Μαρία Λυσάνδρου
_Κατ’ αρχάς, θα πω «Χρόνια Πολλά», μια και στις 18 Απριλίου έκλεισες τα 40 – σημαδιακή ηλικία. Μπήκες καθόλου στη διαδικασία να κάνεις έναν απολογισμό; Τι θα ήθελες να έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, τι έχεις όντως καταφέρει…
Όταν έγινα 36, είχα κάνει έναν απολογισμό και είχα αποφασίσει από τότε, στα 36, ότι θα είμαι ένας 40άρης μέχρι τα 50 μου! Οπότε, δεν άλλαξε κάτι!
_Δεν είσαι, λοιπόν, από τους ανθρώπους που λειτουργούν βάσει οροσήμων. Είναι ανάλογα με το πότε θα σε πετύχει.
Ναι, ακριβώς! Eμένα τα 40 με πέτυχαν στα 36 μου! (γέλια)
_Και…; Είσαι ευχαριστημένος, μέχρι στιγμής;
Σε γενικές γραμμές, είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος.
Ωστόσο, ως χαρακτήρας ποτέ δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος, γιατί θεωρώ ότι πάντα υπάρχει χώρος για εξέλιξη. Ψάχνω συνεχώς να βρω τρόπο για να βελτιώσω διάφορα – και στον εαυτό μου. Νομίζω ότι, όσο ζω, θα προσπαθώ να εξελίσσομαι. Οπότε, δεν μπορώ ποτέ να πω ότι είμαι happy 100%. Είμαι ευγνώμων, όμως…
_Ευγνώμων μεν, αλλά, για να είμαστε και δίκαιοι, η επιτυχία δεν «έτυχε» απλά. Ξέρω ότι δουλεύεις πάρα πολύ…
Τίποτα δεν μας χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Και νομίζω ότι έχει άλλη αξία κάτι, όταν δουλέψεις για να το αποκτήσεις.
_Υπάρχει κάτι που εσύ θεωρείς ως το μεγαλύτερό σου επίτευγμα; Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον…
Μέχρι στιγμής, θεωρώ μεγάλο επίτευγμα το ότι έρχονται στην Ελλάδα οι παραγωγές που κάνουμε στην Κύπρο. Αυτό ήταν κάτι που καταφέραμε μαζί, ο Κούλλης (Νικολάου) κι εγώ. Εμείς το ξεκινήσαμε. Και είμαι πάρα πολύ περήφανος που η εταιρεία μας, μια κυπριακή εταιρεία παραγωγής, κατάφερε να περάσει τα κυπριακά όρια και να τα καταφέρει και εκτός.
Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα… Μην ξεχνάμε ότι το «Μπρούσκο», το οποίο κάναμε μαζί με τον Κούλλη, ταξίδεψε σε 53 χώρες, σε όλο τον κόσμο! Το «Τατουάζ», επίσης, πήγε σε αρκετές χώρες, όπως και οι «8 Λέξεις» τώρα. Οπότε, ναι, αν πρέπει να πω ότι νιώθω περήφανος για κάτι, είναι ακριβώς αυτό.
_Συνήθως όταν πετυχαίνουμε κάτι, όλοι ανεξαιρέτως, χαιρόμαστε γιατί υποσυνείδητα νιώθουμε ότι αποδεικνύουμε κάτι – είτε στον εαυτό μας, είτε σε κάποιους άλλους, οι οποίοι ίσως δεν μας είχαν πιστέψει. Εσύ νιώθεις ότι, μετά από τόσες επιτυχίες, απέδειξες κάτι σε κάποιους;
Να σου πω αρχικά ότι, όταν καταφέρνω κάτι, την ίδια στιγμή το θεωρώ πλέον «παλιό». Δηλαδή, δεν κάθισα ποτέ να δω επεισόδιο σειράς μου μετά την πρώτη του προβολή. Πολύ σπάνια θα γυρίσω πίσω να δω κάτι, εκτός κι αν υπάρξει κάποια αφορμή.
