Νίκος Κουκάς: «Μου αρέσει να προκαλώ συνεχώς τον εαυτό μου»

_Έχεις ζήσει στη Νέα Υόρκη λόγω των σπουδών σου…
Πρέπει να σου πω ότι, όταν πρωτοπήγα εκεί για ακρόαση για το πανεπιστήμιο, δεν μου είχε αρέσει καθόλου! Ήταν χειμώνας, έκανε πολύ κρύο, όλα ήταν τόσο διαφορετικά… είπα «Τι να έρθω να κάνω εγώ εδώ;». Τελικά, πηγαίνοντας, μου ταίριαξε τόσο πολύ η Νέα Υόρκη, που είπα «This is it! This is the place!».
Βέβαια, πήγα εκεί και σε χρόνια πολύ καθοριστικά για μένα, από τα 18 μέχρι τα 23, τότε που αρχίζεις να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, να διαμορφώνεις απόψεις… Άνοιξε ένας μεγάλος ορίζοντας, που δεν ξέρω αν θα άνοιγε αν ήμουν αλλού – γνωρίζεις διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικούς ανθρώπους, μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, η κοινωνία αγκαλιάζει την ατομικότητα… Γενικώς, εκεί σου σπάνε πολλά «κουτιά».

_Είναι λοιπόν βράδυ, έχουμε 2018, εσύ είσαι χαλαρός στο φοιτητικό σου δωμάτιο, στη Νέα Υόρκη, και σκέφτεσαι το μέλλον σου. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου, πέντε χρόνια μετά;
Σκέφτομαι ότι δεν θα φύγω, θα μείνω εκεί. Έχω ήδη ενταχθεί στο όλο περιβάλλον, υπάρχουν κάποιες ευκαιρίες, με ενδιαφέρει πολύ το τι συμβαίνει καλλιτεχνικά στην πόλη…
Αυτό είναι, δηλαδή, το ασύλληπτο: Δεν μπορούσα να διανοηθώ τη ζωή μου εκτός Νέας Υόρκης! Είχα τελείως άλλες βλέψεις! Έφυγα αναγκαστικά, λόγω βίζας. Δεν είχα σκεφτεί καν, ας πούμε, να πάω στο Λος Άντζελες. Εκεί ήθελα να συνεχίσω, εκεί γίνονταν τα projects που με ενδιέφεραν περισσότερο.

_Δηλαδή;
Αρχικά, θέατρο. Αντικειμενικά, η καρδιά του θεάτρου στην Αμερική είναι στη Νέα Υόρκη… Αλλά ακόμα και τηλεοπτικά, και κινηματογραφικά, στη Νέα Υόρκη γίνονται λίγο πιο ανεξάρτητες παραγωγές, οι κατευθύνσεις δεν είναι τόσο «εμπορικά» προσανατολισμένες, όπως στο Λος Άντζελες.
Η αλήθεια είναι ότι, φεύγοντας, δεν γύρισα αμέσως στην Ελλάδα. Έκανα και μια ενδιάμεση στάση στο Λονδίνο, αλλά εκεί τα πράγματα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολα. Δεν είχα και κανένα γνωστό, όλος ο καλλιτεχνικός μου κύκλος ήταν στη Νέα Υόρκη. Έπρεπε κυριολεκτικά να ξεκινήσω από το μηδέν. Ούτε και στην Ελλάδα γνώριζα κανέναν σε επαγγελματικό επίπεδο. Απλώς, ως πόλη, το Λονδίνο μού ήταν πολύ οικείο, γιατί πήγαινα χρόνια, είχα εκεί και τα αδέλφια μου… είπα να κάνω μια προσπάθεια πριν γυρίσω.

_Δεν έχεις κάποια καταγωγή από εκεί, έτσι; Σε ρωτάω γιατί, γενικώς, έχεις κάτι «ευρωπαϊκό» εμφανισιακά…
Όχι, όχι… είμαι 100% Έλληνας! Στην Αθήνα γεννήθηκα, αλλά από παππούδες έχω καταγωγή από Κρήτη, από Κυκλάδες… και από Πελοπόννησο. Καλύπτω όλο το φάσμα! (γέλια)

_Και πώς γύρισες, τελικά;
Προέκυψε ο COVID, με πίεζαν κι οι γονείς μου να γυρίσω… Ε, μετά, με την πανδημία έκλεισαν και τα σύνορα, οπότε επέστρεψα αναγκαστικά. Έλεγα, όμως, ότι αυτό ήταν προσωρινό. Τελικά, αλλιώς τα έφερε η ζωή…

Αυτό είναι το παράδοξο: Ενώ κάνω τη συγκεκριµένη δουλειά, είµαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει πολύ η έκθεση.

