Θεόδουλος ΠαπαβασιλείουΗ Joanne δεν είναι μόνο μία νικήτρια του “The Voice”, αλλά πολλά παραπάνω. Θα την ξεχωρίσεις, σαφώς, για την ιδιαίτερη φωνή και το ταλέντο της. Θα κεντρίσει την προσοχή σου λόγω της ιδιαίτερης εμφάνισής της. Αλλά θα σε κερδίσει με τις απόψεις και την ωριμότητά της. Έχει μιλήσει για τις κρίσεις πανικού όταν βρισκόταν στη διαδικασία των Πανελληνίων, για τη νόσο του Stargardt που τη σόκαρε όταν “εισέβαλε” στη ζωή της στην ηλικία των 16 ετών, αλλά και για τα επικριτικά βλέμματα και σχόλια για την εμφάνισή της όταν ήταν στο σχολείο. Τίποτα, όμως, δεν την πτόησε. Η ίδια περνά την πιο δημιουργική της φάση και τονίζει πως είναι «σημαντικό να δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό ακόμα και αν κριθείς, παρά να μένεις κρυμμένος μέσα στις σκιές επειδή φοβάσαι».
Η προσφώνηση «νικήτρια του Τhe Voice» σου αρέσει ή σε έχει κουράσει και θες το Joanne να είναι πλέον αρκετό όταν αναφέρονται σε σένα;
Όχι, δεν με έχει κουράσει, καθώς είναι η αρχή των όλων των πραγμάτων που μου συμβαίνουν αυτή τη στιγμή. Χρωστάω παρά πολλά πράγματα σε αυτό το τηλεπαιχνίδι, αφού χάρη σε αυτό και στη νίκη μου, μου ξεκλειδώθηκε αυτό το υπέροχο μουσικό ταξίδι. Ωστόσο, προφανώς όσο περνάει ο καιρός, με ενδιαφέρει να εδραιωθεί το όνομά μου και ο κόσμος να με ξέρει μέσα από αυτό, και όχι μόνο ως τη νικήτρια του The Voice.
Αλήθεια, θα φανταζόσουν ποτέ ότι ένα video από karaoke night θα σου άνοιγε ουσιαστικά τον δρόμο γι’ αυτό που αγαπάς;
Δεν θα το φανταζόμουν ποτέ. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, ακόμα ο τρόπος που ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι μου φαίνεται εξωπραγματικός! Ήταν πολύ αστείο, καθώς εκείνο το βράδυ σε αυτό το karaoke night έπεσε πολλές φορές η ιδέα στο τραπέζι να δηλώσω συμμετοχή στο τηλεπαιχνίδι, κι εγώ ήμουν εντελώς κάθετη, επειδή είμαι αρκετά αγχώδης και ντροπαλή, ακόμα και αν δεν μου φαίνεται.
Όταν την επόμενη μέρα παρέλαβε η φίλη μου αυτό -το κομβικό για εμένα- μήνυμα, ένιωθα μέσα μου πως κάποια πράγματα είναι καρμικά να συμβούν και δεν έπρεπε να τα αφήσω να φύγουν. Είμαι πραγματικά ευγνώμων που πήρα αυτό το ρίσκο και βγήκα από το comfort zone μου.
Όπως ζεις τώρα τον χώρο αυτό, είναι όπως τον φανταζόσουν, σε «γεμίζει» ή σκέφτεσαι πού και πού και το αρχικό πλάνο που ήταν η ψυχολογία;
Την ψυχολογία νομίζω ότι για πάντα θα την αγαπώ ως κλάδο. Όσοι με ξέρουν πιστεύω ότι θα επιβεβαιώσουν πως, όντως, μου ταιριάζει. Όμως όσο περνάει ο καιρός, επιβεβαιώνομαι όλο και περισσότερο ότι, εν τέλει, έκανα τη σωστή επιλογή.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα ήμουν μέσα στον χώρο της μουσικής, μιας και όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Θεωρώ, επίσης, τον εαυτό μου αρκετά τυχερό, καθώς ευτυχώς μέχρι στιγμής έχω συναντήσει ευγενικούς και καλούς ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν, θέλουν να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους, και όχι να δυσκολέψουν την πορεία σου. Νιώθω γεμάτη με όλα αυτά που ζω, γιατί κάνω πραγματικά κάτι που αγαπώ και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν.