Ο λόγος που σ’ το λέω είναι γιατί πάντα βάζω έναν στόχο. Από τη στιγμή που φτάνω στον στόχο μου, αυτός πλέον είναι παρελθόν. Δεν εφησυχάζω, πάω αμέσως στον επόμενο.
Άρα, δεν ένιωσα ποτέ ότι, με κάτι που έκανα, «έκλεισα στόματα» ή απέδειξα τι είμαι. Γιατί, ξέρεις… το κοντέρ κάθε φορά μηδενίζεται. Και κάθε φορά που ξεκινάει, είμαστε, ίσως, λίγο πιο σοφοί, λίγο πιο έμπειροι, ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε ή να προβλέψουμε κάποια προβλήματα με λίγο μεγαλύτερη ευκολία. Κάθε φορά ανοίγει ένας νέος κύκλος, σαν να είναι η πρώτη φορά.
_«Κάθε φορά είμαστε λίγο πιο σοφοί», μου λες… Τι ήταν το κυριότερο που έμαθες, όλα αυτά τα χρόνια, κάνοντας αυτές τις μεγάλες παραγωγές; Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έδωσε αυτή η δουλειά;
Το μεγαλύτερο μάθημα είναι ότι, σε μια δουλειά, πρέπει να δίνεις βάρος στους ανθρώπους, στο ανθρώπινο δυναμικό. Για μένα, το πιο σημαντικό κάστινγκ στις δουλειές είναι ο χαρακτήρας. Γιατί εκεί γίνεται ένα «πάντρεμα» από ανθρώπους, με τους οποίους θα πρέπει να συνυπάρξουμε πολλές ώρες, θα ανταλλάξουμε ενέργεια και θα δουλέψουμε πολύ σκληρά, ίσως και υπό δύσκολες συνθήκες.
Χωρίς να το λέω με απόλυτη σιγουριά, νομίζω ότι μπορώ πλέον να καταλάβω αν κάποιος άνθρωπος μπορεί να «κουβαλήσει» ή όχι αυτά που απαιτεί η εκάστοτε δουλειά.
Δεν µπορείς να περιµένεις τίποτα από κανέναν σε αυτή τη δουλειά. Αυτό έχω µάθει όλα αυτά τα χρόνια.
_Μιλώντας πριν μερικούς μήνες με τη Δώρα Χρυσικού, μου είχε τονίσει πόσο την εντυπωσίασε, αλλά και πόσο τη συγκίνησε το ότι όλη η ομάδα σας λειτουργεί σαν οικογένεια – οι άνθρωποι της παραγωγής, οι ηθοποιοί… Μου επιβεβαίωσε ακριβώς αυτά που μου λες.
Δεν είναι κάτι που το έχουμε «συμφωνήσει» με τον Κούλλη. Απλώς δεν μπορούμε να δουλέψουμε διαφορετικά! Και για να είμαι ειλικρινής, θα σου πω πως, όταν αρχίσαμε τη συνεργασία μας, υπήρξαν πολλοί που, ξέροντας τους χαρακτήρες μας, μας είπαν «Πού πάτε εσείς οι δυο; Θα πάτε φυλακή! Θα “μπείτε μέσα”!».
Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε από σαράντα κύματα, όμως μείναμε ενωμένοι και τα καταφέραμε. Αποδείξαμε ότι, ναι, με το οικογενειακό μας περιβάλλον, με τη σχέση που έχουμε με τους συνεργάτες μας, μπορούμε να κάνουμε ωραίες δουλειές, και να είναι και σοβαρές δουλειές.
_Μα αυτό αποδεικνύεται και από το ότι, αν κάποιος παρακολουθήσει τα δικά σας σίριαλ, θα δει ότι κάποιοι άνθρωποι είναι σταθερά μαζί σας.
