Μας εκπροσώπησε επάξια στο Ρίο, συμμετέχοντας στον μεγάλο τελικό των 10km Ανοιχτής Θάλασσας. Από τη μία, η πραγματοποίηση ενός ονείρου, που ήταν η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες και από την άλλη, η μη επίτευξη του στόχου που έθεσε για μια θέση στην οκτάδα, της προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Τα δικά μας συναισθήματα, ωστόσο, είναι πιο ξεκάθαρα. Είναι θαυμασμός, που ένα κορίτσι στην ηλικία των 25 έχει καταφέρει να “δαμάσει” τη θάλασσα, είναι υπερηφάνεια για τις διακρίσεις της εντός και εκτός Ελλάδας, είναι πίστη και ανυπομονησία για τις μεγάλες συγκινήσεις που θα μας φέρει στο μέλλον. Συναντήσαμε την Κέλλυ Αραούζου στο νησί της, την Ίο, να ξεκουράζεται και να οργανώνει τα επόμενα, θαλάσσια ταξίδια της…
Συνέντευξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου
Είχες δηλώσει πολλές φορές στο παρελθόν ότι το όνειρό σου ήταν να συμμετέχεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακριβώς.
Πώς νιώθεις τώρα που εκπληρώθηκε αυτό το όνειρο;
Στόχος μου πάντα ήταν, φυσικά, η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς, αλλά αυτό δεν είναι ο μόνος στόχος. Δεν έχεις πάντα μόνο ένα πράγμα στο μυαλό σου, σκέφτεσαι και πέρα από αυτό, όταν το πετύχεις. Τη χρονιά που είχα πάρει την πρόκριση, σίγουρα σκεφτόμουν και την απόδοσή μου εκεί και ήθελα να είμαι μέσα στην οκτάδα, που αυτό δεν έγινε, οπότε έχω λίγο ανάμεικτα συναισθήματα όσον αφορά αυτό το κομμάτι.
Τι διαφορετικό προσφέρει η συμμετοχή ενός αθλητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε σχέση με τη συμμετοχή του σε ένα Πανευρωπαϊκό, σε ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όσον αφορά συναισθήματα, προετοιμασία κτλ.;
Θα σου πω. Η αγωνιστική προετοιμασία είναι η ίδια, τόσο για ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όσο και για μια Ολυμπιάδα. Όσον αφορά, όμως, τα συναισθήματα, έχει διαφορά το να συμμετέχεις στην κορυφαία διοργάνωση, που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Επίσης το timing είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για κάποιον αθλητή. Οπότε, αντιλαμβάνεσαι ότι, περνώντας ο καιρός, έχεις και ένα μεγαλύτερο βάρος πηγαίνοντας σε αυτή τη διοργάνωση, που δεν το έχεις τόσο έντονα σε ένα Πανευρωπαϊκό ή σε ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Ποια συναισθήματα υπερισχύουν όταν βρίσκεσαι εκεί; Η ένταση, το άγχος για ένα καλό αποτέλεσμα, ο ενθουσιασμός για τη συμμετοχή σε αυτή τη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού;
Έχεις λίγο από όλα. Σε μένα έτυχε να μην υπερισχύσει κάτι. Ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη όσον αφορά τον αγώνα. Δεν είχα άγχος. Ήξερα απόλυτα τι θα αντιμετωπίσω, οπότε δεν με κόμπλαρε κάτι, όσον αφορά αυτό το κομμάτι. Έχεις προσμονή, έχεις αγωνία, έχεις χαρά, τέτοια συναισθήματα…
Είχαμε ακούσει πάρα πολλά για το θέμα της διοργάνωσης στο Ρίο και, μάλιστα, πολλά από αυτά αφορούσαν και την καθαρότητα των υδάτων. Εσύ αντιμετώπισες κάποια προβλήματα, κάποιες δυσκολίες όσον αφορά τις συνθήκες διαμονής, άθλησης κτλ.;
Όχι, δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα και μπορώ να πω με σιγουριά ότι, τόσες μέρες μετά από το τέλος της διοργάνωσης, δεν έχω παρουσιάσει κανένα πρόβλημα, που είναι και το σημαντικότερο. Όλοι μάς είχαν φοβίσει και, κυρίως, τα Μέσα είχαν αναπαράγει μια είδηση, η οποία τελικά δεν ίσχυε. Και την είχαν αναπαράγει σε τόσο μεγάλο βαθμό, που είχε προβληματίσει μέχρι κι εμάς τους αθλητές, που αυτά συνήθως είναι εκτός παιχνιδιού για εμάς. Σε όποιο νερό και να μας βάλεις, θα κολυμπήσουμε. Δεν μπορείς να αρνηθείς τη συμμετοχή σε μια Ολυμπιάδα…
Από ποια ηλικία ξεκίνησες τον πρωταθλητισμό;
Στην ουσία, ο πρωταθλητισμός για την κολύμβηση ξεκινάει στα 12 που μπαίνεις στις κατηγορίες. Μπαίνουμε στα πιο μικρά, μετά αγωνιζόμαστε με τις ηλικίες μας, και μετά τα 18 μπαίνεις σε open κατηγορία, όπου αγωνίζεσαι με όλες τις ηλικίες μαζί. Εγώ μέχρι τα 18 το ‘βλεπα σαν παιχνίδι, οπότε μετά τα 18 έχω αρχίσει και πρωταθλητισμό.