Ποια θεωρείς την πιο δυνατή, σημαντική στιγμή τής μέχρι τώρα διαδρομής σου;
Έχουν υπάρξει αρκετά σημαντικές στιγμές στην πορεία μου, που πραγματικά δεν ξέρω ποια να επιλέξω. Μπορεί να ακούγεται «κλισέ» αυτό ως απάντηση, αλλά μάλλον θα επέλεγα να πω τη νίκη μου στο The Voice, καθώς σε αυτή οφείλω και όσα μου συμβαίνουν. Θυμάμαι ακόμα, σαν να ήταν χθες, τη στιγμή πάνω στην σκηνή που περιμέναμε να ανακοινωθεί το όνομα και ότι δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν άκουσα το δικό μου. Είναι μια τόσο κομβική, αλλά και συγκινητική στιγμή της ζωής μου.
Γενικότερα εκείνη η περίοδος ήταν ιδιαίτερη από πολλές πλευρές: ήταν μια δύσκολη περίοδος με πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, όποτε ένιωθα τον κόπο μου να ανταμείβεται.
Έχεις ένα ιδιαίτερο στυλ και, μάλιστα, όπως ανέφερες σε συνέντευξή σου, είχες και κόντρες στο σχολείο για το θέμα των μαλλιών και το ντύσιμό σου. Σου αρέσει να πειραματίζεσαι ή να προκαλείς (εντός πολλών εισαγωγικών);
Με την εμφάνισή μου πειραματίζομαι όσα χρόνια με θυμάμαι, και ιδιαίτερα από το Γυμνάσιο που άρχισε να είναι ακόμα πιο έντονο. Μέσα από το στυλ και τα μαλλιά μου αισθάνομαι ότι εκφράζω τον συναισθηματικό μου κόσμο και την ψυχοσύνθεσή μου. Κάθε φορά που νιώθω ότι είμαι μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού μου, μού βγαίνει ασυναίσθητα να θέλω να αλλάξω και τα μαλλιά μου.
Ειδικότερα όταν ήμουν σε πιο μικρές ηλικίες, είχε σχολιαστεί αρκετά το πώς ντύνομαι και γενικότερα όλο μου το στυλ, αλλά εμένα αυτό ποτέ δεν με πτόησε. Άλλωστε, όλοι πάντα θα έχουν τη γνώμη τους και θα σε σχολιάσουν, ακόμα κι αν δεν κάνεις το παραμικρό. Οπότε, εμένα αυτό ούτε με πτόησε, αλλά και ούτε θα με αποτρέψει από τις αλλαγές που θα θελήσω να κάνω στο μέλλον.
Τα επικριτικά βλέμματα, οι κόντρες αυτές ήταν μόνο με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, τους καθηγητές, ή υπήρχαν και συνομήλικοί σου που δεν αποδέχονταν τις επιλογές σου;
Τα επικριτικά βλέμματα τα έχω νιώσει από πολύ κόσμο. Ως επί το πλείστον ήταν από καθηγητές, καθώς ερχόμασταν σε συνεχή ρήξη για το τι φοράω, για το αν είμαι βαμμένη και όλα τα σχετικά.
