κι εγώ να δουλεύω για ψίχουλα.
– Αν είχες μια πρόταση που ανταποκρινόταν στα δικά σου δεδομένα, θα ξαναγυρνούσες στην τηλεόραση;
Η τηλεόραση είναι η ερωμένη μου και η γυναίκα μου είναι η εφημερίδα. Μια ερωμένη έχει πάντοτε ενδιαφέρον… Αν υπάρχει ένα concept που να μου πηγαίνει και η αμοιβή να είναι αυτή που πιστεύω ότι δικαιούμαι, τότε ναι. Αλλά δεν θα υπάρξει, δεν θα γίνει. Οπότε στράφηκα αλλού…
– Πού, δηλαδή;
Θα ασχοληθώ με την πολιτική. Κατεβαίνω υποψήφιος με το ΚΙΝΑΛ στη δυτική περιφέρεια Αθήνας, δηλαδή Περιστέρι, Αιγάλεω, Χαϊδάρι κ.λπ. Ξέρω τους πόνους των ανθρώπων εκεί, τα προβλήματά τους, τα πάθη τους. Είναι δικοί μου άνθρωποι.
Δεν θα μπορούσα να πολιτευτώ στα βόρεια προάστια, ούτε στη Γλυφάδα και τη Βουλιαγμένη. Θα παλέψω γι’ αυτούς και τα παιδιά τους, αν μπω στη Βουλή.
– Αυτό, όμως, που σας χώρισε με τους “Ρεπόρτερς” ήταν ότι εκείνοι ασχολήθηκαν με την πολιτική. Ωστόσο, σήμερα κι εσύ βαδίζεις στα βήματά τους…
Διαφωνούσα μαζί τους, γιατί πιστεύω ότι είχαν να δώσουν πολλά σαν δημοσιογράφοι. Ο Γιώργος (Λιάνης) είναι από τους καλύτερους γραφιάδες, ενώ ο Γιάννης (Δημαράς) είναι ένα πολύ καλός ρεπόρτερ. Όταν μπήκαν στην πολιτική τη δεκαετία του ’80, τους είπα “Είναι κρίμα να αφήσετε τη δημοσιογραφία, για να περιμένετε στη Βουλή να σηκώσετε το χέρι για να μιλήσετε…”.
Μου έγιναν κι εμένα προτάσεις να κατέβω στην πολιτική, αλλά δεν μπήκα γιατί είχα πολλά ακόμα να προσφέρω στη δημοσιογραφία. Τώρα που έκλεισα τον κύκλο μου, μπορώ να μεταφέρω αυτά που έμαθα εκεί στη Βουλή. Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί λαμόγια και κλέφτες. Μπαίνω στην πολιτική, με το όραμα να κάνω 5 πράγματα από αυτά που έχω μάθει ως δημοσιογράφος…
– Είσαι έτοιμος να δεχτείς την κριτική του κόσμου, δεδομένου ότι θα πάρεις πλέον μια κομματική ταυτότητα;
Έχω δεχτεί σκληρή κριτική όλα αυτά τα χρόνια ως δημοσιογράφος. Ιδιαίτερα όταν έκανα ραδιόφωνο στον Real, με βρίζανε επειδή ήμουν εναντίον αυτής της κοροϊδίας που γίνεται με τους Γερμανούς και τη Μέρκελ. Έχω μάθει να αντέχω.
– Με τον γιο σου, τον Κωνσταντίνο, συγγράψατε το βιβλίο “12 γυναίκες”, στο οποίο πρωταγωνιστής είναι ένας αδίστακτος γόης δημοσιογράφος που παίζει τις γυναίκες στα δάχτυλα. Τι σας ενέπνευσε; Υπάρχουν στοιχεία αλήθειας σε αυτό;
Αγαπώ τη γυναίκα! Δεν παίζω ιππόδρομο, δεν πίνω, δεν παίζω χαρτιά…
– Τώρα…
Τώρα! (γελάει) Με τις γυναίκες έχω πιο ιδιαίτερη επαφή, παρά με τους άντρες· εκείνοι με βλέπουν και ανταγωνιστικά. Έχω πλούτο εμπειριών: έχω παντρευτεί 3 φορές, υπήρχε και το φωτοστέφανο του επωνύμου σε μια καλή εποχή, κι έμοιαζα σαν τη λάμπα που μαζεύει γύρω της τις μύγες.
Έκατσα με τον Κωνσταντίνο ένα βράδυ, και του ήρθε η ιδέα να κάνουμε τις εμπειρίες μου και τις δικές του ένα βιβλίο. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα παζλ πολλών τύπων ανδρός μαζί. Μέσα σε αυτούς είναι και ο Χαρδαβέλλας, και άλλοι τηλεστάρ. Το βιβλίο πήγε πολύ καλά, καθώς ήταν πρωτοφανές ένας πατέρας κι ένας γιος να γράφουν μαζί ένα βιβλίο.
– Γιατί “12 γυναίκες”;
12 ώρες, 12 απόστολοι, 12 μήνες… Και το 12 έχει παίξει σημαντικό ρόλο!
– Ποια ήταν η αντίδραση της Μαρίας στο βιβλίο;
Όταν παντρευτήκαμε, η Μαρία με ήξερε. Διάφοροι φίλοι, όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, της έλεγαν “Πού πας, κοριτσάκι μου; Είναι τρελός αυτός!”. Στον γάμο μου, Σεπτέμβριο του 1992, οι φίλοι στοιχημάτιζαν πόσο θα κρατήσει ο γάμος. Το μεγαλύτερο διάστημα ήταν δυόμισι χρόνια… Πέρασαν 26 χρόνια και είμαστε ακόμα μαζί με τη Μαρία!
– Είσαι 100% ικανοποιημένος από τη ζωή σου ή έχεις κάποιο απωθημένο;
Απωθημένο μου ήταν, είναι και θα είναι, να είμαι πιλότος μαχητικού. Πήγα στη Σχολή Ικάρων, αλλά με σούταραν γιατί ήμουν στη νεολαία του Λαμπράκη. Με συγκινεί πολύ το αεροπλάνο, η ταχύτητα, οι αερομαχίες… Θα φύγω με το παράπονο ότι δεν έγινα πιλότος.
– Έγινες “πιλότος του δρόμου” όμως. Αθήνα – Θεσσαλονίκη πόσο;
Δυόμισι ώρες, τρεις παρά…