_Παίρνεις, λοιπόν, στα χέρια σου το σενάριο για το «Μαύρο Ρόδο» του Mega. Κατ’ αρχάς, πώς σου φάνηκε η ιστορία;
Η ιστορία με ιντρίγκαρε πάρα πολύ. Αλλά και όταν o Κώστας Αναγνωστόπουλος, ο σκηνοθέτης μας, μου περιέγραψε την όλη κατάσταση και μου μίλησε για τους συντελεστές, μπήκα αμέσως στη διαδικασία να πω «ναι». Μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο «κόσμος» που πηγαίναμε να φτιάξουμε.
Και για τον «Γεράσιμο», τον χαρακτήρα μου, ο Κώστας μού έδωσε εξαρχής κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, μου εξήγησε πώς θα εξελιχθεί και στην πορεία, οπότε… το βρήκα όλο συναρπαστικά ενδιαφέρον!

_Τι σε ιντρίγκαρε ακριβώς στον Γεράσιμο;
Πρόκειται για έναν τρισδιάστατο άνθρωπο, με πάρα πολλές πτυχές. Και το ενδιαφέρον είναι ότι αυτό δεν φαίνεται εξαρχής. Στην αρχή βλέπουμε αυτό το «καλό παιδί» που τρέχει να τους βοηθήσει όλους, ένα δοτικό άνθρωπο που έχει μεγαλώσει σε μια οικογένεια με αξίες… Ο Γεράσιμος είναι μεν όλα αυτά, αλλά δεν είναι μόνο αυτά!

_Πιστεύεις ότι οι καλοί χαρακτήρες μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε μια ιστορία;
Θα σου πω πώς το βλέπω εγώ, με βάση τον Γεράσιμο. Είναι μεν ένας καλός χαρακτήρας, ο οποίος σίγουρα έχει επηρεαστεί κι από την επαφή του με τη θρησκεία, αλλά… ο ίδιος έχει μια εσωτερική φλόγα. Δεν είναι ένας παθητικός χαρακτήρας. Βλέπεις ότι είναι συνέχεια παντού!

_Εμένα μου φαίνεται ότι, ενώ κατανοεί την κατάσταση της Ελισάβετ με τον μοναχισμό, κατά βάθος ελπίζει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Δεν έχει δεχτεί απόλυτα τη μοίρα του…
Ξέρεις τι… νομίζω ότι την είχε δεχτεί τη μοίρα του, αλλά ο ερχομός του Πέτρου τον αποσυντονίζει, τον κάνει να μεταμορφωθεί. Αυτό είναι που μου φαίνεται τόσο συναρπαστικό στον συγκεκριμένο χαρακτήρα: αγαπάει έναν άνθρωπο τόσο πολύ, που έχει προσαρμόσει όλη του τη ζωή γύρω από αυτόν, μόνο και μόνο για να είναι κοντά του, με όποιον τρόπο και όποιο κόστος.
Στην ουσία, έχει επιλέξει κι αυτός τον «μοναχισμό». Και, στη δική του περίπτωση, πρόκειται για ένα μοναχισμό πιο «βαρύ» από εκείνον της Ελισάβετ: Η Ελισάβετ ζει στο μοναστήρι, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και παραμέτρους, ενώ ο Γεράσιμος υποτίθεται ότι είναι έξω, είναι «ελεύθερος». Κι όμως, ζει εγκλωβισμένος μέσα σε αυτή την «ελευθερία» του.
Επιπλέον, κουβαλάει μονίμως μια εσωτερική θλίψη και νιώθει χαρούμενος μόνο όταν είναι χαρούμενη η Ελισάβετ – είναι τρελό… Ε, αυτό το βρίσκω φοβερά ενδιαφέρον!

_Ο Γεράσιμος, γενικώς, είναι εξοικειωμένος με το πρωτόκολλο του μοναστηριού. Εσύ χρειάστηκε να κάνεις κάποιου είδους προετοιμασία για να έρθεις πιο κοντά στα «θεία»;
Μίλησα αρκετά με την Κατερίνα (Διδασκάλου) και τη Φωτεινή (Παπαθεοδώρου), οι οποίες είχαν πάει για κάποιες μέρες σε ένα μοναστήρι. Οπότε, με διαφώτισαν σχετικά με κάποια πράγματα, με βοήθησαν να μπω στο όλο κλίμα. Κατά τα άλλα, ναι, ως προς τα πρακτικά, έμαθα κάποιες προσφωνήσεις…
Έχω συζητήσει και με τη σκηνοθέτη, με την οποία συνεργάζομαι τώρα στο θέατρο, που ο πατέρας της ήταν ιερέας. Πήρα και από εκεί κάποια στοιχεία.

_Εσύ, ως άνθρωπος, είχες καθόλου σχέση με την εκκλησία;
Όχι, όχι… δεν είχα καμία σχέση.