Εγώ, για παράδειγμα, στο Γυμνάσιο περνούσα μια πιο dark περίοδο, στην οποία είχα μαύρο καρέ με ξυρισμένη τη μία πλευρά του κεφαλιού μου, φορούσα κυρίως μαύρα και μου άρεσε να βάφομαι πιο έντονα. Αυτό πάντα προκαλούσε τα βλέμματα, και με θυμάμαι να θέλω να τους πάω ακόμα περισσότερο κόντρα όσο εκείνοι με κοιτούσαν. Ευτυχώς αυτό στη συνέχεια άλλαξε και κατάλαβα ότι δεν πρέπει να με επηρεάζουν τόσο οι απόψεις των άλλων.
Σ’ ενδιαφέρει το «τι θα πει ο κόσμος»; Και δεν μιλάω για θέματα που αφορούν την καλλιτεχνική σου υπόσταση, αλλά για δευτερεύοντα, όπως τα παραπάνω…
Πιστεύω πως όλους μέσα μας μάς ενδιαφέρει, δυστυχώς, και μπορεί να το εκδηλώνουμε με διαφορετικούς τρόπους. Παλαιότερα δυσκολευόμουν στο να δέχομαι την γνώμη των άλλων, και γι’ αυτό, μάλιστα, ήμουν και αρκετά αντιδραστική. Έμαθα, όμως, όσο σκληρή και αν είναι αυτή η γνώμη, να μη με καθορίζει, αλλά ούτε να με διαμορφώνει.
Είμαι ανοιχτή, πλέον, στο να ακούσω και αρνητικές κριτικές, γιατί πολλές φορές έρχονται καλοπροαίρετα. Ωστόσο, όπως προανέφερα, οι άνθρωποι θα εκφέρουν την γνώμη τους όπως κι αν έχει, οπότε μου φαίνεται σημαντικό να δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό ακόμα και αν κριθείς, παρά να μένεις κρυμμένος μέσα στις σκιές επειδή φοβάσαι. Δεν πρέπει να αφήνουμε αυτή την κοινωνική πίεση να μας καθορίζει.
Θεωρείς ότι η γενιά η δική σου είναι πιο ανοιχτή στη διαφορετικότητα, είναι ουσιαστικά πιο συμπεριληπτική από τις παλιότερες γενιές ή υπάρχουν και πολλά νέα παιδιά, τα οποία κουβαλάνε στερεότυπα που «κληρονόμησαν» από τις οικογένειες και την κοινωνία γενικότερα;
Δυστυχώς τα στερεότυπα είναι πολύ βαθιά ριζωμένα μέσα στη νοοτροπία μας, οπότε είναι και δύσκολο να εξαλειφθούν τελείως. Όμως θεωρώ ότι υπάρχει μια σταδιακή εξέλιξη στο κομμάτι της διαφορετικότητας.
Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον με υπερβολική πληροφορία λόγω των social media, και έρχονται σε επαφή με αρκετά πράγματα από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό εννοείται ότι είναι διφορούμενο, και έχει και τα καλά, αλλά και τα κακά του. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι πολύ θετικό που μαθαίνουν και κατανοούν από νεαρή ηλικία ότι υπάρχει αυτή η διαφορετικότητα, και είναι ωραίο να μην είμαστε όλοι ίδιοι και σε μια «τυποποιημένη» μορφή. Θεωρώ ότι, με τα χρόνια, θα υπάρξει ακόμα περισσότερη πρόοδος σε αυτόν τον τομέα. Θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι θα γίνουν βήματα μπροστά.
Έχεις αναφερθεί αρκετές φορές σε μία πάθηση που έχεις, τη νόσο του Stargardt. Περί τίνος πρόκειται ακριβώς;
Η νόσος Stargardt είναι εκφύλιση της ωχράς κηλίδας. Ουσιαστικά, μπροστά από το μάτι υπάρχει μια μεμβράνη που, στη δική μου περίπτωση, έχει λεπτύνει. Αυτό επηρεάζει την κεντρική όραση και, ως αποτέλεσμα, έχω αρκετά χαμηλή όραση, τα βλέπω όλα αρκετά θολά, δεν μπορώ να εστιάσω, ενώ δεν βλέπω και τα χρώματα τόσο έντονα. Αυτό υπάρχει στο DNA εκ γενετής, αλλά εκδηλώνεται κάπου κοντά στην εφηβεία.