Αν ξεκινούσες τώρα την ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό, θα επέλεγες πάλι ένα άθλημα που να έχει σχέση με το υγρό στοιχείο;
Σίγουρα!
Τι είναι αυτό που σε μαγεύει σε αυτό;
Είναι ένας παράγοντας, τον οποίο, πρώτον, δεν μπορείς να τον ελέγξεις. Ειδικά όσον αφορά την ανοιχτή θάλασσα έχεις πάρα πολλά πράγματα που μπορείς να σκεφτείς, που μπορούν να συμβούν στον αγώνα και αυτό από μόνο του το καθιστά πολύ πιο ενδιαφέρον από το να κολυμπάς -δεν θα πω στην πισίνα, από το να κάνεις ας πούμε στίβο, που είναι ένα πιο σταθερό πράγμα. Για μένα, αποτελεί κίνητρο το ότι έχει αυτούς τους απρόβλεπτους παράγοντες. Όσον αφορά τώρα το νερό, θα το διάλεγα σίγουρα, γιατί δεν έχει κανένα τραυματισμό και μπορείς να το κάνεις μέχρι πολύ μεγάλη ηλικία. Εγώ είμαι στα 25 μου, δεν έχω τραυματιστεί ούτε μία φορά και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για τους αθλητές. Καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι, ένας αθλητής που συμμετέχει σε Ολυμπιάδα, σε τόσο υψηλό επίπεδο, να μην έχει τραυματισμούς. Σημαντικό και για τη μετέπειτα ζωή του, έτσι;
Ναι, εννοείται…
Ένα τραυματισμό μπορεί να τον ξεπεράσεις στην αθλητική σου σταδιοδρομία, αλλά να σε ταλαιπωρεί μέχρι τα 50 σου, μέχρι τα 60 σου. Το νερό δεν έχει τριβές, δεν έχει πράγματα να το βαραίνουν. Είσαι μέσα σε αυτό και είσαι πολύ ελαφρύς, οπότε το σώμα σου δεν καταπονείται στο βαθμό που καταπονείται στα άλλα αθλήματα.
Είσαι ένα νεαρό κορίτσι 25 χρονών. Δεν νιώθεις ότι σου στερεί πράγματα ο πρωταθλητισμός και η τόσο αυστηρή και πειθαρχημένη ζωή που ακολουθείς σε σχέση με τις άλλες φίλες της ηλικίας σου, τον κύκλο σου κτλ.;
Όχι! Θα σου πω κιόλας ότι έχω πολύ λίγους ανθρώπους κοντά μου, που είναι εκτός χώρου και εκτός αθλητισμού, γιατί ακριβώς πολύ λίγοι καταλαβαίνουν τη σοβαρότητα αυτού που κάνουμε. Δηλαδή, μπορεί να μου πει ένας φίλος μια μέρα “εντάξει, μην πας προπόνηση, δεν έγινε και τίποτα”, κάτι που δεν θα το πει ένας αθλητής. Άρα, είναι και πολλοί λίγοι άνθρωποι εκτός χώρου κοντά μας, ούτως ή άλλως.