Ισχύει… Δηλαδή και τώρα, στην καινούργια δουλειά, έπρεπε αναγκαστικά να διακόψουμε κάποιες συνεργασίες, κυρίως επειδή έπρεπε να ανανεωθεί η όλη εικόνα της δουλειάς μας. Όμως ακόμα κι αυτό έγινε σε απόλυτη συνεννόηση με τους συνεργάτες μας, δεν υπήρξε κάποια σύγκρουση.
_Ασχολείσαι με πολλά projects παράλληλα, οπότε ας τα πάρουμε ένα-ένα. Και θα αρχίσω από τη «Γη της Ελιάς», κάνοντας μία μάλλον ρητορική ερώτηση: Συνεχίζει κανονικά και του χρόνου, να φανταστώ;
Ναι, ναι… Η «Γη της Ελιάς» συνεχίζει και δεύτερη σεζόν.
_Το σίριαλ αυτό ήταν ένα μεγάλο «στοίχημα», για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς, προβλήθηκε σε ένα κανάλι που ήταν νέο για εσάς, αλλά και για το ίδιο το τηλεοπτικό κοινό, αφού ουσιαστικά το Mega φέτος μας «ξανασυστήθηκε» – κι ας είχε επαναλειτουργήσει από την προηγούμενη σεζόν…
Και θα σου πω ξανά ότι ο λόγος που επιλέξαμε το Mega ήταν ξεκάθαρα για το ανθρώπινο δυναμικό του. Γιατί ήταν άνθρωποι που γνώριζα, με τους οποίους είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν, υπήρχε εμπιστοσύνη και από τις δύο πλευρές. Έτσι, ήταν πολύ γόνιμο το «έδαφος» για να γίνει ωραία δουλειά. Εμάς ο στόχος μας ήταν να γίνει μια καλή δουλειά, να έχουμε μια ωραία συνεργασία. Κι αυτός, νομίζω, είναι και ο πρώτος λόγος που η «Γη της Ελιάς» έκανε επιτυχία.
_Με πρόλαβες… Επειδή το «στοίχημα» κερδήθηκε ξεκάθαρα, ήθελα να σε ρωτήσω ποια είναι, για σένα, τα συστατικά αυτής της επιτυχίας.
Ξεκάθαρα η συνεργασία με τους ανθρώπους – το καστ, το συνεργείο, το κανάλι, τους ανθρώπους που στηρίζουν τη δουλειά, δηλαδή όλο το Τμήμα Επικοινωνίας, το Τμήμα Προγράμματος… Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις ένα τέτοιο timing, που να συμβάλλουν όλοι σε ένα project με τόση αγάπη για να γίνει επιτυχία. Και το ήθελαν όλοι! Άπαντες!
_Δεν θα ζητήσω να μου δώσεις spoiler, δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας (γέλια)… Θα ρωτήσω κάτι πιο γενικό: Θα συνεχίσουμε με τις ίδιες ιστορίες του χρόνου ή περιμένουμε να μπουν νέα πρόσωπα; Θα δούμε και νέες ιστορίες; Πώς περίπου το σκέφτεστε;
Γίνονται συσκέψεις με τη σεναριογράφο για τη δεύτερη σεζόν. Από αυτά που ξέρω ήδη, όμως, θα σου πω ότι «θα κλείσουν» αρκετές ιστορίες, κάποια θέματά μας θα τα λύσουμε. Πάνω στη λύση αυτών των θεμάτων, όμως, γεννιούνται κάποια άλλα, τα οποία αφήνουν τους ήρωες της σειράς σε ένα πάρα πολύ σημαντικό σημείο, δίνοντας τη «σκυτάλη» στη δεύτερη σεζόν.
Τώρα θα γυριστεί το φινάλε της πρώτης σεζόν, και ομολογώ ότι πραγματικά ανυπομονώ! Θα έχουμε πολύ σημαντικές ανατροπές, θα έχουμε πάρα πολύ δυνατές στιγμές συναισθηματικού χαρακτήρα, αλλά και δράσης. Νομίζω ότι θα είναι το ωραιότερο φινάλε που αξίζει σε αυτή τη δουλειά, όπως και η ωραιότερη έναρξη της δεύτερης σεζόν· γιατί θα γυριστούν παράλληλα.