Ποια ήταν η πρώτη αντίδρασή σου όταν έμαθες ότι πρέπει να ζεις με αυτήν;
Όταν το έμαθα ήμουν μόλις 16 χρόνων. Το πρώτο σοκ το θυμάμαι ακόμα. Είναι δύσκολο να σου συμβαίνει κάτι που τόσο καιρό το αμελείς, πιστεύοντας πως είναι μια απλή μυωπία που ανά πάσα στιγμή διορθώνεται με φακούς ή γυαλιά και, εντέλει, να μαθαίνεις πως έχεις μια ανίατη πάθηση και δεν ξέρεις αν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό.
Στην αρχή το πήρα πολύ βαριά, έκλαιγα αρκετά τις πρώτες μέρες, φοβόμουν και σκεφτόμουν μελλοντικά τι θα γίνει κι αν ποτέ βρεθεί κάποια θεραπεία. Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι. Με τον καιρό, όμως, άρχισα να το αποδέχομαι και ήμουν τυχερή που είχα ανθρώπουw γύρω μου που πάντα με βοηθούσαν με τις ανάγκες μου. Δεν ντράπηκα και ποτέ να ζητήσω βοήθεια, μιας και όντως είναι κάτι πέρα από τις δυνάμεις μου.
Και τώρα όχι απλά το αποδέχτηκες, αλλά το αντιμετωπίζεις και με χιούμορ…
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια και έχω μάθει να ζω με αυτό. Εννοείται υπάρχουν στιγμές που νιώθω αδύναμη, αλλά είναι λίγες και σύντομες. Κατάλαβα ότι είναι λίγο άσκοπο να απασχολώ το μυαλό μου με πράγματα που δεν περνάνε από το χέρι μου και δεν μπορώ να τα αλλάξω.
Στη ζωή μου μού αρέσει όλα να τα αντιμετωπίζω με γέλιο, και έχω πολύ dark χιούμορ, είναι η αλήθεια. Δεν είναι για όλους, βέβαια, αλλά εγώ προτιμώ να τα βλέπω διαφορετικά τα όσα μου συμβαίνουν και, προφανώς, δεν παρεξηγούμαι με πλάκες που αφορούν τη νόσο μου.
Τι σε έκανε να μιλήσεις γι’ αυτό δημόσια; Σε βοήθησε αυτό;
Στην αρχή δεν ήθελα να το αναφέρω δημόσια, όχι από ντροπή εννοείται, μιας και ποτέ δεν ντράπηκα γι’ αυτό. Απλώς δεν ήθελα να φανεί πως ζητάω τον οίκτο κάποιου, κάτι το οποίο είναι κόντρα σε αυτά που πιστεύω. Όμως έκατσα και το επεξεργάστηκα αρκετά, και σκέφτηκα ότι είναι μια πάθηση που δεν είναι διαδεδομένη καθόλου και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν νιώσει μόνοι μέσα σε αυτό. Οπότε πήρα την απόφαση να το μοιραστώ δημόσια, με έναν αισιόδοξο τρόπο πάντα, και να μοιραστώ πως μέσα από τις αδυναμίες μας βρίσκουμε δύναμη.
Σκέφτηκα ότι η νόσος Stargardt είναι µια πάθηση που δεν είναι διαδεδοµένη καθόλου και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν νιώσει µόνοι µέσα σε αυτό. Οπότε, πήρα την απόφαση να το µοιραστώ δηµόσια µε έναν αισιόδοξο τρόπο πάντα και να µοιραστώ πως, µέσα από τις αδυναµίες µας, βρίσκουµε δύναµη.