_Το να κάνεις κάτι με το οποίο δεν έχεις καθόλου σχέση, δεν αποτελεί και λίγο «πρόκληση»;
Σίγουρα! Ό,τι κάνω σ’ αυτό το σίριαλ είναι πολύ «ξένο» από μένα. Ακόμα και το γεγονός ότι πρόκειται για ένα παιδί από την επαρχία, που δεν έχει ζήσει ποτέ σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο και, ουσιαστικά, όλη η ζωή του είναι μαγειρείο – μοναστήρι. Ήταν πρόκληση για μένα το να μπορέσω να βγάλω προς τα έξω αυτή την «απλότητα».
Όταν πρωτοδιάβασα τον ρόλο, σκέφτηκα ότι θα με δυσκολέψει, γιατί όλο το «σύμπαν» του Γεράσιμου είναι εντελώς εκτός της δικής μου πραγματικότητας. Αλλά, παράλληλα, αισθάνθηκα και ότι «τον έπιασα» αμέσως· «πιάστηκα» από αυτόν τον πολύ ισχυρό ηθικό κώδικα που έχει, αλλά και από τη δοτικότητά του, την οποία έχω κι εγώ με τους ανθρώπους που επέλεξα να έχω στη ζωή μου. Αυτό είναι ένα σημαντικό κοινό μας στοιχείο: ό,τι και να γίνει, θα είμαι «εκεί».

_Με το μηχανάκι, που οδηγεί στο σίριαλ ο Γεράσιμος, είχες κάποια εξοικείωση ή τώρα το έμαθες κι αυτό;
(γέλια)
Έχει πολλή πλάκα η ιστορία με το μηχανάκι… Έχω κάνει δύο ταινίες μεγάλου μήκους στην Ελλάδα, και χρειάστηκε και στις δύο να οδηγώ μηχανάκι! Τώρα κάνω και σειρά με μηχανάκι… τρίτωσε! Στην προηγούμενη ταινία έβγαλα και δίπλωμα Α1, που είναι για όλα τα κυβικά! Ως ηθοποιοί μαθαίνουμε και καινούργια πράγματα, το βλέπεις… (γέλια)

_Τώρα πια, με την τηλεόραση, αρχίζει να σε μαθαίνει ο κόσμος. Πώς αισθάνεσαι όταν περπατάς στον δρόμο και σε αναγνωρίζουν;
Δεν το έχω αισθανθεί και πολύ, να σου πω την αλήθεια… Αλλά θα σου πω ένα αστείο περιστατικό που μου έχει τύχει: Είχα πάει στο νοσοκομείο να κάνω κάτι εξετάσεις, κι εκεί που περίμενα, έρχεται ένας από τους φύλακες της πτέρυγας και μου λέει «Τι κάνεις εσύ εδώ;». Σκαλώνω εγώ, τον κοιτάω: «Για κάτι εξετάσεις ήρθα…». «Γιατί; Μια χαρά σε είδα χτες το βράδυ!», μου λέει. Εντάξει… (γέλια)
Πάντως, ναι, βλέπω ότι κάποιοι με αναγνωρίζουν, αλλά δεν έχω αισθανθεί καμιά τεράστια αλλαγή.

_Να ξέρεις, πάντως, τον διχάζεις τον τηλεθεατή. Γιατί εκεί που θέλουμε πολύ να «ευδοκιμήσει» το love story της Ελισάβετ με τον Πέτρο, είσαι κι εσύ τόσο συμπαθής και γλυκός, που δεν θέλουμε να μας στεναχωρηθείς… (γέλια)
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μια πολύ ωραία σχέση με τη Φωτεινή. Την ξέρω και από τις ακροάσεις, ξεκινήσαμε και τα γυρίσματα μαζί, οπότε έχουμε αναπτύξει σχέσεις και εκτός της δουλειάς. Αλλά και μέσα στη δουλειά έχουμε βρει τους κώδικές μας, υπάρχει μια οικειότητα και νομίζω ότι βγαίνει κάτι όμορφο.