_Θα σε πάω, όμως, και στο «Night Out», με τον Θεοχάρη Ιωαννίδη, το οποίο φέτος προβάλλεται στο Mega, και είναι επίσης δική σας παραγωγή. Η εκπομπή αυτή προβαλλόταν διαδικτυακά πέρυσι, έτσι δεν είναι;
Ήταν μεν το ίδιο concept, αλλά ήταν διαφορετικά στημένο για το YouTube. Μετά έγινε μεταφορά σε τηλεοπτική version.
Είναι ένα πολύ fun project. Περνάμε πάρα πολύ ωραία με τους καλεσμένους μας, είναι εντελώς διαφορετική δουλειά από τη σειρά. Και είναι ένα project που «χτίζεται» – δηλαδή ξεκίνησε όπως ξεκίνησε, και σιγά-σιγά το διαμορφώνουμε σε σχέση με το late night του Mega. Είναι ένα project που θα συνεχίσει και του χρόνου, έχουμε συμφωνήσει ήδη. Και, γενικά, η «φόρμα» του διαμορφώνεται όσο αυτό είναι στον αέρα. Είναι μια εκπομπή για το κοινό, η οποία «φορμάρεται» ανάλογα με το τι θέλει ο τηλεθεατής.
Για µένα, το πιο σηµαντικό «κάστινγκ» στις δουλειές είναι ο χαρακτήρας.
_Πάντως, βλέπω και τους καλεσμένους να το διασκεδάζουν πολύ.
Ναι, πραγματικά! Τώρα έρχεται και καλοκαίρι, και μπορεί να έχουμε και πιο καλοκαιρινές δράσεις. Νομίζω ότι θα αρέσει πάρα πολύ.
_Οπότε, θα βλέπουμε «Night Out» και «Γη της Ελιάς» μέχρι τέλος Ιουνίου;
Το «Night Out» θα συνεχίσει και τον Ιούλιο. Η «Γη της Ελιάς» μέχρι τέλος Ιουνίου.
_Και τώρα… «X-Factor». Είναι μεν κάτι καινούργιο, αλλά ταυτόχρονα όχι και «εντελώς καινούργιο» για σένα – έχεις μια πολύ σημαντική εμπειρία από αντίστοιχο πρόγραμμα. Ωστόσο, πρώτη φορά παρουσιαστής. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες, αν συνάντησες, μέχρι στιγμής; Γιατί σε βλέπω πολύ άνετο, πρέπει να σου πω…
Νομίζω ότι ήταν τόσο μεγάλη η χαρά μου που θα έκανα αυτό το πράγμα, που δεν υπήρξε χώρος για άγχος! Αυτό που έκανε εντύπωση και σε εμένα τον ίδιο, είναι ότι όντως δεν είχα καθόλου άγχος, ίσως επειδή είχα λίγο και την ασφάλεια ότι το bootcamp είναι μαγνητοσκοπημένο.
Όμως ήταν τόσο ωραία η ενέργεια όλης της ομάδας, από το πρώτο ραντεβού που είχαμε κάνει, που ένιωσα αμέσως «ασφαλής» – κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ένιωσα ότι έχω πολύ καλή καθοδήγηση, ότι έχω να κάνω με πολύ συνεννοήσιμους ανθρώπους. Ο σκηνοθέτης, ο Γιώργος Λογοθέτης, είναι ένας γλύκας, αλλά και η αρχισυντάκτρια, και όλη η συντακτική ομάδα. Ήταν σαν να μπαίνω σε μια καινούργια οικογένεια, όπως ακριβώς μου αρέσει κι εμένα να δουλεύω. Έτσι, ανυπομονούσα να βγω στη σκηνή, περίμενα με αγωνία να ξεκινήσει, να δω αυτό το πράγμα να υλοποιείται.