Βοήθησε κι άλλους; Σε προσέγγισαν, δηλαδή, άτομα που αντιμετωπίζουν το ίδιο θέμα ή που κάποια άλλη πάθηση επηρεάζει την ψυχολογία, την καθημερινότητά τους;
Με πλησίασε πάρα πολύς κόσμος. Ήταν συγκινητικό που πολλά άτομα ένιωσαν όντως λιγότερο μόνα. Είτε ήταν άνθρωποι με την ίδια πάθηση, είτε με κάτι παρεμφερές. Έλαβα πολύ όμορφα μηνύματα, όπως ότι ένιωσαν πιο δυνατοί μέσα από τη δική μου προσπάθεια, ενώ αρκετοί μού επικοινώνησαν φόβους, προβληματισμούς και ανταλλάξαμε με πολλούς διαφορετικές εμπειρίες.
Ήταν κάτι που ούτε εγώ το φανταζόμουν ότι θα συμβεί και, εν τέλει, δεν μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο που μίλησα δημόσια, δίνοντας με έναν τρόπο φωνή και σε άλλους ανθρώπους που βιώνουν μια παρόμοια καθημερινότητα με μένα.
Στη μουσική ποια είναι η μεγάλη φιλοδοξία σου; Ποια είναι η διαφορά που θες να φέρεις;
Μια από τις μεγάλες μου φιλοδοξίες είναι να εκπροσωπήσω είτε την Ελλάδα, είτε την Κύπρο, στην Eurovision κάποια στιγμή. Από μικρό παιδάκι ονειρευόμουν τον εαυτό μου σε ένα τόσο μεγάλο stage να τραγουδάει. Ελπίζω με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή, να μου δοθεί αυτή η ευκαιρία.
Επίσης, θέλω να δημιουργήσω πολλή μουσική, να αφήσω μια μεγάλη δισκογραφία πίσω μου. Μία από τις μεγαλύτερες επιθυμίες μου είναι να κάνω τους ανθρώπους που ακούνε τα τραγούδια μου να νιώσουν οικεία και να δημιουργήσω ένα safe space για το κοινό μου μέσω της μουσικής μου.
Τι ετοιμάζεις επαγγελματικά αυτή την περίοδο;
Είμαι σε μια πολύ δημιουργική και παραγωγική φάση και δεν σταματάω να γράφω τραγούδια είτε μόνη μου, είτε με παρέα. Μου αρέσει που βρίσκομαι σε αυτή τη φάση! Την απολαμβάνω και ανυπομονώ να μοιραστώ με τον κόσμο αυτά που ετοιμάζω και να πάρω το feedback τους. Είναι πολλά διαφορετικά projects που δουλεύω, τα οποία δεν μοιάζουν μεταξύ τους, άλλα όλα έχουν και από ένα διαφορετικό στοιχείο του χαρακτήρα μου.
Πέρα από αυτό, έχω ξεκινήσει να δουλεύω στο Nuéra, στη Γλυφάδα. Είμαι ενθουσιασμένη με τις εμφανίσεις αυτές, καθώς μου είχε λείψει να τραγουδάω live και ο οργανισμός μου κυριολεκτικά το έχει ανάγκη και το ζητάει για να υπάρχει.
Πρόσφατα κυκλοφόρησα και ένα αγγλόφωνο single με τον φίλο μου τον BOREK, με τίτλο “Lioness”, ενώ συμμετείχα και στα vocals σε ένα από τα νέα τραγούδια του, επίσης φίλου μου, Hgemona$.
Και μια ευχή για το νέο έτος που πλησιάζει;
Εύχομαι σε όλους υγεία, να αγαπάμε και να λαμβάνουμε αγάπη. Να είμαστε ο εαυτός μας και να μην μπαίνουμε σε καλούπια για να πληρούμε τα «θέλω» των άλλων. Εύχομαι κάθε χρονιά να είμαστε λίγο πιο ευτυχισμένοι και αισιόδοξοι!