Αυτός ο φίλος που θα σε βάλει στον πειρασμό να μην πας προπόνηση, θα σε βάλει στη διαδικασία να το σκεφτείς;
Όχι, δεν με έχει προβληματίσει ποτέ κάτι τέτοιο. Και ήταν και ο λόγος, αν θες να σου το πω έτσι, που έβγαλα τέτοιους ανθρώπους από τη ζωή μου. Ακόμα κι όταν ήμουν μαθήτρια και είχα 6 η ώρα το πρωί προπόνηση και μετά πήγαινα στο σχολείο στις 8, υπήρχαν άνθρωποι που μου έλεγαν “γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία;”. Είναι, όμως, ένας τρόπος ζωής, τον οποίο τον έχω επιλέξει και είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχουμε κάτι το οποίο μας δίνει κουράγιο να ξυπνάμε το πρωί ευχάριστα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη προσφορά του αθλητισμού σε σένα;
Θεωρώ ότι μου έχει δώσει παιδεία. Ειλικρινά σου μιλάω. Θεωρώ ότι μου έχει δώσει παιδεία, τρόπους και αγωγή αυτό που κάνω. Γιατί η πειθαρχία βάζει τον άνθρωπο σε ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο ζωής και δεν παρεκκλίνει εύκολα.
Υπήρξαν, ωστόσο, κάποιες στιγμές που ένιωσες ότι “με ζορίζει αυτό, θέλω να χαλαρώσω λίγο” κτλ.;
Φυσικά! Εντάξει, δεν είμαστε υπεράνθρωποι ούτε είμαστε μηχανάκια. Και στιγμές απογοήτευσης υπάρχουν και στιγμές που θέλεις να τα παρατήσεις. Το παλεύεις, όμως, γιατί έχεις ένα όνειρο. Όπως είπαμε για την Ολυμπιάδα πριν. Είχα όνειρό τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς και δεν θα σταματούσα μέχρι να το εκπληρώσω…
Τι θα συμβούλευες ένα νέο παιδί που θέλει ή ένα γονιό που βλέπει ότι έχει ένα παιδί με κάποια κλίση σε κάποιο άθλημα και θέλει να το σπρώξει να ασχοληθεί επαγγελματικά;
Θα σου πω λίγο κάτι, γιατί είμαι πολύ κατά όσον αφορά την εμπλοκή των γονιών στον πρωταθλητισμό. Εμένα ο μπαμπάς μου, για να καταλάβεις, δεν ξέρει ακόμα πόσα μέτρα κολυμπάω. Ήταν πρωταθλητής στα super bike και έχει μείνει εκτός, γιατί ξέρει ότι μόνο κακό μπορούσε να μου κάνει, αν ήταν σε αυτό το χώρο. Το παιδί πρέπει να πάρει τις δικές του αποφάσεις, γιατί, μόνο αν είναι δική του επιλογή, μπορεί να αντέξει αυτή την πίεση που έχει ο πρωταθλητισμός.
Είναι πολύ βασικό αυτό…
Ναι, γιατί η θέληση είναι ίσως το σημαντικότερο πράγμα που έχουμε.
Να υποθέσω δηλαδή ότι εσύ, πήγες μια μέρα στους γονείς σου και απλά τους ανακοίνωσες ότι θες να ασχοληθείς με τον πρωταθλητισμό;
Όχι, ξέρεις τι έγινε; Εγώ το κατάλαβα από την Ίο. Επειδή τα καλοκαίρια τα περνούσαμε συνέχεια εδώ, μου είπαν οι γονείς μου, “όταν ανέβουμε Αθήνα, θα σε γράψουμε κολυμβητήριο για να μάθεις να κολυμπάς”. Το πολύ απλό. Περνώντας τα χρόνια, εγώ είχα μία κλίση σε αυτό και το ζητούσα. Ήταν και μια διέξοδος από το διάβασμα – γιατί δεν ήμουν και αριστούχα, να στο πω έτσι, οπότε το έβλεπα και λίγο σαν παιχνίδι, όπως σου είπα και πριν, μέχρι τα 18. Ήμουν και καλή και έκανα και το κέφι μου. Και σιγά-σιγά, όταν ήρθαν οι επιτυχίες…
Ενισχύθηκε το “μικρόβιο”…
Ακριβώς! Ενισχύθηκε το μικρόβιο και είπα, αφού είμαι πολύ καλή, ας το κάνω, ας φτάσω στο υψηλότερο επίπεδο κι έτσι το κυνήγησα μέχρι τέλους. Μάλιστα, οι γονείς μου μου λένε συνέχεια να σταματήσω, γιατί έχω αφήσει άλλα πράγματα κατά εκείνους, τα οποία δεν ζω. Αυτό που είπες πριν για τις εξόδους μου, για τους φίλους μου, για τις παρέες μου… Αυτά έχουν μείνει πίσω. Λογικό να έχουν μείνει πίσω. Αλλά είναι επιλογή μου και αφού είναι επιλογή μου, θα την στηρίξω.