Από την άλλη, η όλη διαδικασία της εγγραφής μιας εκπομπής σε στούντιο ήταν κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Ήταν κάτι με το οποίο είχα εξοικειωθεί αρκετά στο πανεπιστήμιο, όταν σπούδαζα, αλλά δεν το είχα δουλέψει όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια, έζησα την εμπειρία ως διαγωνιζόμενος το 2005…
_Το γεγονός ότι έζησες την εμπειρία αυτή ως διαγωνιζόμενος, θεωρείς ότι σου δίνει ένα πλεονέκτημα σε κάποια σημεία;
Σαφέστατα! Ναι! Κατ’ αρχάς, ξέρω ακριβώς πώς αισθάνονται οι διαγωνιζόμενοι εκείνη τη στιγμή. Ξέρω πώς είναι να βρίσκονται μπροστά από κριτές, ξέρω πώς είναι να δοκιμάζονται και να περιμένουν να κριθούν… Γιατί, ξέρεις, όταν είσαι σε έναν τέτοιο διαγωνισμό, πας για τη διάκριση, για να ξεχωρίσεις. Γι’ αυτό και όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την κριτική, ξέρεις ότι είναι η στιγμή να τα δώσεις όλα. Αλλά πάντα υπάρχει και το άγχος – είναι ένας παράγοντας που δεν μπορείς να αποφύγεις…
Οπότε, ναι, μπορώ να καταλάβω και τη μία πλευρά, και την άλλη. Αυτό σίγουρα το έχω κερδίσει από αυτή μου τη συμμετοχή στο παρελθόν. Και χαίρομαι, γιατί αισθάνομαι ότι είναι ένα «περιουσιακό» μου στοιχείο, το οποίο μπορώ να αξιοποιήσω σήμερα. Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, μεγαλώνοντας, θεώρησα ότι δεν μου είχε προσφέρει κάτι εκείνη η συμμετοχή, εκτός από το χρηματικό έπαθλο. Αντιθέτως, μπορεί να μου έκανε και μια μικρή «ζημιά»…
_Ζημιά; Από ποια άποψη;
Γιατί, ξέρεις… Δεν ήταν απλά ένα talent show το συγκεκριμένο, ήταν ένα reality show…
_Θεωρείς ότι η συμμετοχή σε ένα reality show μπορεί να σε «στιγματίσει»;
Ακριβώς… Ο κόσμος με είχε μάθει πιο πολύ για την προσωπική μου ιστορία, παρά για το ταλέντο μου. Οπότε, ναι, όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσα ότι ίσως ήταν κάτι αχρείαστο. Βέβαια, το έπαθλο που κέρδισα ήταν πολύ μεγάλο, και μου έδωσε την ευκαιρία να πάω στη Νέα Υόρκη, να κάνω κάποιες σπουδές παραπάνω, να κάνω κάποιες δουλειές, να κάνω ένα ξεκίνημα. Οπότε, από αυτή την άποψη, σίγουρα κέρδισα.
Σήμερα, μπορώ να πω ότι μου έχει προσφέρει και αυτή τη χρήσιμη «περιουσία», την οποία δεν θα είχα διαφορετικά.
_Ξέρεις τι σκέφτομαι, ακούγοντάς σε… Ενώ έχουν υπάρξει πολλά talent shows και πολλοί νικητές, πώς εξηγείς εσύ το γεγονός ότι, τελικά, ελάχιστοι από αυτούς κατάφεραν να κάνουν επιτυχία μετά;
Νομίζω ότι είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα από κανέναν σε αυτή τη δουλειά. Αυτό έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ όταν «έβρισκα τοίχο» μπροστά μου, προσπαθούσα να βρω άλλους τρόπους για να καταφέρω εκείνο που είχα βάλει στον νου μου.