_Η εμφάνισή σου πόσο βλέπεις να παίζει ρόλο στη δουλειά; Γιατί η ομορφιά μπορεί μεν να ανοίγει πόρτες, αλλά πρέπει και να αποδεικνύεις συνεχώς ότι δεν είσαι μόνο «αυτό»…
Θα σου πω ότι είναι η πρώτη φορά που κάνω στον φακό το «καλό παιδί». Συνήθως, έτσι όπως με βλέπουν, με επιλέγουν για ρόλους λίγο πιο… κακούς. Μέχρι στιγμής, έχω κάνει διαφορετικά πράγματα, αλλά βλέπω για ποιους ρόλους με προτείνουν τις περισσότερες φορές. Ουσιαστικά, λοιπόν, υπάρχει αυτό: «Είσαι ωραίος, οπότε θα κάνεις κάτι πιο τυποποιημένο, το γοητευτικό κακό παιδί».
Γι’ αυτό μ’ αρέσει τόσο πολύ αυτό που κάνω τώρα. Αισθάνομαι ότι ο Γεράσιμος δεν έχει καν αίσθηση τού πώς είναι εξωτερικά – και δεν τον αφορά και καθόλου.
Έχω κάνει, ας πούμε, μια ταινία το καλοκαίρι, στην οποία είμαι πολύ ωραιοπαθής! Με ένα αστείο τρόπο, βέβαια, γιατί ήταν και κωμωδία… Θα βγει τώρα, στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.
Γενικώς, θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα, γιατί έτσι έχει και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να κάνω συνέχεια το ίδιο πράγμα… βαριέμαι.

_Ευτυχώς, λοιπόν, που αλλάζει στην πορεία ο Γεράσιμος… (γέλια)
Ναι, ευτυχώς! Μα οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ «ένα πράγμα» – δεν θα ήταν κι αληθινό!

_Παρόλα αυτά, αν ήταν να περιγράψεις εσύ τον εαυτό σου με μία λέξη, τι θα έλεγες;
Δύσκολο αυτό… Μα μία μόνο;

_«Συναισθηματικός», ίσως;
Είμαι συναισθηματικός, είμαι… Κι αυτό το έχω κοινό με τον Γεράσιμο…
Το καλύτερο για μένα το έχει πει ένας καθηγητής μου στη μητέρα μου: «σκόρπιος»! Ξεχνάω τα πράγματά μου, είμαι αφηρημένος… Είμαι παντού και πουθενά! (γέλια)

_Έχεις κάνει και μόντελινγκ ενδιάμεσα. Τι σου έχει μάθει αυτή η εμπειρία;
Έχω κάνει στην Αμερική, όχι εδώ. Μου άρεσε ως εμπειρία… Είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί το αντιμετώπιζα κι αυτό όπως αντιμετωπίζω τη δουλειά. Σε κάθε φωτογράφιση που κάνεις, με κάθε ρούχο που βάζεις, βγαίνει κι ένας άλλος χαρακτήρας. Ουσιαστικά, παίζεις κι εκεί ένα ρόλο – αυτό είναι το μαγικό… Και, φυσικά, μου έμαθε να έχω και καλύτερη σχέση με τον φακό.

_Όχι ότι θα δυσκολευόσουν και πολύ… (γέλια)
Είμαι ντροπαλός, μη με βλέπεις έτσι! (γέλια)
Καλά, εντάξει, δεν είμαι τόσο… Αλλά γενικώς θα έλεγα ότι, ως άνθρωπος, έχω μια συστολή.

_Έχω διαβάσει ότι με τις συνεντεύξεις δεν αισθάνεσαι πολύ βολικά… Αυτό είναι θέμα συστολής ή είναι επειδή δεν σου αρέσει η έκθεση;
Αυτό είναι και το παράδοξο: Ενώ κάνω τη συγκεκριμένη δουλειά, είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει πολύ η έκθεση. Αλλά το βρίσκω και προκλητικό – κι εμένα μου αρέσει να προκαλώ συνεχώς τον εαυτό μου, θέλω κάθε φορά να ξεπερνάω τα όριά μου.

_Άσε που είδα ότι κάνεις και extreme sports!
Ε, έκανα πιο παλιά! Τώρα πια, όχι τόσο. Έχω κάνει διάφορα, και ελεύθερη πτώση έχω κάνει… Μου αρέσει ο κίνδυνος, έχω μια τρέλα…

_Έχεις διαβάσει κάτι για τον «Γεράσιμο» στα social media που να σε έκανε να γελάσεις;
Μου τα στέλνουν οι φίλοι μου, είναι πολλά! Κάποια είναι πολύ αστεία. Γέλασα πολύ με το «Να ‘χα εγώ ένα Γεράσιμο και θα το πέταγα το ράσο!». Είναι που έχει κι ο Γεράσιμος πάντα αυτό το πονηρό χαμόγελο… (γέλια)
Αλλά είναι και το άλλο: «Ο Νίκος Κουκάς θα έκανε άνετα remake του “Jesus of Nazareth”»!

_Να πούμε κιόλας ότι, αυτό τον χειμώνα, θα κάνεις και θέατρο…
Στις 21 Νοεμβρίου ξεκινάμε στο Studio Μαυρομιχάλη, στα Εξάρχεια, με την παράσταση «Λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια», σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Νταλιάνη. Είναι ένα έργο που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

* Το «Μαύρο Ρόδο» προβάλλεται κάθε Κυριακή έως Τετάρτη στο Mega, στις 22:40