Ξέρω ότι με το τέλος κάποιων αγώνων δεν υπάρχει και πολύ μεγάλη “περίοδος χάριτος”. Αρχίζει το επόμενο ταξίδι, ο επόμενος στόχος. Ποιοι είναι οι δικοί σου επόμενοι σταθμοί αυτής της πορείας;
Αυτή τη στιγμή, θα ξεκουραστώ μέχρι 15 Σεπτέμβρη και μετά θα συνεχίσω κατευθείαν προετοιμασία για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη και ίσως κάνω κάποια meetings αυτή τη χρονιά, κάποια Παγκόσμια Κύπελλα, αλλά αυτό ακόμα δεν το γνωρίζω σίγουρα. Ξέρεις, πάει προοδευτικά συνήθως αυτό και ο μεγαλύτερος στόχος είναι το Τόκυο.
Πόσο σημαντική είναι η στήριξη, η ηθική σε πρώτο επίπεδο, των δικών σου ανθρώπων στην επίτευξη και στην προσήλωση των στόχων σου;
Για να σου μιλήσω τελείως ειλικρινά, και κανέναν να μην έχεις μαζί σου, αν εσύ θέλεις να το κάνεις, θα βρεις τρόπο να το κάνεις. Και νομίζω έτσι λειτουργούμε όλοι. Υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που έχουν εναντιωθεί στους στόχους μας και εμείς είπαμε “όχι, θα το κάνουμε”. Σίγουρα, το να έχεις ανθρώπους μαζί σου σε βοηθάει στις δύσκολες στιγμές, στην απογοήτευση, στην αποτυχία, αλλά μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη είναι η θέληση.
Και η υλική υποστήριξη; Οι χορηγίες;
Η υλική υποστήριξη είναι, θεωρώ, σημαντικότερη από την ηθική και στο λέω γιατί τίθεται θέμα επιβίωσης. Εμείς, ως ερασιτέχνες αθλητές, αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κάποιο άλλο εισόδημα. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, το ότι ή θα αναγκαστούμε να εργαστούμε τις ώρες που δεν έχουμε προπόνηση ή θα πρέπει να έχουμε κάποιο χορηγό που θα μας στηρίζει όσο κάνουμε αυτό το πράγμα. Βέβαια, αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι έχεις έναν χορηγό για 4 χρόνια. Σε περίπτωση, όμως, που σταματήσω εγώ στα 29 μου, στα 32 μου, στα 36 μου, μένω στον άσο! Και μένω στον άσο, γιατί πολύ απλά δεν έχω τι να κάνω, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω! Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Είμαι κολυμβήτρια. Αυτό ξέρω να κάνω. Για αυτό με στηρίζουν στην ουσία 4 χρόνια. Μην φανταστείς ότι παίρνουμε τεράστια ποσά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Μιλάμε, λοιπόν, για μια συντήρηση μηνιαία από ανθρώπους που αποφασίζουν να βοηθήσουν. Η Πολιτεία, όμως, δεν βοηθάει μετά αυτούς τους αθλητές, τοποθετώντας τους σε κάποιες θέσεις ώστε να μπορούν να βοηθήσουν τους μικρότερους.