Θεωρώ ότι όλα αυτά τα παιχνίδια μπορούν να σου χαρίσουν εκείνα τα «15 λεπτά δημοσιότητας», αλλά, από εκεί και πέρα, είναι στην κρίση του καθενός το πώς θα αξιοποιήσει αυτή τη φήμη. Στην τελική, όμως, χωρίς να δουλέψεις σκληρά και χωρίς να αποδείξεις πράγματα μέσα από τη δουλειά σου, δεν γίνεται τίποτα. Το πιστεύω πάρα πολύ αυτό. Κι εγώ, ευτυχώς, το είχα καταλάβει νωρίς. Δηλαδή, με το που τελείωσε το παιχνίδι, ένιωσα ότι το πράγμα «ξεφούσκωνε» πάρα πολύ γρήγορα. Οπότε, ένιωσα κατευθείαν την ανάγκη να κάνω κάτι άλλο.
Μου πήρε δύο χρόνια να ξανασταθώ τα πόδια μου. Βίωσα και τα πάνω και τα κάτω, μέσα σε πάρα πολύ μικρό διάστημα. Έτσι, πονηρεύτηκα πολύ νωρίς. Δεν με τύφλωσε η αναγνωρισιμότητα ποτέ.
_Νομίζω, όμως, ότι είναι και λίγο θέμα χαρακτήρα όλο αυτό που μου περιγράφεις. Γιατί κάποιος μπορεί να κερδίσει και να σκεφτεί «τα κατάφερα», θεωρώντας ότι όλα πλέον θα του είναι εύκολα. Στην πραγματικότητα, όμως, το δύσκολο είναι μπροστά…
Σίγουρα είναι και θέμα χαρακτήρα. Θυμάμαι ότι, όταν βγήκα από το παιχνίδι, κυριολεκτικά, χωρίς καμία υπερβολή σε αυτό που σου λέω, περπατούσα στον δρόμο και σταματούσαν τα αυτοκίνητα, κορνάρανε… Για ένα παιδί 23 χρόνων, όπως ήμουν εγώ, αυτό μπορεί να λειτουργήσει πολύ αρνητικά, μπορεί να σε αποσυντονίσει εντελώς. Εγώ ευτυχώς, για κάποιον λόγο, ποτέ δεν ξέφυγα από τον στόχο μου.
_Όταν ανακοινώθηκε ότι εσύ θα είσαι ο παρουσιαστής του «Χ-Factor», για πολλούς ήταν μεγάλη έκπληξη. Υπήρξαν και κάποιοι που είπαν «Καλά, ρε παιδιά, αναλαμβάνει ο Ανδρέας Γεωργίου, που δεν έχει καθόλου πείρα στην παρουσίαση τέτοιων show;».
Το βρίσκω αναμενόμενο…
_Εσύ τι θα απαντούσες στους επικριτές σου; Αν είχες την ευκαιρία να κάνεις μια συζήτηση μαζί τους;
Θα έλεγα ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Γιατί, ξέρεις… όταν κάποιος σε αμφισβητεί, σε πεισμώνει κιόλας. Εγώ ποτέ δεν είχα πρόβλημα με την κακή κριτική, είναι καλοδεχούμενη, γιατί είναι σημαντικό εργαλείο στον χώρο μας – σε κάθε χώρο.
Οπότε, ναι, ήταν κάτι που περίμενα, το θεώρησα απόλυτα φυσιολογικό. Όμως είναι και κάτι που σου δίνει ένα κίνητρο να αποδείξεις τι μπορείς να κάνεις.
_Όλα αυτά τα χρόνια που είσαι στον χώρο, αν έπρεπε κάπως να συνοψίσεις το γενικότερο κλίμα, τι είδους κριτική θα έλεγες ότι έχεις εισπράξει κυρίως – θετική ή αρνητική;
Κοίταξε να δεις… ξέρω ότι, ξεκινώντας να κάνω κάτι, πάντα θα υπάρχει αμφισβήτηση. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει, αλλά ξέρω πάντα ότι θα συμβεί. Στο τέλος της ημέρας, όμως, εάν ένα project πάει καλά, είναι αναμενόμενο να τα πάρουν όλα πίσω και μετά να αρχίσουν τα θετικά σχόλια. Οπότε, θα σου ξαναπώ ότι λειτουργεί λίγο υπέρ μου η κακή κριτική. Γι’ αυτό και τη χρειάζομαι.
_Πάντως μου κάνει εντύπωση…
Το ξαναλέω, η κακή κριτική είναι καλοδεχούμενη. Εξάλλου, υπάρχουν και συμφέροντα, υπάρχουν πολλά…
_Και μια ερώτηση πολύ εύλογη, στη δική σου περίπτωση: Μπορεί ένας άνθρωπος να ασχολείται με τόσα πολλά πράγματα παράλληλα, και να τα καταφέρνει σε όλα εξίσου καλά;
Με την κατάλληλη ομάδα, ναι, μπορεί!
Εγώ, όλα αυτά τα χρόνια, έχω δημιουργήσει μια πολύ δυνατή ομάδα. Κατ’ αρχάς, έχω «πίσω μου» έναν άνθρωπο, την Πανίτσα Χατζηαράπη, με την οποία δουλεύουμε μαζί από το 2011, ήταν βοηθός σκηνοθέτη για αρκετά χρόνια. Έχουμε ξενυχτήσει άπειρα βράδια οι δυο μας στο μοντάζ, ήταν μαζί μου από το στήσιμο της δουλειάς. Ξέρει ακριβώς πώς σκέφτομαι, πώς λειτουργώ, στήσαμε μαζί την υπόλοιπη ομάδα – ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν, ποιοι μπορούν να συνεχίσουν το έργο μας, έτσι όπως το θέλουμε εμείς… Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μπορεί να είμαι εκτός Κύπρου, αλλά ξέρω ότι ο οργανισμός εκεί λειτουργεί, και είναι η Πανίτσα συνεχώς «από πάνω».
Κάποια στιγμή είπαμε ότι, για να μπορούμε να κάνουμε «ανοίγματα», έπρεπε να μοιράσουμε λίγο τις ευθύνες. Έτσι, ενώ παλιά χτυπούσε το κινητό μου ογδόντα φορές τη μέρα, τώρα χτυπάει δέκα. Εγώ πλέον θα ασχοληθώ μόνο με τα πολύ σοβαρά προβλήματα, τα οποία δεν μπορούν να λυθούν από την Πανίτσα και τους υπόλοιπους. Δημιουργήσαμε, λοιπόν, έναν οργανισμό που λειτουργεί σε πολλά «στρατόπεδα». Αυτό είναι που μου δίνει και τη δυνατότητα να κάνω αρκετά πράγματα μαζί. Πλέον είμαι παρών 100% στο στήσιμο μιας δουλειάς και στη συνέχεια, κατά την εκτέλεσή του, είμαι «από πάνω» σε σχέση με τα εβδομαδιαία θέματα.
_Άρα, επιστρέφω στη Δώρα Χρυσικού, η οποία μου είχε πει ότι δεν έχει ξανασυναντήσει τέτοια ομάδα, τόσο οργανωμένη, που να ξέρουν τόσο καλά ο ένας τον άλλον, ώστε να συνεννοούνται με τα μάτια.
Ναι, ισχύει, γιατί δουλεύουμε πάρα πολλά χρόνια μαζί. Κι αυτό που έχουμε καταφέρει είναι πάντα να κάνουμε έναν απολογισμό της χρονιάς, για να δούμε πού ήμασταν και πού μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Και βλέπεις ότι υπάρχει μια πολύ έντιμη προσπάθεια να γινόμαστε καλύτεροι.
Είναι αυτό που σου είπα και πριν: Ο τρόπος, με τον οποίο λειτουργώ σε προσωπικό επίπεδο, είναι κάτι που πέρασα και στην ομάδα μου. Δεν θα εφησυχάσουμε ποτέ. Θέλουμε συνεχώς να γινόμαστε καλύτεροι.