Γενικά, είναι απούσα η Πολιτεία καθ’ όλη τη διάρκεια, όχι μόνο στο μετά…
Ναι, είναι απούσα. Ακόμα και κατά τη διάρκεια είναι απούσα. Σε πληροφορώ ότι υπήρχαν αγωνίσματα και αθλητές -όπως βγήκε και είπε και η Βασιλική Μιλλούση, που δεν τους έδειξε καν η τηλεόραση, για να τους δουν οι δικοί τους στο Ρίο. Τι να σου πω; Τώρα, αν δεν ήμουν σε αυτό το επίπεδο που είμαι, ούτε και μένα θα με έδειχναν! Θα στο πω τόσο απλά: αν δεν έχεις βλέψεις για μετάλλιο, δυστυχώς δεν είσαι τίποτα!
Άσχημο αυτό…
Ακόμα δηλαδή και μετάλλιο να πάρεις… Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνεις για να σε στηρίξουν έτσι όπως πρέπει να σε στηρίξουν… Και αυτοί οι αθλητές ακόμα, που έχω επαφή με κάποιους από αυτούς, δεν έχουν λάβει την απαραίτητη στήριξη. Δεν είναι δίπλα τους έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.
Εσύ νιώθεις την ανάγκη να ευχαριστήσεις κάποια άτομα για τη στήριξη που σου παρείχαν;
Ναι, σίγουρα θέλω να ευχαριστήσω τη Genesis Pharma, τον χορηγό μου, και την Arena, η οποία μου παρείχε το μαγιό του αγώνα, για αυτή τη στήριξη που μου πρόσφεραν τα 3 τελευταία χρόνια και, πιθανόν, αν δεν την είχα, να μην έπαιρνα και την πρόκριση για την Ολυμπιάδα. Και το εννοώ αυτό! Μας βοήθησαν πάρα πολύ να εκπληρώσουμε το όνειρό μας!
Η πιο έντονη στιγμή που έχεις ζήσει στο Ρίο και θα σου μείνει χαραγμένη στη μνήμη; Μέχρι το Τόκυο τουλάχιστον…
Η πιο έντονη στιγμή ήταν, όταν τερμάτισα τον αγώνα και συνειδητοποίησα ότι έχω άλλα 4 χρόνια μπροστά μου…
Αναμονής και προσδοκίας;
Έτσι, έτσι ακριβώς!
Οι κορυφαίες στιγμές
Η Κέλλυ έχει στο ενεργητικό της πολλές επιτυχίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στα 25 της χρόνια κατέχει συνολικά δύο ατομικά παγκόσμια μετάλλια και πέντε ευρωπαϊκά. Ξεκίνησε ως αθλήτρια μεγάλων αποστάσεων στην πισίνα. Έκανε πανελλήνια ρεκόρ στα 400μ. και 800μ. ελεύθερο και μόλις σε ηλικία 17 ετών έπιασε το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2008, πετυχαίνοντας μάλιστα την ίδια χρονιά την εισαγωγή της στο Πανεπιστήμιο στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί σημείωσε την πρώτη της μεγάλη διεθνή επιτυχία, κατακτώντας ασημένιο μετάλλιο στα 1.500μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των Νεανίδων του Μεξικού. Η εξαιρετική της πορεία σε αγωνίσματα μεγάλων αποστάσεων στην πισίνα την ώθησε να δοκιμάσει τις δυνατότητές της στην ανοιχτή θάλασσα. Από το 2009 ξεκίνησε να συμμετέχει σε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα στα 3, 5 και 10 χιλιόμετρα, διαγράφοντας μια εντυπωσιακή πορεία. Κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στα 3χλμ. και χάλκινο στα 5χλμ στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων το 2009. Το 2010 ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στα 5χλμ και ακολούθησαν χάλκινο μετάλλιο στα 10χλμ στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2011 και ασημένιο μετάλλιο στα 5χλμ και 10 χλμ ανοιχτής θάλασσας στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2012. Πήρε την πρόκριση για την Ολυμπιάδα του Ρίο, ένα χρόνο πριν τους αγώνες, όταν στο 16ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν κατέκτησε την 8η θέση στα 10χλμ. Στην ίδια διοργάνωση σημείωσε και την κορυφαία προσωπική της επιτυχία έως σήμερα, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στα 5χλμ ανοιχτής θάλασσας.
